Ben tek çocuğum.
Annem altmış yaşında ama yine de dinçtir, hobileri vardır, arkadaşlarıyla tatile falan gider. Yani üstümde psikolojik baskısı yok.
Biz atamayla başka şehire gittik ikinci senemiz. Ama seneye memlekete döneceğiz. Ben adapte olamadım açıkçası tek başına olmasına. Hani Allah korusun düşse bayılsa hemen koşup gelecek yakını yok. Ben tek başına yaşayan annemi ayrı bir şehirde bırakmak istemiyorum. Eşim de sağolsun anlayışla karşıladı. Seneye aynı şehirde çok da yakın olmayan iki ayrı evde oturacağız. Yani yarım saat mesafede olacağız. Ama en azından gel dediğinde gidebileceğim bir mesafe olacak.
Ben şahsen zorunlu değilse ve teksem bırakamam.
Ama benim babam da hayatta değil. Yani kardeşleri ve benden başka yakını yok ve bir başına evde.. ondan bu kadar tedirgin olup aynı şehire gitmek istiyorum. Babam yaşasa böyle mi düşünürdüm bilemem neticede iki kişiler diyebilirdim de.
Ama ailenle eşinin küslüğü sorun bak. Bir sorunda gelebilecekleri yada gidebileceğiniz bir durum olmalı yine de.
Zor bir durum. Güzel bir çözüm olur umarım. İçin ferahlar