- 26 Aralık 2008
- 3.975
- 1.647
- 398
İnşallah Bacım inşallah
Gün gelicek burda kavuşma anınızı paylaşacaksın
İnşallah Bacım inşallahBelki de hepimiz yaşıyoruz bu gelgitleri, sanki böle çok az kalmış gibi geliyor, sanki birkaç aya gelecek gibi... Ki sıram 49 şuan... O zaman panik oluyorum yetişmeyecekl, ne alsam, nasıl hazırlık yapsam diye. önce odayı mı boşaltıp boyasam diyorum, bişeyler almaya başlasam mı. sonra oturuyorum hesap kitap yapıyorum sıramın ilerleyişi ile ilgili, ortalama almaya çalışıyorum bekleyeceğim süre 14-15 ay çıkıyor.... içim sıkılyor... baktığım minnacık diş kaşıyıcıları, yataklar, avizeler, o parmak kadar kıyafetler uzaklaşıyor benden... yaz mı/kış mı buluşucaz can parçamla blmiyorum ki kaç aylık olarak gelecek, neye ihtiyacı olacak... sonra o pespembe kavuşma hayalim kayboluyor zihnimde. evdeyim, kızım ağlıyor ve analayamıyorum neden ağladığını... panik başlıyor bu kez. ya yetemezsem evladıma diye... içim parçalanıyor resmen... umutlar arasında hep böyle can acıtıcı sahneler beliriyor aklımın bir yerinde. ah öyle çok istiyor ve öyle çok korkuyorum ki birşey olacak ona, yetemeyeceğim, hastalanacak, hangi okula yollayacağım büyüyünce ve hatta daha ilerisinde yanlış adama aşık olacak diye... bu paniklerim normal mi... sizler de yaşıyor musun bu duyguları?
kavuşmamız için geçeceği yolları düşünüyorum, anne karnındayken yaşadıklarını... bana gelmesi için doğuracak bir kadın var, belki şiddet görüyor mu, uyuşturucu kullanıyor mu, belki o hayatta kalsın iyi bir aile sahiplenir yavrumun hayatı kurtulur dşyen bir kadın. hiçbirini bilmiyorum. belki evladım şuan ana rahmine düştü diyorum. belki şuan gözleri, ağzı burnu oluşuyor ben bunları yazarken... bu beklemek adına girdiğim tüm depresif hallerim anlamını kaybediyor. asıl o diyorum neler yaşıyor bana gelebilmek için...
belki kağır üzerinde, prosedürler gereci 5 aydır bekliyor gözüküyorum ama ben yaşadığım her yaşta ona kavuşmanın jayalini kurdum, taa ilkokul çağlarımdan beri istedim anne olmayı... hep ona hazırlanmışım diyorum hep. kızım, nefesim, can parçam, yaşamın renkleri... sana isim bile veremiyorum şuan, yüzünü görmek istiyorum, seni koklamak istiyorum herşeyden önce...
bu korkular geçecek değil mi? bu depresif haller... yeteceğiz değil mi evlatşarımıza... onları gördüğümüzde, kokladığımızda o mis kokularını bu çektiklerimizi gerçekten unutacağız değil mi?
Merhabalar hayatisiltis'i yazdıklarını okuyunca aldın götürdün beni yıllar öncesine merak etme hepimiz hemen hemen aynı duyguları yaşıyoruz ve yaşadık. Aynı korkular ve endişeler. Geçecek hepsi de geçecek biraz sabır ve güzel düşün herşey çok güzel olacak. O masum meleği kucağına verdikleri an herşeyi unutacaksın. Sadece yüzüne bakman o minnacık elini tutman tüm endişelerini kaygılarını silecek o an. Hepimiz kaderimizi yaşıyoruz. Ne yaparsak yapalım neye çabalarsak çabalayalım kaderimiz nasıl çizildiyse o oluyor. Bende küçücük bir kızken hep anne olma hayalleri kurardım. Bu hayalim bana ancak 40 yaşında nasip oldu yani anlayacağın tam sınırdayken verdiler bana meleğimi. Şaşkındım, korkuyordum acabalarla kafam karışmıştı işin en kötüsüde bunu kimseyle paylaşamamaktı. Uykularım kaç geceleri uyuyamaz oldum. Sabah o sersemlikle işe gidiyordum. Ama boşunaymış geçti hepsi şimdi kucağımda Allahım acısını göstermesin her yüzüne baktığımda sevgiyle doluyor yüreğim. Ve hala çok korkuyorum. Korkum onun üzülmesi, kırılması mutsuz olması çünkü şimdi hiçbirşeyden haberi yok öyle mutlu ki. Çocukluğunu yaşıyor. Varsın yaşasın. İlerde hayat hepimizi olduğu gibi onuda çok yıpratacak. Yani anlayacağın korkularımız hep var. Çünkü insanız. Ve bizim yüreklerimiz çok daha farklı atıyor.
