- Konu Sahibi kolonyali_mendil
- #1
Eşimle çok istememize rağmen çocuk sahibi olamadık.Bu çok zor bir süreç.Kimsenin yaşamasını istemem.Bunun zorluğu yetmezmiş gibi çevreden gelen olumsuz bakışlar,imalar beni o kadar çok yordu ki boğuluyorum.Nazar değmesin diye hamileliğini benden saklayan dostlarıma mı ,bir çocuk severken bana acıyarak bakan yakınlarıma mı hangisine üzüleyim.Halbuki ben kimsenin çocuğunu bebeğini kıskanmıyorum asla haset etmiyorum.Allahın verdiği nefes kıskanılır mı hiç..Belki insanlar bana acıyor ama böyle düşündükleri için ben onlara acıyorum.Bu sıkıntıyı yaşayan arkadaşlar bunlarla nasıl mücadele ettiniz?Girdiğim topluluklarda çok üzücü laflar imalar işitip ağlaya ağlaya eve geldiğim zamanlar oldu.İnsanların neden dilinin kemiği yok.neden bu kadar düşüncesizler.zaman zaman acaba ben mi çok hassasım ben mi yanlış anlıyorum diye kendimi sorguluyorum kendime kızıyorum.yakın bir arkadaşım seni bu konuda kırana sen de gereken cevabı ver niye susuyorsun diyor.ama inan her seferin dede savunmaya geçemezki...