O sizin yanınızda olup bir şekilde derdinizi hafifletmeye çalışırken (ben çevremden tek bir kişiye bile anlatamamıştım duygularımı, bu bile bi nimet bence) sizin hamilelik haberine sevinmeyip üstüne mesaj atmanız olmamış.
Ben 13 ay gebelik haberim için bekledim. Çok istiyordum gerçekten aşırı çook. Beni hamilelik haberleri evet üzmeye başlamıştı ama daha sonrasında bi aydınlanma geldi, üstünden çok zaman geçti nasıl oldu hatırlamıyorum ama oldu. Benim olmuyorsa onlarında mi olmasın yani? Diye kendimi telkin etmeye başladım. Sonra dedim en iyisi kilo vereyim, işe gireyim, birikim yapayım tüp bebek yaparız olmazsa. Hatta kendimi korkuttum aman uykusuzluk gaz diş bunlarla mi uğraşayım prenses gibisin işte diye:)) Stresten arındığım ve kabullendiğim ay hamileydim.
Sonra binbir gözle beklediğim bebeğimin yaşamayacağını söylediler ayrıntılı ultrasonda. Zehir gibi geçti her dakikası. Sürekli hastane, test, araştırma. Doktorların gözünün içine bakıyordum yaşama oranı versin diye. %60 dediler dünyalar benim oldu. Kısa keseyim. 4 gözle beklediğim yavrumu kaybettim ameliyatta 3 günlüktü.
Sezaryen olmama rağmen 3. Ay hamile kaldım 5. Haftada düşük oldu. Dedim kesinlikle hamile kalamayacağım evlat sahibi olmayacağım. Ama bir kez bile olsun içimi karartmadım başkalarına karşı. He evet bebek görmek istemediğim zamanlar kendimi kötü hissettiğim zamanlar oldu ama bu kadar. Kimse niye ürüyor diye düşünmedim. Ben istesem de yapacaklar ben istemesem de yapacaklar karışamam kimseye.
Sonuç halaa yavruma kavuşabilmiş değilim 3 yıl doldu evliliğimde, şükür, fakat şunu biliyorum ki herşeyin hayırlı olduğu bir zaman var, olması gereken zaman. Rabbim evlat acısı yaşatmasın çok çok zor hala oğlum burnumda tütüyor. Ne yaparsak yapalım ne öne alabiliriz ne geciktirebiliriz olacakları. Daha çok yazarımda aşırı uzun oldu