- Konu Sahibi pembesalyangoz2
- #1
İyi akşamlar herkese. Sürekli burda konu açıp dert anlatmak istemiyorum ama şimdi ki anlatacağım şey beni ciddi anlamda etkilemeye başladı.
Annem ve babam 33 yıllık evliler. Ve ben kendimi bildim bileli hiç normal bi aile olamadık. 3 gün iyiyse 4 gün kavga var evde.
Babam kötü bir adam. Kendinden başka hiç kimseyi düşünmez. Eğer rahatı bozulacaksa karşısında can çekişsen dönüp bakmaz. Kim olursa olsun ister annesi ister kardeşi ister çocuğu. Hiç fark etmez. Öncelik hep kendidedir.
Annemi çok aldattı. Annem bilmesede hala daha aldatıyor. Bize sürekli para yok borç var tutumlu olun diye söyleniyor ama kendine aldığı kıyafetin, telefonların, gezdiği yerlerin aldığı haddi hesabı yok.
Neyse sonuç olarak evde haftanın çoğu günü büyük kavga oluyor bu meselelerden dolayı. Çok seviyesiz. Babam anneme bugün b...'dan bile değersizsin , sen kadın diye nasıl sokağa çıkıyorsun vs. Ağza alınmicak çok laflar etti. Ölmüş annesini, kaşını kirpiğini bile sövdü.
Her ne kadar takmicam kafamda desemde takıyorum ve artık bu kavgalara fiziksel olarak tepki vermeye başladım. Küçükken de bi kaç kez olmuştu acile gitmiştik hatta.
Bu akşam kavgaya başladıkları anda kalbim hız hızlı çarptı, vücudum titremeye başladı. Kulaklarım ve yüzüm sıcaktan yandı ama içim donuyordu. Nefes alamadım. Ölüyorum sandım. Sonra yüzümü yıkadım. Kendi kendimi telkin edici şeyler söyledim ve geçti.
Biliyorum kafama taktığım için böyle oluyor. Bazıları hiç umursamıyorum annem babam kavga edince gülüp geçiyorum hatta diyor. Nasıl başarıyorlar ? Benim moralim anında çöküyor ve hiç bişey yapmadan duvara bakıyorum 1 saat nerdeyse.
Var mı aranızda benim ailem gibi olan ? Nasıl takmamayı görmezden gelmeyi başardınız ? Umursamamak için uğraşırken daha beter oldum. Artık yüksek ses duyunca bile kalbim yerinden fırlicak gibi oluyor
Annem ve babam 33 yıllık evliler. Ve ben kendimi bildim bileli hiç normal bi aile olamadık. 3 gün iyiyse 4 gün kavga var evde.
Babam kötü bir adam. Kendinden başka hiç kimseyi düşünmez. Eğer rahatı bozulacaksa karşısında can çekişsen dönüp bakmaz. Kim olursa olsun ister annesi ister kardeşi ister çocuğu. Hiç fark etmez. Öncelik hep kendidedir.
Annemi çok aldattı. Annem bilmesede hala daha aldatıyor. Bize sürekli para yok borç var tutumlu olun diye söyleniyor ama kendine aldığı kıyafetin, telefonların, gezdiği yerlerin aldığı haddi hesabı yok.
Neyse sonuç olarak evde haftanın çoğu günü büyük kavga oluyor bu meselelerden dolayı. Çok seviyesiz. Babam anneme bugün b...'dan bile değersizsin , sen kadın diye nasıl sokağa çıkıyorsun vs. Ağza alınmicak çok laflar etti. Ölmüş annesini, kaşını kirpiğini bile sövdü.
Her ne kadar takmicam kafamda desemde takıyorum ve artık bu kavgalara fiziksel olarak tepki vermeye başladım. Küçükken de bi kaç kez olmuştu acile gitmiştik hatta.
Bu akşam kavgaya başladıkları anda kalbim hız hızlı çarptı, vücudum titremeye başladı. Kulaklarım ve yüzüm sıcaktan yandı ama içim donuyordu. Nefes alamadım. Ölüyorum sandım. Sonra yüzümü yıkadım. Kendi kendimi telkin edici şeyler söyledim ve geçti.
Biliyorum kafama taktığım için böyle oluyor. Bazıları hiç umursamıyorum annem babam kavga edince gülüp geçiyorum hatta diyor. Nasıl başarıyorlar ? Benim moralim anında çöküyor ve hiç bişey yapmadan duvara bakıyorum 1 saat nerdeyse.
Var mı aranızda benim ailem gibi olan ? Nasıl takmamayı görmezden gelmeyi başardınız ? Umursamamak için uğraşırken daha beter oldum. Artık yüksek ses duyunca bile kalbim yerinden fırlicak gibi oluyor
