Evlenip aileden uzağa giderken vicdan azabı hissetmek

merhabalar bundan 9 ay önce karşıma biri çıktı benim yaşadığım şehirden 5 6 saat uzaklıktaydı yine de çok sık görüştük çok iyi anlaştık kısa zamanda bağlandık ama onun işi istanbul’da ve işinde de gayet güzel bir konumu var. annem başta benim mutlu hissettiğimi görüp desteklese de 1. ayda bana onlardan uzaklaşacağım için psikolojik baskı uygulamıştı ve ben de daha başındayız en azından çok üzülsem de bu baskıdan kurtulurum düşüncesiyle konuşmayı bırakmak istedim ama o hiç istemedi tekrar görüşmek istedi o görüşmede de bizim için ailemden bir saat uzaklıkta bir yere iş başvurusunda bulunabileceğini söyledi tabi hemen aileme anlattım annemin içi rahatladı ve onaylayarak devam ettik güzeldi derken erkek arkadaşım o olaydan 1 ay sonra da o bize yakın olan yerde çalışan kişilerle konuştuğunu çalışma şartlarının kötü olduğunu işteki konumunun düşeceğini maaşın da daha az olduğunu vs anlattı yani istanbul’da kalmak o açıdan daha mantıklı gözüküyor dedi. ben zaten o zamana kadar baya bağlandığım için aynı şekilde o da yani birbirimize çok sevgi besledik bunu hissediyorduk o yüzden bunun için bırakmak istemedim ama anneme bu konuyu söylediğimde baştan niye öyle dedi madem diye çok üzüldü kandırmış o zaman dedi biz 1 ay annemle tartıştık. annem bana hiçbir zaman ayrıl istemiyorum vs demedi ama sürekli ağladı sürekli mutsuzdu. düzeliyor gibi oluyor yine aynı konu açılıyor bana sarılıp ağlıyor.
biz işi ilerlettik tanışma oldu dün de biz istanbul’a tanışmaya gittik dönüş yolunda uzak diye ağlamış dayanamıcam gibi geliyor diyor(annemle üniden sonra 3 yıldır hep aynı evdeyiz birlikteyiz sık sık gezeriz bana baya bağımlı. annenizin böyle yapması hatalı diyebilirsiniz zaten bence de öyle yani yapısı çok bağımlı ve alıngan maalesef kendi çocukluğundan ve kişiliğinden kaynaklı olarak)
ve ben de sanki gidince ona kötülük yapacakmışım ihanet edecekmişim hissine kapılıyorum. burda sürekli bu başlıkları okudum acaba uzak olmak gerçekten bu kadar zor bir şey mi diye kafayı yicem artık bunları düşünmekten beni çok etkiliyor ve ister istemez ona yansıtıyorum çok sevdiğim biriyle yüzde yüz mutlu bile olamıyoruz
buna benzer durumlar yaşayan var mı ya da uzakta yaşayıp da bu durumu çözenler?

bu arada babam da var ama pek konuşkan değildir sık sık tartışırlar, çevreleri akrabaları da hep burda ve ablam var o da bizim şehrimizde hatta aynı mahalledeyiz. ona öyle baskısı yoktur gelin diye veya onlara çok sık gitmezler. sadece kolay ulaşılabilir olmak istiyor sanırım çünkü bi şey olduğunda hemen gelemezsin senin ihtiyacın olsa biz de hemen gidemeyiz falan diyor. ilerde anlarsın uzak olmanın nasıl zor olduğunu diyor hep.

ablam da farklı şehirdeydi ama geçen yıl buraya geldi ve bana aynı şehirde olmanın güzelliğinden bahsediyordu zaten yeğenime annem bakıyor yorgun olduklarında annem yemek yolluyor veya çağırıyorlar ne bileyim özlediğinde hemen gelebiliyor diye. çocuğu olduktan sonra da insan birini arıyor bazen bunalıyor gerçekten yalnız olunca falan dedi.

