Sizi o kadar iyi anliyorumki. Benimde 8 ve 6 yaşına girmek üzere olan iki çocuğum var. İnanın bazen sinirden beynimin hararetlendiğini hissediyorum. Aşırı derecede itiraz eden isteklerini sürekli ağlayarak yaptırmaya çalışan ve sürekli birbiriyle kavga eden çocuklar. Herşeye ama herşeye direnmeleri yıldırdı beni. Sürekli çevreden bu çocuklara bir kural koy artık denmesi ayriyeten sinirlerimi zıplatıyor. Benim çocuklarim disariya karşı uysallar ogretmen öğrenci iliskileri, arkdaşlık ilişkileri güzel. Ama bana karşı direnme ve ağlama huyları beni bitirdi. Kızım öyle değildi esasen, ama abiyi örnek ala ala birebir aynı davranışları sergiliyor.
Baba desen Allah'a emanet. İşten gelir gelmez sıfır diyalogla telefondan programını açar yemeğe oturur. Gününüz nasıl geçti sorusunu ayda bir anca sorar çocuklara heralde. Yani dışardan bakınca çocukları sabah okula götürür haftada bir ailecek dışarı çıkarız diye iyi bir baba gibi görünüyordur belki ama ne kadar ilgisiz olduğunu ben bilirim. Çocuklar onunla konuşmasa kendi başına kolay kolay iletişime geçmez. Bazen sinirden gırtlağına çökesim geliyor. Çocukları sabah okula götürmek dışında istisnasız tüm sorumlulukları bende. Arada bir kendi başına al oturt yanina bir nasihat ver bir hikaye anlat ya. Nadirende olsa kendi başına ödevleriyle ilgilen. İki haftada bir oğlan çok diretirse 20/30 dakika PlayStation oynatır çocuklara. Ayda bir yine oğlan çok diretirse bisiklet sürmeye götürür, bu kadar. Yemeleri, içmeleri, ödevleri, banyoları, etkinlikleri, uykuları, terbiyeleri herşeyleri bende. Üstelik bende çalışıyorum. Mutfağı toplama dışında yine tüm ev sorumluluğu bende. Günlük savaş alanına dönüyor zaten. Bazen çıldırma noktasına geliyorum gerçekten. Hata bizde demekki ne diyeyim, bir yerde birşeyleri eksik veya yanlış yapıyoruz.
, bizim saçımızı çeker muhabbetimizi dinler, camideki adamlara bile bulaşırdı, böyle uyuz bi şeydi
(bizden 8-9yaş küçük) 