Sana tavsiyem daha sanırım yolun başında sayılırsın. Bulunduğun il neresi bilmiyorum ama 49 için biraz bekleyeceksin gibi. Çok hazırlığa girme çünkü sonra aldığın o şeylere baktıkça daha kötü oluyorsun. Zamana bırak kendini başka işlerle oyala o zaman zamanın nasıl geçtiğini sen bile anlamayacaksın.
Herşey çok güzel olacak biraz sabır sadece. Herkese selamlar.
SEVGİLİ YOL ARKADAŞLARIM :) zaman herşeye rağmen geçiyor,beklemek çok zor biliyorum ama her gecenin bir sabahı var.Başvuru işleminin başında olmak bile çok büyük bir yol katetmek bence.Eninde sonunda hepiniz bebeklerinize kavuşacaksınız ve o gün geldiğinde 'Bebeğim iyiki sen geldin iyiki seni bekledik' diyip bağrınıza basacaksınız ve beklediğiniz bu kara günler uçup gidecek yerine evladınızın gün gün artan sevgisi yeşerecek.Ben evladıma kavuştum ve bu pazar 1 yaşımızı kullayacağız umarım sizlerde bende daha nice doğumgünleri kutlarız sağlıcakla kalın :)
Aynen öyle canım , annemin yıllar yılı komşumuz kızı evlâtlıktı , benle yaşıtı okula beraber gider gelirdik , o kadar iyi insanlardjıöki,evet ben evlat edindim,çok ama çok mutluyuz.eşimde bende kendimize soruyouz[neden daha önce bu olayı düşünmedik]diye.olaylara şöyle bakabiliriz,doğuran annelerin çocukları çokmu hayırlı,karnınızdaki çocuğun bedensel ve ruhsal sağlığının garantisi varmı? gelecek garantisi kimsenin yok.şu andaki yaşadığım annelik duygusunun tadını ifade etmeye kelimeler yetmiyor.etrafımda tanıdığım ve görüştüğüm 5 aile var hepside bizimle aynı fikirdeler.
bence evlat edinilen bebekler/cocuklar cook sanslı.bende evlat edinilmişim .benim en buyuk sansım melek annem ve babam.HERKES AİLESİYE COOK MUTLU OLUR İNŞ :)
insallaahh.banada biyolojik ailem ulaştı onlar söyledi ama mümkünse bebişlere söylemeyın mumkun oldukca :) en azından mantıklı düsünebilcek yasa kadaar söylemeyın :)
zaman ne gösterecek bilemiyorum. Bazen hiç söylemek istemiyorum. Bazen de bilerek mi büyütsem kızımı diyorum. Yani mesela "anne ben senin karnından mı çıktım" gibi bir soru sormaya başladığında.."hayır kızım sen benim karnımdan çıkmadın... cevabını vererek alıştırarak farkındalıkla mı? Yoksa zamana mı bırakmalı bilemiyorum...
Hayat yaşadıkça gösterecek sanırım...
aslında zaman en ıyısı.ben ögrendm abilerimi ablalarımı buldum bu iyi bisey . her aileye göre degisen birsey hayırlısı neyse o olsun .tbı ogrenceksede sızden ögrenmelı basksı tarafından olursa zor olabılır
yaşayarak göreceğiz.. bazı şeyler planlamakla olmayabiliyor.. Tek istediğimiz kızımız bizi sevmekten hiç vazgeçmesin :)
Bunun gerçek olmasını çok istiyorum çok. Zaman yaklastikca kim bakacak ne kadar izin verecekler diye düşünüp karalar bağlar oldum. Hatta az önce esime sordum nasıl yapıcaz kim bakacak işi birakayım mi diye. Yatmadan forumu hep okuyorum bir baktım sizin mesajınız :) bu bir işaret olmalıEVLAT EDİNİLEN ÇOCUK İÇİN DE İZİN GELECEK
- 0-12 aylık bebekleri evlat edinen kadınlar da ücretli ve ücretsiz doğum izninden, kendisi doğum yapmış gibi aynı şekilde yararlanacak.
***********************************************************************
haber kaynağı ELİF ADANIN ANNESİ :
https://www.facebook.com/3515391683...1539168344107/414861988678491/?type=1&theater
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?