Değerli hanımlar merhaba. Ben 34 yaşında, daha önce bir evlilik yapmış, çocuğu olmayan, meslek sahibi bir kadınım. 5 yıl geçti boşanmanın üzerinden. İki yıldır görüştüğüm biri var. Hiç evlenmemiş. Küçük yaşta babasını kaybetmiş ve iki kız kardeşi var( biri evli). Babasını erken yaşta kaybettiği için annesi çalışmış etmiş( yeri gelmiş temizliğe gitmiş) okutmuş, yetiştirmiş çocuklarını. Üçü de meslek sahibi. Erkek arkadaşım da annesi ile yaşamak istediğini, onu yalnız bırakamayacağını söyledi. Açıkçası benim içim de el vermiyor kadını yalnız bırakmaya. Annesi ile tanıştım sakin bir insan.Beni çok sevmiş evlenmemizi istiyor. Erkek arkadaşımın akrabaları ile görüşüyorum. Kuzenleri, amcası ( amcası benden iki yaş büyük) vs ile arkadaş ortamında tanışmıştık. Yani genel olarak yaşantıları, kültürleri vs hakkında fikrim var ve açıkçası yakın hissediyorum. Erkek arkadaşım olgun bir insan asla arada kalmak istemiyor. Annem okumamış etmemiş cahil bir insan sen yeri gelir olgun davranmalısın ufak tefek şeyleri problem etmemelisin, ben yaşadığım müddetçe kimse seni üzemez izin vermem( zaten yapmazlar) diyor.
Fakat ben korkuyorum. eylülde isteme vs olacak. Fikirlerinize ihtiyacım var. Şimdiden teşekkürler.
EDİT:Açıkçası düzen kurma, eşyaya tapma vs hevesim yok. Ev eşya vs önemsemiyorum. Evleneceğim kişi şu an için söylüyorum, annesi ile gelin kaynana muhabbetlerine girecek biri değil, annesi onunla rahatlıkla her konuda konuşamıyor araya fitne fesat sokacağını düşünmüyorum. Kız kardeşi de evlenicek erkek arkadaşı var. Yani ömür boyu birlikte yaşamayacağız. Eski evliliğimde aramızda 1500 km vardı ama aile yapıları, kültürleri çok farklıydı. Oğlumuz önemli gelin el kızı deyip ikili oynuyorlardı benim yanımda farklı onun yanında farklı. Araya politik görüşler de girdi farklıydık. Daha doğrusu onun politik değildi apolitik de değildi bukalemun gibi girdiği ortamlarda karşısındaki kişinin fikrine göre şekil alıyordu. Sonra beni aldattı. Enişteme ben asla ev işine elimi sürmem boşuna mı evlendim eşim yapmak zorunda vs demiş bana ve evliliğe böyle bakıyordu. Maaş kartımı almıştı ortak aldığımız arabayı asla vermiyordu binerken bile bana bahane buluyordu yok şöyle kirletme falan. Giyim kuşam konusunda en bol şeyi giyinsem dahi batıyordu kısıtlıyordu. Öğretmenler odasında bir erkek öğretmenle asla konuşamazdım büyük problemdi. Burda yorum yapan herkesi çok iyi anlıyorum çok saygı duyuyorum. Fakat ben de bütün bunları değerlendirdim zamanında kendimce bu kişi ile aramızda problem olacak tek şey annesi. Adam tümüyle bana saygı duyuyor birey olduğumun farkında, herhangi bir saygısızlığını, sadakatsizliğini görmedim( bilemeyiz tabi). Çevresiyle akrabalarıyla laçka ilişkiler kuran biri değil. Biri rahat rahat gidip ona eşin şöyle diyemez çekinir. Annesi ile tanıştım sordum mesela ne düşünmüş, bilmiyorum bana söylemez konuşmayız o tür konuları dedi. Bu önemliydi benim için. Tabiki burdaki yorumları da dikkate alacağım. Ha bu arada neden anne ile yaşamaya sıcak baktığımı anlatayım. Bir yakınımızın gelini kaza geçirdi vefat etti. Kayınvalide kaynata görümce aynı evde yaşıyorlardı. Anlaşıyorlardı. Kadın hemşireydi. Vefat edince çocuklarını gördüm 1 yaşında oğlu 7 yaşında kızı vardı. Oğlu uyandı babaannesi aldı yedirdi etti hiç yabancılık çekmedi. Sonra düşündüm bizler yok şunu giyemeyiz, bunun yeri değişti bilmem ne diye düşünüp, dünyevi şeylere fazlaca takılıp bazı değerleri unutuyoruz. Çocuğum kalabalık ortamda büyüsün, görsün değer bilsin, değer versin. Saygıyı öğrensin. Çok bireyselleşmiyor muyuz? Okulöncesi öğretmeniyim anneler çocuklarına adeta tapıyor, ama maalesef çoğu değerden yoksun çocuklar. Bunlar naçizane fikirlerim. Hepinize da çok saygı duyuyorum lütfen yanlış anlamayın.
blmce 