Ayrı bir birey olduğunu, ayrı bir hayatın olduğunu, kendi aileni kurmanın kök aileye ihanet olmadığını ve annenin davranışlarının doğru olmadığını, ebeveynlerini iyileştirme gibi bir görevin olmadığını idrak edemezsen asla mutlu olamazsın.
Ben uzman desteği tavsiye ediyorum.

Vicdan yapacak hiçbir şey yok aslında. Her evlenen anasının dizindende, evindende ayrılıyor normali bu. Üzülmeniz normal sonuçta artık yuvanız başka yer olacak ama ihanet falan diyip kedinize harap etmeyin bu süreci. O gelir bazen siz gidersiniz yada tatillerde kapatırsanız arayı.

Babanız yok mu? Bu kadar bağımlılık hiç normal değil,ben de iki kız annesiyim.

Onlar İstanbul'a taşınsin madem.

Siz kötü bi şey yapıyor gibi hissetmiyorsunuz, size böyle hissettiriliyor anneniz tarafından. Bi süredir çok yapışık yaşadığınız için korkuyor olabilir ama alışacaktır o da. Siz de alışırsınız, her evlenen annesinin dizinin dibinde oturmuyor.

Benim annemde üzülüyor uzağa gitmeme ama yapacak bir şey yok ekmek neredeyse orada durmak gerekiyor. Ben annenizden çok size anlam veremedim anneniz kadar sizde annenize bağımlısınız sırf o istemiyor diye ayrılmışsınız yetmemiş barışınca annenize açıklama yapmışsınız. Bu hikayede yanan kişi sevgiliniz

Anneniz size bağımlı, siz de yazmışsınız zaten.
Ve bütün davranışları ile hayatınızı istediği gibi yönlendiriyor zaten, neden ayrıl desin ki?
Onu demek yerine, sizin yanınızda gibi davranıp, diğer taraftan da ağlayarak vicdanınız ile oynuyor. Bu çok tehlikeli bir şey.
Ve bir şey diyeyim mi, siz annenizle aynı apartmanda otursanız bile evlenince, neden kahvaltıları birbirimizden ayrı yapıyoruz diye ağlayacak biri.
Yani siz de eğer annemi üzmek istemiyorum diye bir düşüncede iseniz, lütfen evlenmeyin. Eşiniz olacak kişiye de haksızlık bu. Hayatınız mahvolur.
Sizin o ailede büyümüş olduğunuz içn o bağımlılığı haklı bulmanız, evlenirsem pişman olur muyum diye sormanız hiç sağlıklı bir bakış açısı değil.
Evlilik feda etmektir. Çekirdek ailen için, sınırlar çizebilmek, kararlar alabilmek ve mantıklı davranabilmektir. İki kişiyle bir olmaktır.
Herkesi mutlu etmeye çalışarak mutlu olamazsınız ve dahası, bu öyküde hiç kendi fikriniz yok.
Annem de annem diyorsunuz. Bunun erkek versiyonu da itici, kadın versiyonu da.
Ebeveynler göbek bağını bir türlü kesemiyor doğurduğu çocuklarla.

Sutten kesilmemis erkekler ne kadar iticiyse sizin gibilerde ayni sekilde itici. Cekirdek aile olabileceginizi dusunmuyorsaniz surekli annem annem demicekseniz evlenin yoksa yazik etmeyin adama. Hic saglikli degilsiniz ana kiz tedavi olun.

