çokta özel değil aslında çocuk babamı sorun etti.ikiside burnundan kıl aldırmadı arada olan bana oldu.sonuç olarak ben bunu bi ömür tasıyamayacagımı düşündüm ve ailemi seçtim.çünkü bize gelmeyeceğini babamın gelmesinide istemediğini söylemişti.bende olmayacağına karar verdim.
işteo kına gecesi hariç hepsi bende vardı.ve resmi olması beni çok yıprattı. ama hala canım sıkılıyor duymak istemiyorum onlarla ilgili bişey:gitme:
Herkese Merhaba arkadaslar,
foruma simdi üye oldum ve sizlerle basimdan gecenleri paylasmak istedim...belkide biraz rahatlamak icin, fikirlerinizi alabilmek icin...
bir cogunuzun hikayesini okudum...ayriliklar üzücü ve yipratici mutlaka...en iyi ilac zaman olsa gerek...bunu en iyi ben bilirim...
ben yurtdisinda yasayan, üniversitede okuyan biriyim. iki yil evvel ders esnasinda biriyle tanistim...ve hersey o zaman baslamisti...cok sevdik birbirimizi...
birbirimizi henüz tanimamamiza ragmen inanilmaz bir sicaklik yakalamistik aramizda...ne oldugunu anlamadan birlikteydik ve bir iliskinin icinde bulmustum kendimi...kaderdi belki, alin yazisi...belki kismet...
ilk defa biri girmisti hayatima, ilk askimdi, iliskimin basinda bunun eminsizligini tasiyordum, güven cok önemliydi benim icin...fakat zaman gectikce birbirimizi daha iyi tanimaya baslamistik ve zamanla daha cok baglaniyorduk birbirimize ve böylelikle güven doguyordu...
zaman zaman aramizda problemler olussada bunlari birlikte asiyorduk ve birbirimize olan sevgimiz kuvvetleniyordu...
ben cok hassas biriydim iliskimiz boyunca, kirilgan ve duygusal bir yapim var...böyle olmami her ne kadar istemesemde...galiba bu benim zayif noktamdi iliskimiz boyunca...
kizlar inanin onsuz yasayamam sanmistim...fakat bir sekilde oluyormus...
bir yil sonrasinda iliskimizi ciddi yöne tasimaya karar vermistik ve önce ben, sonrasinda o ailelerimizle tanismistik...ben biraz daha cekingen oldugum icin zaman gerekiyordu benim icin, karsi tarafa isinabilmem icin...kendimi bir anda ortaya koymayi sevmiyorum...saygili ve her zaman olgun durmak benim kisiligimde var olan birsey...
sizce olmasi gereken nedir?? dogru olan nedir?? cok samimi olmak dogru mudur?? bilmiyorum inanin...
ama hersey yolunda gidiyordu...
ve sonrasinda ailelerde araya girdi...tanisildi...uyumlu bir sohbet olusmustu aralarinda...gayet iyi gidiyordu hersey...en azindan ben öyle saniyordum...annesi ve babasi kizim diye hitap ediyordu...benim ailem cok sicak ve samimiydi ve birbirimizi sevdigimiz icin benim ailem daha da cok destekliyordu bizi...
bunun sonrasinda üc ay evvel sözlendik...sözden evvel sözlümün ilgisizligini sezmistim sanki bazi anlarda, düsünceli halini ve sormustum, konusmayi secmistim ben hep iliskimiz boyunca, ve hersey gayet olumlu ve bir sorunun olmadigini söylemisti bana her bir olumsuzluk sezdigimde...onun yapisi böyleydi, cok konuskan, acilabilen biri degildi...olumsuzluklari iyi gizleyen biriydi...ve benim o kapali kutuyu acmam imkansizdi...baba baskisiyla büyümüs biriydi...
ama dedigim gibi, onu cok seviyordum vede güveniyordum...gercekten sevgi yeterli mi sizce fedakarlik yapabilmek icin?? ne oldugunu eselemiyordum, dedigim gibi...bunu yapmalimiydim?? üzerine gelmeli miydim??
