Merhaba
Yaklaşan 30 yaşımla birlikte içimde bir sorgulama başladı. Eskiden hep yüksek idealler peşindeydim, gözüm hep daha yukarılardaydı. Ama şimdi, o hayalini kurduğum insanlar bir bir evlendi, ben ise yalnız kaldım. Karşıma biri çıkmıyor, çıksa da bir şeyler yolunda gitmiyor. Keşke demenin doğru olmadığını biliyorum, ama üniversitedeyken karşıma çıkan iyi insanları fark etmediğimi şimdi anlıyorum. O zamanlar onları görmezden gelmiştim.
Şu an kendimi çok yalnız hissediyorum. Erkeklerin genelde dış görünüşe odaklandığını düşünüyorum. Daha önce aracı olan birileri vasıtasıyla tanışmalarda fotoğraflar paylaşıldığında beğenilmediğim oldu; bu beni derinden etkiledi ve üzdü. Beğendiğim kişiler beni reddetti, beni beğenenleri ise ben beğenmedim. Bu durum
estetik yaptırmayı düşünmeme yol açtı, ama bunun sağlıklı bir karar olup olmadığından emin değilim. Zaten bu düşünce, inandığım değerler ve hassasiyetlerimle de çelişiyor.
Evlilik öncesi ilişki yaşamayı tercih eden biri değilim. Elimden geldiğince değerlerime bağlı kalmaya çalışıyorum. Ama bu hassasiyetlere sahip insanlar genelde erken evleniyor, bu da benim gibi bekleyenler için işleri zorlaştırıyor.
İçimi dökmek için yazdım. Sizin deneyimlerinizi, belki de içimi rahatlatacak düşüncelerinizi duymak isterim.