bedifferent .!.:

merhabalar bundan 9 ay önce karşıma biri çıktı benim yaşadığım şehirden 5 6 saat uzaklıktaydı yine de çok sık görüştük çok iyi anlaştık kısa zamanda bağlandık ama onun işi istanbul’da ve işinde de gayet güzel bir konumu var. annem başta benim mutlu hissettiğimi görüp desteklese de 1. ayda bana onlardan uzaklaşacağım için psikolojik baskı uygulamıştı ve ben de daha başındayız en azından çok üzülsem de bu baskıdan kurtulurum düşüncesiyle konuşmayı bırakmak istedim ama o hiç istemedi tekrar görüşmek istedi o görüşmede de bizim için ailemden bir saat uzaklıkta bir yere iş başvurusunda bulunabileceğini söyledi tabi hemen aileme anlattım annemin içi rahatladı ve onaylayarak devam ettik güzeldi derken erkek arkadaşım o olaydan 1 ay sonra da o bize yakın olan yerde çalışan kişilerle konuştuğunu çalışma şartlarının kötü olduğunu işteki konumunun düşeceğini maaşın da daha az olduğunu vs anlattı yani istanbul’da kalmak o açıdan daha mantıklı gözüküyor dedi. ben zaten o zamana kadar baya bağlandığım için aynı şekilde o da yani birbirimize çok sevgi besledik bunu hissediyorduk o yüzden bunun için bırakmak istemedim ama anneme bu konuyu söylediğimde baştan niye öyle dedi madem diye çok üzüldü kandırmış o zaman dedi biz 1 ay annemle tartıştık. annem bana hiçbir zaman ayrıl istemiyorum vs demedi ama sürekli ağladı sürekli mutsuzdu. düzeliyor gibi oluyor yine aynı konu açılıyor bana sarılıp ağlıyor.
biz işi ilerlettik tanışma oldu dün de biz istanbul’a tanışmaya gittik dönüş yolunda uzak diye ağlamış dayanamıcam gibi geliyor diyor(annemle üniden sonra 3 yıldır hep aynı evdeyiz birlikteyiz sık sık gezeriz bana baya bağımlı. annenizin böyle yapması hatalı diyebilirsiniz zaten bence de öyle yani yapısı çok bağımlı ve alıngan maalesef kendi çocukluğundan ve kişiliğinden kaynaklı olarak)
ve ben de sanki gidince ona kötülük yapacakmışım ihanet edecekmişim hissine kapılıyorum. burda sürekli bu başlıkları okudum acaba uzak olmak gerçekten bu kadar zor bir şey mi diye kafayı yicem artık bunları düşünmekten beni çok etkiliyor ve ister istemez ona yansıtıyorum çok sevdiğim biriyle yüzde yüz mutlu bile olamıyoruz
buna benzer durumlar yaşayan var mı ya da uzakta yaşayıp da bu durumu çözenler?

Genişletmek için tıkla...

Sevgili konu sahibi arkadasim,

Annem tasidigi bir rahatsizliktan oturu benim kendisinden 1 dk ayri kalmama tahammul edemiyordu. Eşim de flort halindeyken bunu farketmisti zaten. Hatta once annemin bana hic guvenmedigini bu sebeple bende bir sorun oldugunu dahi dusunmus ama sonra zaman gectikce bunun kuruntu oldugunu farketmis.


Her neyse, ben evlenip ailemden 2 cadde uzaga tasindim once, simdi aramizda aracla 20 dklik mesafe var, ben degil ailem tasindi.

Nisanla dugun arasindaki 6 ayda annem ciddi baski kurdu uzerimde, bi ara ben hakikaten sacmaliyorum, annemi nasil birakirim ben kotu bir evladim diye kendimi yedigimi farkettim, ustelik bu surecte nisanlima da kotu davrandim, cok uzaklastim.


Evlendim ilk 18-20 ay cok zordu annem icin, evde birsey kaybetse beni aradi, supurge takildi beni aradi, yemek tarifi bile istedi, halilari nereye vereceğiz yikatmak icin diye aradi. Demem o ki hep bahaneler yaratip ariyordu, esimle misafirlige giderdik eve donmediniz mi daha diye arardi.

Bu konuda eşimden Allah razi olsun, bazen ben sinirlenirdim o arardi annemi bilgilendirirdi. Annemin ozel durumunu bildigi icin hic lafini etmedi bugune dek, icin icin kiziyordu belki ama hic yansitmadi bana.