herseyi cok ince düsünen biri oldugumu bildigim icin daha fazla kurcalamiyordum...
zarif ve narin bir tipim var, ve okulda zaman zaman zor dönemden geciyordum, ayrica okulun yaninda bir iste calisiyordum maddi ihtiyacimi karsilayabilmem icin ve bu beni bazi dönemler yipratabiliyordu...zaman zaman bunun yorgunlugu vardi bende...fakat basarimi görebilmek beni en mutlu eden seydi, o mücadele beni dahada olgunlastiriyordu...
sözden bir hafta sonra sözlümü hatanede bulmustum maalesef...ciddi birsey degildi fakat yinede ailesinin baskisindan dolayi rahatsizlanip onun orada olmasindan habersizdim...hemen ziyaretine gittim tabiki onun yaninda olabilmek icin...annesi babasi ile karsilastim ve gayet olumlu, her zamanki gibi davranmislardi bana...hic birseyden haberim yoktu...bana karsi hic bir olumsuzluk sezmemistim...
hatanede olmasinin nedenini sonradan ögrendim:
ailesi beni bastan beri istememis...bundan haberim yoktu ama ve söz yüzügünden dolayi sonunda ögrenmistim...
bu kiz zayif, sana bakamaz, ev islerini yapamaz diye söylenip durmuslar...hayatim cok kolay degildi, dedigim gibi. is, okul, kendi ailem yorgun olabiliyordum zaman zaman...ama ailesinin bunlari dogrulamasi mümkün olabilir mi beni tanimadiklari halde?? ben kendime güveniyorum ve evlilikten korkmayan biriyim...ama sonunda sözlümde ailesine inandi ve beni hic bir yönde koruyamadi...
sözden iki hafta sonra ögrendim istenmedigimi ve sözlüm birlikte asacagiz, seni birakmayacagim dedi bana...inandim...ben ona nasil destek verebilirdim sizce?? onun yaninda nasil güclü durabilirdim?? annesiyle yakin olmaya calistim, telefon actim, konusmayi sectim, dogum gününde aradim cicek yolladim. bulusalim dedim, fakat olumlu cevap alamadim...daha ne yapabilirdim ki ben??
sözlüm sonrasinda babasiyla tartismis...bir süre konusmuyorlarmis...sorun benim babamla aramda demisti bana...sende varsin fakat asil benim babamla sorunum var demisti...inandim...nasil destek olabilirdim ki ona ben?? ne yapmaliydim??
sözlüm beni egitimim icin hep beni destekleyen biriydi, daha rahat bir hayatimiz olacakti...okumanin kolay olmadigini biliyordu ve benim sartlarimida görüyordu...ben son dönem cok sarilmistim okuluma...cünkü bir an önce bitirip ailemi kurmak istemistim...
yüzük konusuna gelince:
sözlüm tek tas almisti bana...
burada yasadigim icin geleneklerimizi tam olarak bilmiyordum...türkiyedeki yakinlarima danismistik bu konuyu, söz bohcasi hazirlamak gerektigini biliyordum vede erkek ince bir söz yüzügü takabilirmis diye ögrendim...ve öylede oldu...
sözden önce bende, sözlümde yüzükleri denemistik...aramizda hic bir problem olusmamisti bu yönde...
ta ki annesi sözden sonra söz yüzügünü görene kadar...kizlar ince bir yüzüktü, alyans degildi cünkü...bunun neresinde hata vardi, inanin bilmiyorum...alyanslari evlenince aliriz demistik...maddi degeri cok yüksek olmadigi icin annesi cildirmis...
halbuki sözde ailem cok özen göstermisti, herseyin en güzel sekilde olmasi icin...yüzük konusunda bir sorun yasayacagimizi hic düsünmemistim...
