Benim yaşım da 30 ve çok benzer durumdayız, yalnız değilsiniz yani:) hatta ben de utanarak söylüyorum ama maaşım doktorlarınkinden de yüksek ve rahat bir hayatım var. İlk defa evlilik niyetiyle bir kaç aydır görüştüğüm kişiyle bir kaç gün önce yollarımızı ayırdık ve karşımdaki insanın son sözlerinden birisi "senin her şeyin var, her şeye sahipsin, sana ne hediye alacağımı dahi bilemiyorum" oldu

Çoğunluk arkadaşlarım evli ve çocuklu. Yani o tatile gidecek, plan yapacak kimse bulamama duygusunu çok iyi bilirim.
Rabb'im yardımcımız olsun.
Bu arada ben aileme 2,5 saat uzakta bir şehirde çalışıyorum, h.içi çalışıp h.sonları ailemin yanına gidiyorum. Arkadaşlarımla görüşüyorum çoğunlukla. Veya sevdiğim bir dernek var, orda tefsir vs derslere, yardım faaliyetlerine katılıyorum.
Biraz garip olacak ama; Maslow'un ihtiyaçlar hiyerarşisinde "ait olma ve sevgi" ihtiyacı vardır, sivil toplum kuruluşları da aslında bunu sağlıyor. Bir yere, bir amaca aidiyet hissetmek. Evliliğin boşluğunu doldurmaz tabi ki ama biraz da olsa telafi ediyor gibi geliyor bana. Kendinize uygun gördüğünüz bir stk veya dernek faaliyetine katılmanızı tavsiye ederim

Bu arada konuşmak, dertleşmek isterseniz özelden de görüşebiliriz