Yani sanirim annen de bu durumda. Ayni durumda oldugumuzu anlatmak icin paylasiyorum. Ozetle bu durum geciyor, alisiyorlar. Simdi ben annemi ariyorum, annem kapat telefonu evinle ilgilen diye kiziyor. Merak etme o vicdan azabi cok normal, ama gececek, annen de sen de alisacaksiniz.

Mustakbel esine guveniyorsan, o tam da evlenecegim adam diyorsan, cok eminsen gir bu yola.

Bu arada esim annesiyle haftada 1 konusur, evlilikten oncede boylelerdi ben buna cok sasiriyordum. Simdi esim benim annemi kendi annesinden daha cok ariyor, annem (ben tek cocugum) damadim degil oglum o benim der. Yani iyilesiyorlar hic merak etme. :)

Dipnot: okuyup anneme saydirmayin lutfen annemin ozel bir durumu var bilerek yaptigi şeyler degil.

bedifferent .!.:

merhabalar bundan 9 ay önce karşıma biri çıktı benim yaşadığım şehirden 5 6 saat uzaklıktaydı yine de çok sık görüştük çok iyi anlaştık kısa zamanda bağlandık ama onun işi istanbul’da ve işinde de gayet güzel bir konumu var. annem başta benim mutlu hissettiğimi görüp desteklese de 1. ayda bana onlardan uzaklaşacağım için psikolojik baskı uygulamıştı ve ben de daha başındayız en azından çok üzülsem de bu baskıdan kurtulurum düşüncesiyle konuşmayı bırakmak istedim ama o hiç istemedi tekrar görüşmek istedi o görüşmede de bizim için ailemden bir saat uzaklıkta bir yere iş başvurusunda bulunabileceğini söyledi tabi hemen aileme anlattım annemin içi rahatladı ve onaylayarak devam ettik güzeldi derken erkek arkadaşım o olaydan 1 ay sonra da o bize yakın olan yerde çalışan kişilerle konuştuğunu çalışma şartlarının kötü olduğunu işteki konumunun düşeceğini maaşın da daha az olduğunu vs anlattı yani istanbul’da kalmak o açıdan daha mantıklı gözüküyor dedi. ben zaten o zamana kadar baya bağlandığım için aynı şekilde o da yani birbirimize çok sevgi besledik bunu hissediyorduk o yüzden bunun için bırakmak istemedim ama anneme bu konuyu söylediğimde baştan niye öyle dedi madem diye çok üzüldü kandırmış o zaman dedi biz 1 ay annemle tartıştık. annem bana hiçbir zaman ayrıl istemiyorum vs demedi ama sürekli ağladı sürekli mutsuzdu. düzeliyor gibi oluyor yine aynı konu açılıyor bana sarılıp ağlıyor.
biz işi ilerlettik tanışma oldu dün de biz istanbul’a tanışmaya gittik dönüş yolunda uzak diye ağlamış dayanamıcam gibi geliyor diyor(annemle üniden sonra 3 yıldır hep aynı evdeyiz birlikteyiz sık sık gezeriz bana baya bağımlı. annenizin böyle yapması hatalı diyebilirsiniz zaten bence de öyle yani yapısı çok bağımlı ve alıngan maalesef kendi çocukluğundan ve kişiliğinden kaynaklı olarak)
ve ben de sanki gidince ona kötülük yapacakmışım ihanet edecekmişim hissine kapılıyorum. burda sürekli bu başlıkları okudum acaba uzak olmak gerçekten bu kadar zor bir şey mi diye kafayı yicem artık bunları düşünmekten beni çok etkiliyor ve ister istemez ona yansıtıyorum çok sevdiğim biriyle yüzde yüz mutlu bile olamıyoruz
buna benzer durumlar yaşayan var mı ya da uzakta yaşayıp da bu durumu çözenler?