sevdigim insan bana karsi ne yazik ki hic bir zaman dürüst olmamis...ailesinin beni bastan beri istemedigini gizlemisti benden ve bu söz yüzügü konusu acilinca ailesinin uyguladigi baskiya daha fazla dayanamayip sonunda bana acilmisti ve durumu anlatmisti...
o an neye ugradigimi sasirmistim...idrak edemiyordum ve inanamiyordum...
bastan beri istenmiyormusum...
simdi düsününce sunu anliyorum...kültür farki ciddi anlamda vardi aramizda...benim ailem izmitli, onun ailesi ise marasliydi...belkide görgü farki vardi aileler arasinda...sisman biri degilim, zayif ve narin bir tipim var ve bundan dolayi hep elestirmisler beni, en ufak bir hatami yakalayabilmek icin ugrasmislar...
onlar ogullarini kayip etmek istemedi, cünkü ailesi temelli dönüs yapacak türkiyeye ve ogullarinida burada birakmak istemiyorlar...onlar evlenmeyi ogullarini kayip etmekle baglayabilen insanlar...onun icinde akraba evliligede zaten sicak bakan insanlar....
ama inan...bu zamana kadar ben hic bir olumsuzlugu sezmedim...bu kadar ciddi karsi olduklarini sezmedim, müthis gizlediler, hem ailesi hemde sözlüm...belkide bunu anlamamak benim hatamdi...belkide onu cok sevdigim icin bazi seyleri göremedim...
halbuki ip uclari vardi...bazen bir gün evvel cok mutlu bir gün geciriyorduk birlikte, ertesi gün ise baska biri olabiliyordu...simdi kizginim kendime, niye hic aramadim altinda birsey...niye sezmedim...ama dedigim gibi...ailesi müthis gizledi ve bana karsi cok samimilerdi...
olan aslinda bize oldu...cünkü birbirimizi cok ama cok seviyorduk ve severek ayrildik...kendi kisliligini korumadi ve ailesinin uyguladigi baskiya yenik düstü ne yazik ki...
sözlüm mail yoluyla ayrilmamiz gerektigini yazdi bana...inanamadim, onu birakamadim cünkü cok seviyordum...uzun süre onunla konusmayi denedim, sorunu anlamaya calistim...fakat idrak etmek cok güctü...dayanmak cok güctü...oda evlilikten emin olmadigini söyledi...
kizlar yüzükleri vermdik henüz geri, ailelerde hic araya girmediler...
benim ailem onun ailesine ulasmaya calisti fakat hic telefonu acmadilar...
bunun üzerine ben annesiyle konusmaya gittim, sorunun ne oldugunu sordum, oglum istemiyor dedi bana...
kizlar sizce ben eger hatam varsa, nerede yaptim hatayi?? neyi farkli yapmaliydim?? bana belki zaman vermen önemli benim icin dedi sözlüm bana, kendimi yeniden bulmam gerek dedi...sizce onunla bir kez daha konusmali miyim? ne yapmaliyim?? dogal olarak hep bunu sorguluyorum son 2 aydir.
benle paylasirsaniz cok sevinirim...
uzun uzun anlatmışsın bende üşenmedim okudum valla
aslında daha taze bir olay bir süre daha kendinle baş başa kalsam aslında kaybedenin hatalının kimin olduğunu göörebilirsin
ama şimdi duygular çok taze ve sen ona aşıksın.
herşeyden önce
eğer ailesinin karşında seni yalnız bırakıyorsa
sözde takılan yüzüğün inceliğini kız tarafı değilde erkek tarafı mesele ediyorsaa
zayıflığını bahane ediyorsa (o zaman zayıflar yuva kuramayacak mı yani)
sana ailecek gerekli saygıyı gösteremiyorlarsa
hiç üzme o tatlı canını :umursamaz:
o adamla ancak gün geçirebilirsin ama yuva kuramazsın.
zaten senin karşına çıkıpda durumu düzelteceğini vaad eden cümleler kurarsa inanma
aynısını tekrar yaşarsın
herşeyden önce sen genç bir kızsın senin bir gururun var. bunu hiçe sayıyorlar ailenide tabiki.
