eşimle tanıştığımızda o da annesiyle kalıyordu ve 70 yaşında annesi. yaa dedim nasıl olsa çalışacağım akşamdan akşama görürüm.hem yaşluı kadın sevaptır.
neyse annesiyle tanışmaya gittim ve tüm gerçekleri gördüm

70 yaşında ama maşallah

evden çıktık ve ben kesinlikle aynı evde yaşayamam dedim.
ayrılma noktasına geldik.neyse bir şekilde yine kabul ettim.sözlendik. beraber yaşayamam dedğimde cıngar çıktı

ayyyy o günleri hatırlamak bile istemiyorum.nişanım düğünüm berbat geçti.ne nişanlılık yaşayabildim ne düğünümü düğün gibi yaptılar.hala da sevmez beni o yüzden.
bu arada kayınvalidemin evi var hem de çocuklarıyla aynı apartmanda ama yok illa benimle yaşayacaktı:)))) o kadar çocuğu varken tek yaşamazmış.elalem ne dermiş:)))cnm sana söyleyeyim olmazzzzzzz...olmuyorrrrrr.......artık eskisi gibi değil. insanların birbirlerine tahammülleri yok.bizler konuşan nesiliz cevap veren nesiliz. belki de saygısızı bilemiyorum ama annelerimizin zamanındaki gibi değiliz.laf yiyip oturmuyoruz.illa cevap veriyoruz. ve başlıyor huzursuzluklar. hele bir de baba evinde rahat ve huzurlu bir hayatın varsa hayatta yapılmaz kaynana-kayınpederle


aslında bu konuları konuşmak ne kadar çirkin bana göre. çokta utanılacak bir durum belki de. 70 yaşında anne baba ve istenmemek

hep kendi anne babam aklıma gelir böyle durumlarda. ama olmuyor işte....beraber yaşanılmıyor artık. evlendikten 2 ay sonra "çok büyük hayal kırıklığı içindeyim. keşke evlenmeseydim" diye konu açmanı istemem.


o yüzden baştan herşeyi konuş.sonuçta onların bir düzeni varmış. nerden çıktı ki bu birlikte yaşama fikri????
her ne kadar akşamdan akşama görecek olsan da rahat rahat duş alamayacksın ( biz şey yaptık der gibi:))), kılığına kıyafetine hep dikkat etmek zorunda kalacaksın,banyodan bornozunla çıkamayacaksın... eşinle yanyana oturup muhabbet edemeyeceksin. kısaca size ait bir yaşam olmayacak

bunların hepsini göz önünde bulundur lütfen.umarım çok mutlu olursun