Genişletmek için tıkla...

Ya bu kadar annenden kopamıyosan evlenme, yakma başkasının hayatını. Olgunlaşmamışsın yeterince. Annen nereye çekerde gidiyosun kendi kararların hayatını eline alma çaban yok.
Aynı şekilde nasıl erkeklere anasının memesinden ayrılamamış koca olmaz diyorsak bu durumda da aynısı geçerli.

Annen çok sağlıklı bir psikolojide değil bence adam güzel işini neden bıraksın gelsin elzem bir durum yoksa.böyle annenizin huysuzluklarını mutsuzluklarını ilişkinize yansıtacaksanız adamla evlenmeyin annenizle oturun o zaman sonsuza kadar.çok istiyorsa onlar sizin şehrinize gelsin ama gerek yok zaten 5-6 saat uzaklıktaymış benim annemle aramda 12 saat falan var

bedifferent .!.:

merhabalar bundan 9 ay önce karşıma biri çıktı benim yaşadığım şehirden 5 6 saat uzaklıktaydı yine de çok sık görüştük çok iyi anlaştık kısa zamanda bağlandık ama onun işi istanbul’da ve işinde de gayet güzel bir konumu var. annem başta benim mutlu hissettiğimi görüp desteklese de 1. ayda bana onlardan uzaklaşacağım için psikolojik baskı uygulamıştı ve ben de daha başındayız en azından çok üzülsem de bu baskıdan kurtulurum düşüncesiyle konuşmayı bırakmak istedim ama o hiç istemedi tekrar görüşmek istedi o görüşmede de bizim için ailemden bir saat uzaklıkta bir yere iş başvurusunda bulunabileceğini söyledi tabi hemen aileme anlattım annemin içi rahatladı ve onaylayarak devam ettik güzeldi derken erkek arkadaşım o olaydan 1 ay sonra da o bize yakın olan yerde çalışan kişilerle konuştuğunu çalışma şartlarının kötü olduğunu işteki konumunun düşeceğini maaşın da daha az olduğunu vs anlattı yani istanbul’da kalmak o açıdan daha mantıklı gözüküyor dedi. ben zaten o zamana kadar baya bağlandığım için aynı şekilde o da yani birbirimize çok sevgi besledik bunu hissediyorduk o yüzden bunun için bırakmak istemedim ama anneme bu konuyu söylediğimde baştan niye öyle dedi madem diye çok üzüldü kandırmış o zaman dedi biz 1 ay annemle tartıştık. annem bana hiçbir zaman ayrıl istemiyorum vs demedi ama sürekli ağladı sürekli mutsuzdu. düzeliyor gibi oluyor yine aynı konu açılıyor bana sarılıp ağlıyor.
biz işi ilerlettik tanışma oldu dün de biz istanbul’a tanışmaya gittik dönüş yolunda uzak diye ağlamış dayanamıcam gibi geliyor diyor(annemle üniden sonra 3 yıldır hep aynı evdeyiz birlikteyiz sık sık gezeriz bana baya bağımlı. annenizin böyle yapması hatalı diyebilirsiniz zaten bence de öyle yani yapısı çok bağımlı ve alıngan maalesef kendi çocukluğundan ve kişiliğinden kaynaklı olarak)
ve ben de sanki gidince ona kötülük yapacakmışım ihanet edecekmişim hissine kapılıyorum. burda sürekli bu başlıkları okudum acaba uzak olmak gerçekten bu kadar zor bir şey mi diye kafayı yicem artık bunları düşünmekten beni çok etkiliyor ve ister istemez ona yansıtıyorum çok sevdiğim biriyle yüzde yüz mutlu bile olamıyoruz
buna benzer durumlar yaşayan var mı ya da uzakta yaşayıp da bu durumu çözenler?

Genişletmek için tıkla...