ha birde maille ayrılığı söylemesi daha da düşündürüyor.
bence bu konuyu iyi ölç tart derim dersini iyi çıkar fisfisfis
senin kendine verdiğin değer ne
onun sana vardiği değer ne
Allah hayırlı kısmetler çıkarsın karşına :Saruboceq:
hiç ama hiç üzülme bundada bir hayır vardır deyip yoluna devam et
ben de birgün "iyi ki" diyebilirim umarım henüz çok taze duygularım canım çok yanıyor,bir daha kimseyi sevemem güvenemem gibi geliyor
umarımoyle dusunme..aksine olumlu dusundukce cok daha iyileri geliyor..sevemezsen,guvenemesen bile bastan insani yonunu seversin ama sonra onun askiyla sende ona asik olursun..seven erkek sevdirir kendini..sen yeterki kalbini ferah tut..20 li yaslarima bakiyorum iyiki olmamis diyorum..cok daha farkli yerdeyim suan.her anlamda.
uzun uzun anlatmışsın bende üşenmedim okudum valla
aslında daha taze bir olay bir süre daha kendinle baş başa kalsam aslında kaybedenin hatalının kimin olduğunu göörebilirsin
ama şimdi duygular çok taze ve sen ona aşıksın.
herşeyden önce
eğer ailesinin karşında seni yalnız bırakıyorsa
sözde takılan yüzüğün inceliğini kız tarafı değilde erkek tarafı mesele ediyorsaa
zayıflığını bahane ediyorsa (o zaman zayıflar yuva kuramayacak mı yani)
sana ailecek gerekli saygıyı gösteremiyorlarsa
hiç üzme o tatlı canını :umursamaz:
o adamla ancak gün geçirebilirsin ama yuva kuramazsın.
zaten senin karşına çıkıpda durumu düzelteceğini vaad eden cümleler kurarsa inanma
aynısını tekrar yaşarsın
herşeyden önce sen genç bir kızsın senin bir gururun var. bunu hiçe sayıyorlar ailenide tabiki.
ha birde maille ayrılığı söylemesi daha da düşündürüyor.
bence bu konuyu iyi ölç tart derim dersini iyi çıkar fisfisfis
senin kendine verdiğin değer ne
onun sana vardiği değer ne
Allah hayırlı kısmetler çıkarsın karşına :Saruboceq:
hiç ama hiç üzülme bundada bir hayır vardır deyip yoluna devam et
Aysincim bence kesinlikle arama
birak yol ver gitsin
ailesi diyor oglum istemiyor, nisanlin diyor ailem istemiyor. bu ne celiskidir ?
belkide ailesini bahane ediyor ama kendisi istemiyor?
eger gercekten cok sevseydi sana sahip cikardi diye düsünüyorum.
birak yol ver gitsin, yüzükleri verirsin bi gün nasilsa, hiiic ugrasma.
niye arayip yalvarasinki, sanki pesinde kosuyormus gibi olma bosver canim unutursun insallah
Herkese Merhaba arkadaslar,
foruma simdi üye oldum ve sizlerle basimdan gecenleri paylasmak istedim...belkide biraz rahatlamak icin, fikirlerinizi alabilmek icin...
bir cogunuzun hikayesini okudum...ayriliklar üzücü ve yipratici mutlaka...en iyi ilac zaman olsa gerek...bunu en iyi ben bilirim...
ben yurtdisinda yasayan, üniversitede okuyan biriyim. iki yil evvel ders esnasinda biriyle tanistim...ve hersey o zaman baslamisti...cok sevdik birbirimizi...
birbirimizi henüz tanimamamiza ragmen inanilmaz bir sicaklik yakalamistik aramizda...ne oldugunu anlamadan birlikteydik ve bir iliskinin icinde bulmustum kendimi...kaderdi belki, alin yazisi...belki kismet...
