Son saçmalığı yüzündün dün bir tartışma yaşamıştık, akşama kadar konuşmadık. İftara eve gittim bi baktım geldi. Ben de dışarı çıkıyordum etkinlik vardı, başında olmam gerekiyordu. Çıkmam lazım dedim, davet etmemi bekledi. Sessizce gittim, arkamdan öylece baktı. Neyse gittim etkinlik alanına, şirketten herkes orda. Ben telaş içinde koşturuyorum, ses sistemi kurulmadı mı, sahne nerde vs. Birisi böh dese patlıycam yani o derece. Su içmeye fırsatım yok. Bu sırada benim dengesiz ısrarla aramaz mı, bakmadıkça daha bir inatla arıyor. Nerdesin ben de gelcem diyor. Gelmeni istemiyorum dedim, lütfen artık bana huzur ver diye yalvardım. Neyse bi yarım saat sonra baktım karşımda, kaşı gözü oynuyor, Allahım psikopat gibi. Teknik servise birşey tarif ediyorum yanındaki kim beni de tanıştır diye yanıma geliyor, çıldırdım. Yaşlı başlı babam yaşında adam. Neyse biraz uzaklaştırdım bunu, çıldırtma beni dedim. Yeter artık huzur istiyorum, koskoca adamın neyini kıskanıyorsun? Neyse aradan bi yarım saat daha geçti, tabi bu arada 10 dakikaya bir arıyor, nerdesin göremiyorum filan diye. Çıldırıp ortalığı dağıtcak noktaya geldim, çevremdekilerden utandım. Gözümden damla damla yaş düşüyor, ama ben hala göz göze geldiğim insanlara gülümsüyorum. Yahut birilerine birşeyler tarif ediyorum. O sırada etkinlik ekibinden tanımadığım birisi geldi, 'Afedersiniz! Sahne arkasında kullandığınız görseli bizimle paylaşabilirmisiniz mail adresi versek." diyor. Tabi ama görüntü küçük filan derken bi anda belimde bir el. Yüzlü yüzlü gelmiş belime sarılıyor, kendini gösterecek ya karşıdaki adama. Neye uğradığımı şaşırdım, elini ittim, bi adama baktım bi benim dengesize. Allahım deli olcam, güya kendini gösterdi o adam. Allahım ben bu manyaktan nasıl kurtulacağım. Neyse gece 12 filan, avm kapanıyor ben de eve geçiyorum. Arkada plakasını tanıdım, yarabbim ara sokaklara girdim deli gibi kaçıyorum. Niye kaçtığımı da bilimiyorum, tiksinmişim ya işte uzak olsun amacım. Neyse bi sokağa girdim yol kapalı, inndim "Ne var, yeter huzur ver artık" diye bağırıyorum. Gece 3 e kadar dolaştım öyle boş boş. Nedense içimden gelmedi eve gitmek, binalardaki ışık yanan pencereleri balkonları izledim, ağladım. Neyse sahur yaklaşıyor diye eve gittim, bi baktım kapıyı açtırmış, oturuyor evde. Ben nasıl bir çamura saplanmışım arkadaşlar, nasıl kurtulcam ben! İşimi gücümü bırakıp terk mi etmeliyim buraları. Allahım çok çaresizim şu mübarek günlerde. Yardım et yarabbim !