Anne olarak elbette evladınız için endişelenirsiniz, ilaçların yan etkilerini, uzun vadede sizleri nelerin beklediğini yer yer düşünüp karamsarlığa kapılabilirsiniz ancak iyi yönünden görün demek için geldim; biraz moral olacaksa size ki umarım olur, kendimden bir parça yazacağım (Böyle konuları gördüğümde yazmadan edemiyorum):
Ben bipolar hastasıyım, genetik geçişli ve çevre faktörü tetikli bir hastalıktır. Beynimdeki dopamin reseptörleri sizlerinkilerden farklı çalışıyor. Ömür boyu antipsikotik kullanmak durumundayım ve olası atak dönemleri için gerekli görülürse antidepresan, diğer duygu-durum düzenleyicileri, şizofreni-epilepsi ortak ilaçları ilave alabilirim.
Teşhisim psikozlu mani atağı ile 20-21 yaş civarında geldi ve fakat geriye dönüp baktığımda, çocukluğumdan beri böyleymişim ancak fark edememişiz diyorum. Psikiyatrım "Her ne kadar mani tablosu ile teşhislenmiş olsan da, öncesinde mutlaka bir depresyon sürecin vardır ve bunu fark etmemişsinizdir/edilememiştir" dedi. Evet, ergenliğim ağır buhranlarla, yeme-uyku bozuklukları ile uğraşarak geçmişti, üni. zamanı uykusuzluktan/uyuyamamaktan başıma ağrılar girerdi. Nasıl okulumu düzenli devam ettirebildim, nasıl kafamı toplayıp sınavları verebildim ve hatta nasıl hayatta kalabildim o süreçte tek başıma yaşarken, şaşıyorum.
Belki hastalığım o zamanlarda, ergenliğimde teşhis edilebilseydi, ilaçlarımı o zamandan kullansaydım hayat kalitem çok daha yükselecek, tüm o zorlukları yaşamayacaktım doğru tedavi ile. Kendime anlam veremezdim, yapmamalıyım dediğim şeyi çoktan yapmış olurdum, ailem hususi yaptığımı zannederdi bir de onun gerginliği-suçluluğu binerdi ve ağır duygular altında ezilirdim, sosyal olarak yer yer uyumsuz, hareketlerimde uç, çabuk odak değiştiren bir sıkılgandım. Dediğim gibi, geçmişime dönüp baktığımda her belirtiyi vermişim ancak o zamanlar bu kadar bilinmiyordu bu hastalık, eh cahillik ailede görmemişler böyle bir hali annem-babam da... Durum en ağır tabloya gelip hastaneye zorunlu yatışım gerçekleşen o güne kadar, bilemedik.
Yani demek istediğim, erken teşhis hayat kurtarır. Kızınızın böyle bir zorlanması var ama bunun tedavisi de var, siz de farkında ve destekçisisiniz bu hele çok büyük bir artı kızınız için. Tıp da yerinde saymıyor, ilerliyor bundan bir on sene sonra nasıl bir yenilik gelecek, ne çeşit tedaviler daha çıkacak bilinir mi? Bipolar hastalar için lityumun kurtarıcı olduğu bile 20. yüzyılın sonlarında bulundu ve iyi ki bu ilaçlar var diyorum.
Bu konuda asla ümitsizliğe yer vermeyin, içinizi endişe kaplayacak olduğunda bu dediklerimi hatırlayın. Daha iyi olacak, evet yer yer endişeleriniz, dene-yanıl yöntemleriniz olacak ama hep daha iyiye doğru gidecek.
kafa dagilmadikca geliyor bu gıcık şey.
geçmiş olsun