ilk defa biri girmisti hayatima, ilk askimdi, iliskimin basinda bunun eminsizligini tasiyordum, güven cok önemliydi benim icin...fakat zaman gectikce birbirimizi daha iyi tanimaya baslamistik ve zamanla daha cok baglaniyorduk birbirimize ve böylelikle güven doguyordu...
zaman zaman aramizda problemler olussada bunlari birlikte asiyorduk ve birbirimize olan sevgimiz kuvvetleniyordu...
ben cok hassas biriydim iliskimiz boyunca, kirilgan ve duygusal bir yapim var...böyle olmami her ne kadar istemesemde...galiba bu benim zayif noktamdi iliskimiz boyunca...
kizlar inanin onsuz yasayamam sanmistim...fakat bir sekilde oluyormus...
bir yil sonrasinda iliskimizi ciddi yöne tasimaya karar vermistik ve önce ben, sonrasinda o ailelerimizle tanismistik...ben biraz daha cekingen oldugum icin zaman gerekiyordu benim icin, karsi tarafa isinabilmem icin...kendimi bir anda ortaya koymayi sevmiyorum...saygili ve her zaman olgun durmak benim kisiligimde var olan birsey...
sizce olmasi gereken nedir?? dogru olan nedir?? cok samimi olmak dogru mudur?? bilmiyorum inanin...
ama hersey yolunda gidiyordu...
ve sonrasinda ailelerde araya girdi...tanisildi...uyumlu bir sohbet olusmustu aralarinda...gayet iyi gidiyordu hersey...en azindan ben öyle saniyordum...annesi ve babasi kizim diye hitap ediyordu...benim ailem cok sicak ve samimiydi ve birbirimizi sevdigimiz icin benim ailem daha da cok destekliyordu bizi...
bunun sonrasinda üc ay evvel sözlendik...sözden evvel sözlümün ilgisizligini sezmistim sanki bazi anlarda, düsünceli halini ve sormustum, konusmayi secmistim ben hep iliskimiz boyunca, ve hersey gayet olumlu ve bir sorunun olmadigini söylemisti bana her bir olumsuzluk sezdigimde...onun yapisi böyleydi, cok konuskan, acilabilen biri degildi...olumsuzluklari iyi gizleyen biriydi...ve benim o kapali kutuyu acmam imkansizdi...baba baskisiyla büyümüs biriydi...
ama dedigim gibi, onu cok seviyordum vede güveniyordum...gercekten sevgi yeterli mi sizce fedakarlik yapabilmek icin?? ne oldugunu eselemiyordum, dedigim gibi...bunu yapmalimiydim?? üzerine gelmeli miydim??
herseyi cok ince düsünen biri oldugumu bildigim icin daha fazla kurcalamiyordum...
zarif ve narin bir tipim var, ve okulda zaman zaman zor dönemden geciyordum, ayrica okulun yaninda bir iste calisiyordum maddi ihtiyacimi karsilayabilmem icin ve bu beni bazi dönemler yipratabiliyordu...zaman zaman bunun yorgunlugu vardi bende...fakat basarimi görebilmek beni en mutlu eden seydi, o mücadele beni dahada olgunlastiriyordu...
sözden bir hafta sonra sözlümü hatanede bulmustum maalesef...ciddi birsey degildi fakat yinede ailesinin baskisindan dolayi rahatsizlanip onun orada olmasindan habersizdim...hemen ziyaretine gittim tabiki onun yaninda olabilmek icin...annesi babasi ile karsilastim ve gayet olumlu, her zamanki gibi davranmislardi bana...hic birseyden haberim yoktu...bana karsi hic bir olumsuzluk sezmemistim...
hatanede olmasinin nedenini sonradan ögrendim:
ailesi beni bastan beri istememis...bundan haberim yoktu ama ve söz yüzügünden dolayi sonunda ögrenmistim...