Ben tek cocuk gibi buyudum cunku en kucuk abimle aramda 20 yas fark var. Evde hep tek cocuk gibiydim. Gecen sene babami kaybettik. Annemle dunyamiz basimiza yikildi. Birkac ay sonra nisanlandim. Nisanlim almanyaya yerlesmisti ve belliydi dugunu yapip almanyaya gelecektim. Annem bunu basindan beri biliyordu. Yalniz kalacagini, artik yalniz yasayacagini… biliyordum cook uzuluyordu ama asla bana belli etmiyordu. Uzulmez mi tabii ki uzulur, sizin de anneniz uzulur. Siz de uzuleceksiniz. Ama oncelik cocugunun mutlulugu. Annem arada derdi ki “ayy sen simdi beni birakip gidecek misin” ben de derdim sakasina “yok birakmiyim dizinin dibinde yaslanayim kartlasayim ister misin” sonra gulerdik ay yok git git derdi lutfen vicdan azabi cekmeyin. Sizin kendi hayatiniz var. Annenizin kendi hayati var. Siz de isterdiniz yakin olmak, gidip gelmek. Kim istemez ki? Kendinizi suclamayin, alisacaktir

Ben de evlenip araçla 2,5 saat süren bir mesafeye geldim. Ailem de istemedi başta bu mesafeye bile çok uzak dediler. Şimdi kabullendiler tabi ama ben kendimi bu şehirde yalnız hissediyorum o ayrı

Gurbet geliniyim diye konu da açarsınız artik evlenirseniz

Anneniz sizinle sagliksiz bir bag kurmus. Hele de 21.yyda iletisimin ve ulasimin bu kadar kolay oldugu bir cagda tepkisi asla normal degil ama sizinki normal cunku bunun icinde yasamissiniz. Oncelikle anne kiz olarak terapiye baslamalisiniz. Anneniz buna direnecektir ilk basta. Siz baslayin ve psikologunuzun tavsiyeleri ile annenizle aranizdaki bagimli iliskiyi bagli seviyesine dusurun. Benim cocugum var, universite hayatindan itibaren kendi basina bir yasam insa etmesi icin elimden geleni yapacagim sahsen. Lisede de yatili bir okul kazanmak isterse desteklerim. Ne zaman bana ihtiyaci olursa da kollarim acik ama tamamen bana yaslanip bagimli birey olmasini istemem cunku bir kere oyle baskasinin hayatini yasamak olur ve dunyanin bin turlu hali var. Insan sirtini ancak kendisine yaslarsa mutlu olur bu hayatta. Bu ana babayi sevmemek saymamak degil. Gobek bagimiz dogumla birlikte kesildi ancak duygusal bagimiz sonsuza dek surecek. Sizin burada dusunmeniz gereken konu esinizin isi icin kendi hayat duzeninizden fedakarlik etmek ister misiniz, bakin ayrinti onemli. Annenizin duzeni degil sizin hayat duzeniniz. Mesela sizin yasadiginiz yerde anenniz disinda cevreniz isiniz aliskanliklariniz var mi? Kadinlar hep erkek icin sehir degistiriyor yasam degistiriyor. Kafanizda eger kadin erkegin isine gore hareket etmeli kalibi varsa bu kalibi kirmak icin de psikologa gidin. Esiniz de gerekirse daha az cazip butce ve daha az cazip calisma kosullarina razi olabilmeli ama siz de tasin altina elinizi koyuyorsaniz. Yani cozum uzman gorusu.

pinarindunyasi .!.:

