bence çocuğun psikolojisi açısından babasından da arada bişeyler görmesi çok tatlı olurdu. kendi çocukluğumu hatırlıyorum mesela, ufak tefek şeylerimi annem alırdı, babam genelde büyük şeylerimi alırdı. annenin de babanın da yeri başka, aldıkları şeylerin de yeri başka. çocuk geriye dönüp baktığı zaman "şu oyuncak ayıyı, bu elbiseyi, şu ayakkabıyı bana babam aldı" demesin mi yani? üzücü bence. ben babama çok istediğim bir oyuncağı, atariyi falan aldırırdım. önce almamak için diretirdi, biraz ısrar ederdim. gider sarılır öperdim, bakarız derdi. alışverişe gittiğimizde de hiç beklemediğim bir anda alıverirdi ve bu beni çok mutlu ederdi. çünkü isterdim, almayacak gibi yapardı, son dakikaya kadar almaz almaz, bir anda alıp mutluluktan havaya zıplatırdı. yazarken bile gülümsedim şu an, 29 yaşında koca kadın oldum

çok tuhaf bir hesap ayrımı yapmış konu sahibi kocasıyla.