- 14 Şubat 2011
- 1.983
- 1.553
- 133
- Konu Sahibi philosophy
- #1
Merhaba arkadaşlar, direk konuya giriyorum;benim dört yaşında down sendromlu bir kızım var. Açıkçası başka çocuk düşünmüyorum,hem kızımın bebekliğinde yaşadığım psikolojik süreç hem de (daha çok) çocuk büyütmenin zorlukları, aslında kalabalık bir ailem olsun düşüncesi hoşuma gitsede beni engelliyor, belki çok ilerde diyorum ama o zamanda hem yaşım ilerleyecek hem de Kızım bayağı büyümüş olacak cesaret edermiyim bilmiyorum. Ama bir yandan da kızımın yalnız büyüyor olması beni üzüyor, keşke diyorum bir ablası olsaydı çünkü kardeşten ziyade bir ablaya ihtiyacı var, onunla oyun oynayabilecek ve birşeyler öğretebilecek. Ve takip ettiğim yabancı aileler de çok yaygın, özellikle downlu çocuğu olan aileler bir tane de evlatlık alıp ikisini birlikte büyütüyor. Aslında bir ara onu da düşündüm, eğer bahçeli bir evde yaşasaydım ve eğitimleri açısından kendime güvenseydim downlu bir bebeği evlatlık edinmek isterdim.ama bikere toplumun bakış açısı böyle bir şeye hazır değil ve çevrem neredeyse çılgınlık olduğunu düşünecektir ama birsürü savaşta ailesini kaybetmiş kimsesiz çocuk var ülkemizde, onlardan birini evlatlık alsak,hem belki o çocuğun hayatı daha güzel olur hem de Kızım yalnız büyümek zorunda kalmaz, sizce nasıl fikir?