Ben tek cocuk gibi buyudum cunku en kucuk abimle aramda 20 yas fark var. Evde hep tek cocuk gibiydim. Gecen sene babami kaybettik. Annemle dunyamiz basimiza yikildi. Birkac ay sonra nisanlandim. Nisanlim almanyaya yerlesmisti ve belliydi dugunu yapip almanyaya gelecektim. Annem bunu basindan beri biliyordu. Yalniz kalacagini, artik yalniz yasayacagini… biliyordum cook uzuluyordu ama asla bana belli etmiyordu. Uzulmez mi tabii ki uzulur, sizin de anneniz uzulur. Siz de uzuleceksiniz. Ama oncelik cocugunun mutlulugu. Annem arada derdi ki “ayy sen simdi beni birakip gidecek misin” ben de derdim sakasina “yok birakmiyim dizinin dibinde yaslanayim kartlasayim ister misin” sonra gulerdik ay yok git git derdi lutfen vicdan azabi cekmeyin. Sizin kendi hayatiniz var. Annenizin kendi hayati var. Siz de isterdiniz yakin olmak, gidip gelmek. Kim istemez ki? Kendinizi suclamayin, alisacaktir

Genişletmek için tıkla...

Cok tatli bir anlatim olmus. Uzulmek cok ayri bir duygu zaten uzaklara gidiyor diye sevinen bir anne olsaydi o da bir parca problemdi demekki kadin hayatini hic yasayamamis diye dusundururdu. O kadar dogru ki kendine ait bir hayatin olmasi her zorlugu ayriligi kaybi asilabilir kiliyor. Genelde bu tip durumlara takilanlar bu kendi hayati kuramamisliktan muzdarip olanlar.

Ben digerlerinden farkli düsünüyorum bir erkek icin ailemi duzenimi bırakıp gidemem sanirim.Hicbir erkek de bana o guveni vermez.Ondan gonlum gecince yanimda kimi bulacagim?

bedifferent .!.:

merhabalar bundan 9 ay önce karşıma biri çıktı benim yaşadığım şehirden 5 6 saat uzaklıktaydı yine de çok sık görüştük çok iyi anlaştık kısa zamanda bağlandık ama onun işi istanbul’da ve işinde de gayet güzel bir konumu var. annem başta benim mutlu hissettiğimi görüp desteklese de 1. ayda bana onlardan uzaklaşacağım için psikolojik baskı uygulamıştı ve ben de daha başındayız en azından çok üzülsem de bu baskıdan kurtulurum düşüncesiyle konuşmayı bırakmak istedim ama o hiç istemedi tekrar görüşmek istedi o görüşmede de bizim için ailemden bir saat uzaklıkta bir yere iş başvurusunda bulunabileceğini söyledi tabi hemen aileme anlattım annemin içi rahatladı ve onaylayarak devam ettik güzeldi derken erkek arkadaşım o olaydan 1 ay sonra da o bize yakın olan yerde çalışan kişilerle konuştuğunu çalışma şartlarının kötü olduğunu işteki konumunun düşeceğini maaşın da daha az olduğunu vs anlattı yani istanbul’da kalmak o açıdan daha mantıklı gözüküyor dedi. ben zaten o zamana kadar baya bağlandığım için aynı şekilde o da yani birbirimize çok sevgi besledik bunu hissediyorduk o yüzden bunun için bırakmak istemedim ama anneme bu konuyu söylediğimde baştan niye öyle dedi madem diye çok üzüldü kandırmış o zaman dedi biz 1 ay annemle tartıştık. annem bana hiçbir zaman ayrıl istemiyorum vs demedi ama sürekli ağladı sürekli mutsuzdu. düzeliyor gibi oluyor yine aynı konu açılıyor bana sarılıp ağlıyor.
biz işi ilerlettik tanışma oldu dün de biz istanbul’a tanışmaya gittik dönüş yolunda uzak diye ağlamış dayanamıcam gibi geliyor diyor(annemle üniden sonra 3 yıldır hep aynı evdeyiz birlikteyiz sık sık gezeriz bana baya bağımlı. annenizin böyle yapması hatalı diyebilirsiniz zaten bence de öyle yani yapısı çok bağımlı ve alıngan maalesef kendi çocukluğundan ve kişiliğinden kaynaklı olarak)
ve ben de sanki gidince ona kötülük yapacakmışım ihanet edecekmişim hissine kapılıyorum. burda sürekli bu başlıkları okudum acaba uzak olmak gerçekten bu kadar zor bir şey mi diye kafayı yicem artık bunları düşünmekten beni çok etkiliyor ve ister istemez ona yansıtıyorum çok sevdiğim biriyle yüzde yüz mutlu bile olamıyoruz
buna benzer durumlar yaşayan var mı ya da uzakta yaşayıp da bu durumu çözenler?

