gençlik elden gitmeden kendin için bişeyler yap.. annem de ömrünü verdi gençliği gitti.. hiç sevmedi babamı.. hiç anlaşamadılar.. 15 senedir bi evde 2 yabancı gibiler.. ceremesini ben çekiyorum.. öyle zor bir hayat ki.. 25 yasındayım yeri geliyor ben onların ebeveyni gibi davranmak onların göstermediği olgunluğu göstermek zorunda kalıyorum.. evde tek kaldım abim ablam yuvadan uçtu bense aralarında sustalı maymuna döndüm =( çook seviyorum annemi çok üzülüyorum onun için ama aynı zamanda ona çok kızıyorum, çaresizim yapacak bişeyim yok diye diye bahanelerin arkasına sığınmış acizi oynamayı seçmiş.. hayır ! gençken bu adamla yapamayacağini anladığın an çalişacaktın ne yapip ne edip aileni ikna edecektin ( ki dedem çok demiş boşan kızım gel ben sana da çocuklarına da bakarım diye) ve yolunu ayıracaktın.. biz de bu huzursuz bu gergin bu kasvetli ortamda büyümeyecektik.. hepimizin hayatını o kadar olumsuz şekilde etkiledi ki anlatamam.. abim 13 senedir gurbette yaşiyor, babamla görüşmüyor, ablam sırf kurtuluş olsun diye yanlış bir evlilik yaptı boşandı, ben daha 21 yasımda sırf bu evden annemle babamın kavgalarından kurtulmak için nişanlandım düğünüme 1 ay kala ayrıldım, yağmurdan kaçarken doluya tutulacağimi fark ettim.. yaş oldu 25 hala babam diyor ki sen ve mahkemeye sen git bu evden, annem diyor ki sen ver mahkemeye bu ev benim sen git.. e aralarında kalmaktan ben yoruldummm !!! boşansalardı o kadar huzurlu olurduk ki, babamızdan bu derece nefret etmezdik en azından.. ben artık nefret de etmiyorum gerçi, sadece üzülüyorum.. ama senelerim annemi ağlattiği için babamdan nefret etmekle geçti.. sadece kendin için değil evladın için güçlü ol , huzursuz bir aile ortamında büyümektense boşanmış bir ailenin çocuğu olmayı binlerce kez tercih ederdim..
Benim ailemden bahsetmissin, okudukca canim acidi, ayni seyleri yasadim.
Bende bunu cok diyordum, hala da diyorum, keske zamaninda bosansalardi, bir bugun bu durumlara gelmemis olurduk.
Ama annemin arkasinda hic kimse durmamis, kucuk bir yerde yasadigindan dolayida kendi ayaklarinda durma gb bir durumda soz konusu olmamis.
Simdi calisiyor annem, babamsa sorma bile. Ben evlendikten sonra isler daha cok sapa sarmis.
Kardesimde askerde, yalniz kalmalarindan oyle cok korkuyordumki.
Ya annem yine siddet gorurse, kim olacak yaninda, kim polisi cagiracak.
26 yillik evliler, bende 25 yasindayim, bir gun mutlu olduklarini, elele gezdiklerini gormedim.
Babam hic sevmemis annemi, gecenlerde annemin yuzune, en buyuk hatam seninle evlenmekti demis.
Cek git madem hayatimizdan o zaman? Beni annemi kardesimi rahat birak.
Gidecek yeri yok ama ne yazik ki, kendi ailesiyle de tum baglari koparmis.
6aylik evliyim, esimle ufak tefek sikintilarimiz var ama suna sukrediyorumki, huzurlu uyuyabiliyorum ben artik.
Gecenin bir yarisi annemin cigliklarini duyacak miyim korkusunu yasamiyorum evimde.
Acaba bugun neyin bahanesini bulacakta, evi basimiza yikacak demiyorum.
Okumamizi engelledi, hayatimizi, gelecegimizi, cocuklugumuzu, gencligimizi...
Evden kurtulmak amaciyla degil asla evliligim, boyle bir ailede yasadiginda zaten evlilikten korkuyorsun.
Anneni geride birakmak, huzursuz ediyor seni.
Nolurdu hayati zindan etmeselerdi birbirlerine?
Oyle cok korkuyorum ki bende simdi, ya bende esimle ayni sorunlari yasarsam diye?