bu kiz zayif, sana bakamaz, ev islerini yapamaz diye söylenip durmuslar...hayatim cok kolay degildi, dedigim gibi. is, okul, kendi ailem yorgun olabiliyordum zaman zaman...ama ailesinin bunlari dogrulamasi mümkün olabilir mi beni tanimadiklari halde?? ben kendime güveniyorum ve evlilikten korkmayan biriyim...ama sonunda sözlümde ailesine inandi ve beni hic bir yönde koruyamadi...
sözden iki hafta sonra ögrendim istenmedigimi ve sözlüm birlikte asacagiz, seni birakmayacagim dedi bana...inandim...ben ona nasil destek verebilirdim sizce?? onun yaninda nasil güclü durabilirdim?? annesiyle yakin olmaya calistim, telefon actim, konusmayi sectim, dogum gününde aradim cicek yolladim. bulusalim dedim, fakat olumlu cevap alamadim...daha ne yapabilirdim ki ben??
sözlüm sonrasinda babasiyla tartismis...bir süre konusmuyorlarmis...sorun benim babamla aramda demisti bana...sende varsin fakat asil benim babamla sorunum var demisti...inandim...nasil destek olabilirdim ki ona ben?? ne yapmaliydim??
sözlüm beni egitimim icin hep beni destekleyen biriydi, daha rahat bir hayatimiz olacakti...okumanin kolay olmadigini biliyordu ve benim sartlarimida görüyordu...ben son dönem cok sarilmistim okuluma...cünkü bir an önce bitirip ailemi kurmak istemistim...
yüzük konusuna gelince:
sözlüm tek tas almisti bana...
burada yasadigim icin geleneklerimizi tam olarak bilmiyordum...türkiyedeki yakinlarima danismistik bu konuyu, söz bohcasi hazirlamak gerektigini biliyordum vede erkek ince bir söz yüzügü takabilirmis diye ögrendim...ve öylede oldu...
sözden önce bende, sözlümde yüzükleri denemistik...aramizda hic bir problem olusmamisti bu yönde...
ta ki annesi sözden sonra söz yüzügünü görene kadar...kizlar ince bir yüzüktü, alyans degildi cünkü...bunun neresinde hata vardi, inanin bilmiyorum...alyanslari evlenince aliriz demistik...maddi degeri cok yüksek olmadigi icin annesi cildirmis...
halbuki sözde ailem cok özen göstermisti, herseyin en güzel sekilde olmasi icin...yüzük konusunda bir sorun yasayacagimizi hic düsünmemistim...
sevdigim insan bana karsi ne yazik ki hic bir zaman dürüst olmamis...ailesinin beni bastan beri istemedigini gizlemisti benden ve bu söz yüzügü konusu acilinca ailesinin uyguladigi baskiya daha fazla dayanamayip sonunda bana acilmisti ve durumu anlatmisti...
o an neye ugradigimi sasirmistim...idrak edemiyordum ve inanamiyordum...
bastan beri istenmiyormusum...
simdi düsününce sunu anliyorum...kültür farki ciddi anlamda vardi aramizda...benim ailem izmitli, onun ailesi ise marasliydi...belkide görgü farki vardi aileler arasinda...sisman biri degilim, zayif ve narin bir tipim var ve bundan dolayi hep elestirmisler beni, en ufak bir hatami yakalayabilmek icin ugrasmislar...
onlar ogullarini kayip etmek istemedi, cünkü ailesi temelli dönüs yapacak türkiyeye ve ogullarinida burada birakmak istemiyorlar...onlar evlenmeyi ogullarini kayip etmekle baglayabilen insanlar...onun icinde akraba evliligede zaten sicak bakan insanlar....
ama inan...bu zamana kadar ben hic bir olumsuzlugu sezmedim...bu kadar ciddi karsi olduklarini sezmedim, müthis gizlediler, hem ailesi hemde sözlüm...belkide bunu anlamamak benim hatamdi...belkide onu cok sevdigim icin bazi seyleri göremedim...