Genişletmek için tıkla...

Anneniz yalnız mı? Babanız hayatta ya da başka kardeşleriniz var mı? Sağlığı yerinde mi? Tüm bunları cevabı olmadan yorumlamak çok güç. Ben de annemle yaşıyorum. Babam ya da başka kardeşim yok. Annemin sağlık durumu da çok çok iyi değil. O yüzden ben de onu bırakıp uzak bir yere gitmek istemem, kendisi senin hayatın istediğini yapabilirsin dese de onun da gönülsüz olduğunu bilirim.

annenle aranda çok sağlıksız bi bağ var bunu bil önce
bekarım ama benimde ailem geceyi dışarıda geçireceğim zaman
abuk sabuk hallere triplere girerlerdi
kaç yaşına gelmişim bi arkadaşım gel bu gece sabaha kadar laflayalım bende kal demiştir
ya da sevgilim hafta sonunu benle geçirmek istemiştir
veya birileriyle 2 günlüğüne şehirdışı planı yapmışımdır
bunlardan çok rahatsız oluyorlardı
özellikle annem , beni yalnız bırakacaksın ben gece bu evde nasıl kalıcam derdi
tercihlerimin sonuna kadar arkasında durarak onların bu saçma davranışlarını kırdım
geçen gün annem diyorki uzun zamandır ev dışında kalmadın
yokmu planın programın
yani bi şekilde alışmak zorunda sakın bu yüzden evlenmekten vazgeçme
koskoca insansın artık kendi aileni kurmak istemen çok normal
dizinin dibinde durmak zorunda değilsin kimsenin

gizemliasli .!.:

Ya bu kadar annenden kopamıyosan evlenme, yakma başkasının hayatını. Olgunlaşmamışsın yeterince. Annen nereye çekerde gidiyosun kendi kararların hayatını eline alma çaban yok.
Aynı şekilde nasıl erkeklere anasının memesinden ayrılamamış koca olmaz diyorsak bu durumda da aynısı geçerli.

Genişletmek için tıkla...

benim bi arkadaşım ailesinin sağlık sorunları ve manipülasyonları yüzünden
4 sene falan işsiz kaldı mezun olduktan sonra
küçük yerde yaşıyordu ailesiyle, sadece anne ve babası vardı tek çocuktu
ve sağlık sorunları vardı anne babanın
ama kız orada iş bulamadı diploması var işini yapamıyordu resmen
her yolu denedi abuk sabuk işlere bile girdi ama maksimum 3 ay çalıştı oralarda
yakın şehirleri bile istemiyorlardı arkadaşım kaç kere dedi hep beraber taşınalım
sizde gelin ben işe gireyim en azından diye
ailesi , kızım bizim bütün düzenimiz çevremiz burda şimdi başka şehirde kiraya mı çıkıcaz diyordu
öyle bi aile yani
en sonunda epey uzakta güzel bi iş fırsatı çıkınca diplomasıyla alakalı
resti çekti ailesine, 15 saat uzaktaki mesafeye gidip tek başına bi düzen kurdu
kız ailesinden ayrıldığından beri aynı işyerinde çalışıyor 3 senedir falan
bu arada bu aile kızın evlenmesini de istemiyordu yani biz sensiz napıcaz diyordu ne zaman konusu açılsa
bizim toplumda aileler neden bu kadar sağlıksız bağlar kuruyor birbiriyle anlamıyorum