Konuya tesadüfen rastladım, olay eskiden başlayıp bugüne gelmiş. Aralarda neler olduğunu okumadım. Ben de eğitimciyim, Çocuğum yok, onun geçinmeye gönlü yoktu. '21 kasımda boşandım. Bu nedenle yazmak istedim. Evinde düzeninde kaldığın için süreç bu yönden daha az yıpratacaktır. Çocuklarına yöneleceğinden acın azalacaktır. Psikiyatrik destek aldım ben, ilaç da kullandım çünkü modum yerlerdeydi. Kendime faydam olamayacak gibiydi, toparlandım, evimi aldım, taşındım, mahkememi açtım, davamı gördüm, işi bitirdim. Çocuk olmadığı için herkes kolay diyor işin, çocuk yok ya... ama ben de evde bir başıma kaldım. Çocuğum olaydı tabiki boşanmak istemezdim. Kim ister? Ama bu yorum canımı yakıyor açıkçası. Sana tavsiye: kesinlikle psikolojik destek al, ayakta kalmalısın. süreç uzun, mahkemenin bitmesiyle bitmiyor, yepyeni bir hayat inşa ediyorsun, kendine şaşacaksın, ne çok şey değişti diye. Çocuklarının nafakasını talep etmelisin, yok öyle sevsin gezdirsin yeter. Belki adam olur da parasını çocuklarına harcar, ki çocuklarının rızkı o, sen almamazlık etmemelisin. (öyle anladım diye böyle yazdım, umarım doğru anladım nafaka meselesini), kararından dönme, düzelmez bunlar.