halbuki ip uclari vardi...bazen bir gün evvel cok mutlu bir gün geciriyorduk birlikte, ertesi gün ise baska biri olabiliyordu...simdi kizginim kendime, niye hic aramadim altinda birsey...niye sezmedim...ama dedigim gibi...ailesi müthis gizledi ve bana karsi cok samimilerdi...
olan aslinda bize oldu...cünkü birbirimizi cok ama cok seviyorduk ve severek ayrildik...kendi kisliligini korumadi ve ailesinin uyguladigi baskiya yenik düstü ne yazik ki...
sözlüm mail yoluyla ayrilmamiz gerektigini yazdi bana...inanamadim, onu birakamadim cünkü cok seviyordum...uzun süre onunla konusmayi denedim, sorunu anlamaya calistim...fakat idrak etmek cok güctü...dayanmak cok güctü...oda evlilikten emin olmadigini söyledi...
kizlar yüzükleri vermdik henüz geri, ailelerde hic araya girmediler...
benim ailem onun ailesine ulasmaya calisti fakat hic telefonu acmadilar...
bunun üzerine ben annesiyle konusmaya gittim, sorunun ne oldugunu sordum, oglum istemiyor dedi bana...
kizlar sizce ben eger hatam varsa, nerede yaptim hatayi?? neyi farkli yapmaliydim?? bana belki zaman vermen önemli benim icin dedi sözlüm bana, kendimi yeniden bulmam gerek dedi...sizce onunla bir kez daha konusmali miyim? ne yapmaliyim?? dogal olarak hep bunu sorguluyorum son 2 aydir.
benle paylasirsaniz cok sevinirim...
ailesi benimle ve benim ailemle muhatap olmak istemedigi icin ogullarina atiyorlar simdi...ogullarini benle ilgili tamamen eminsizlestirebildikten sonra oglum istemiyor dedi annesi...
ben uzun süre büyük celiski yasadim...benim icin inanilmaz zor bir dönemdi...o büyük hayal kirikligina karsi sessiz kalamadim ben...son iki ay hayatimin en mutsuz dönemini yasadim ben...
bana hesap vermek zorundaydi...benimle konusmak zorundaydi...sonucta biz ciddi bir adim atmistik birlikte...sessiz kalamadim ki...nasil yapabilirdim...
ona inanamadim ben...böyle biri olduguna inanamadim...
bahaneleri suydu...
ben ogullarina bakamaz misim...
zayif ve kilolu biri degilim diye ve yogun dönemlerden gectigim icin bu kanaata varmislar...
ben üniversitede okuyorum ve ayni anda calismak zorundayim...bunun zaman zaman zorlugunu yasiyorum ve bundan dolayi bu yorumu yapabildiler...onlar beni tanimak istememisler hic...
en kötüsü...ben bunu bir yil sonra ögrendim cünkü yüzüme gülüyorlardi ve hic anlamadim...fakat iclerinden baska düsünmüsler ve sürekli ogullarini doldurabilmisler...
o kolay yolu secmek istedi...
artik aramayacagim...
ne ilginc bir aileymis bu ayol :bbo:
ben siskoyumda beni kimse begenmicek diye düsünüyordum halbuki :bbo:-tatlicadiarzu-
Valla canim yasadiklarin cok kötü, ama gercekten hic sasirmiyorum bu erkekler okadar dengesizki, halbuki bastan söyleseydi sana ailem seni pek istemiyor gibi, tamam hos bisey degil bunu söylemek ama dürüst olmak gerekir bana göre..
Hem sende kendini ona göre ayarlardin, simdi seni kukla gibi oynattilar istedikleri gibi, yüzüne güldüler arkandan neler dediler..
Bence hic degmez, sonucta sende güzelim kizsindir, Ailende seni nelerle büyüttü.
Ailen sana kiyamiyorken, sanki zorla vermiyor ya seni o aileye, aileninde gururunu düsün..
Kesinlikle arama derim ben..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?