Evliliğim mi ? Psikolojim mi ?

Jiwook .!.:

Arada yaptığım oldu çok nadir de olsa. Ama kaç gün bahane bulacağım ki çocuğum falan olsa sürekli gitmem çocuk var sonucta her dk oraya mı taşınacağım. O da yok şuan ve tabi ki çocuğum olmasını da sırf bu yüzden istiyorum sanmayın. Pandemi dönemi malum evden çıktığımız yok. Ramazan da geldi şimdi de koluyla ayağını incitti düşmüş. Bir süre yemek yapıp götürdüm sonra eşim annesine kendin yapmaya çalış bizden alma covid vs. Yüzünden dedi. Bi hafta öyle geçti. Bugün yine sen yap yemeğimi dedi. Ramazan ayı da böyle geçecek sanırım. Bazen yemek yapmıyorum dışardan söylüyoruz. Kafamıza göre takılıyoruz ramazan da bir de yemek taşıyacağım sanırım. Her gün yüküme yeni bir şey ekleniyor.

Genişletmek için tıkla...

Jiwook .!.:

Arada yaptığım oldu çok nadir de olsa. Ama kaç gün bahane bulacağım ki çocuğum falan olsa sürekli gitmem çocuk var sonucta her dk oraya mı taşınacağım. O da yok şuan ve tabi ki çocuğum olmasını da sırf bu yüzden istiyorum sanmayın. Pandemi dönemi malum evden çıktığımız yok. Ramazan da geldi şimdi de koluyla ayağını incitti düşmüş. Bir süre yemek yapıp götürdüm sonra eşim annesine kendin yapmaya çalış bizden alma covid vs. Yüzünden dedi. Bi hafta öyle geçti. Bugün yine sen yap yemeğimi dedi. Ramazan ayı da böyle geçecek sanırım. Bazen yemek yapmıyorum dışardan söylüyoruz. Kafamıza göre takılıyoruz ramazan da bir de yemek taşıyacağım sanırım. Her gün yüküme yeni bir şey ekleniyor.

Genişletmek için tıkla...

Jiwook .!.:

Merhaba arkadaşlar burada yeniyim. Kendimi çaresiz hissettiğim bi dönemden geçiyorum kimseye anlatamadığım şeyleri burada paylaşıp belki bir tavsiye belki bir öneri destek vs alabilirim diye katıldım açıkçası. Tabi bu ne kadar çözüm bilmiyorum. Yazımı sonuna kadar okuyanlardan bi fikir verenlerden veya vermeyenlerden şimdiden Allah razı olsun. 2 yıldır evliyim 27 yaşındayım eşimle mutlu bi evliliğimiz var ama bu buzdağının görünen kısmı gibi. İçsel olarak kendimi yorgun mutsuz hissediyorum hangi konuda diyeceksiniz. Eşimin annesi yan apartmanda yalnız yaşıyor normal zamanlarda sosyal biridir arkadaşlarıyla gezer yazlığına gider vs gibi. Fakat pandemi başladığından beri malum evden çıkartmıyoruz. Fakat evden çıkmaması benim ruhsal olarak yorgunluğuma ve ben neden bunları yapıyorum şeklinde düşüncelerime sebep oluyor artık. Nasıl mı ? Evlendikten sonra çalışmadım eşimde bu durumdan memnun evimizin içerisinde mutluyuz aslında. Pandemi başlangıcı ile birlikte kayınvalidemin evine girmemeye başladık bende onun ihtiyaçları oldukça alıp götürüyorum kapısında oturup sohbet ediyorum gibi gibi şeyler. Fakat artık bu bende bi psikolojik baskı yarattı gibi hissediyorum. Bu ne bu yüzden böyle bişey mi olur kafayı yemişsin diyecek gibiyseniz bu sohbetlerin içeriklerini doğal olarak bilmediğinizdendir. Bu sohbetler içerisinde görmezde geldiğim kendi düşüncelerimi dile getiremediğim beni kıran üzen vs herşeyi görmezden geldiğim için sürekli bi konu yüzünden beni kapısına çağırıp durduğu için alışveriş yapacağım zaman istediği herşeyi özellikle istediği yerlerden almam için gün aşırı 2-3 saat arkadaşlarının sıkıntılarını anlattığı için yada çocukluk anılarını sürekli anlattığı için aynı konuyu defalarca dinlediğim için yaşlı yalnız diyip empati kurmaktan bıktığım için yoruldum artık. Eşime en ufak bişey söylesem ben çok çalışıyorum bu görevi de sen üzerimden al diyor tamam alıyorum ama artık üzerime alacak yerim kalmadı. Laf ediceğini bildiğim herşeyi gizli kapaklı yapıyorum. Çünkü yapılan herşeye bir lafı bir yorumu belki bir nasihatı var. Ama bunları dinlemekten çok sıkıldım artık. Ara ara yaptığı konuşmalar kalbimi kırsa dahi görmezden geliyorum ama artık sabrımın sonuna yaklaşıyor gibiyim. Kendi annem için bunların hiçbirini yapmadığımı sırf sevdiğim adam için bunlara katlandığımı düşünmek başımı ağrıtıyor. Eşime olan sevgim azalsa bi dakika düşünmem ayrılırım diyorum ve hatta bazen ayrılmalıyımıyım diye düşünüyorum sonra onu çok sevdiğim aklıma geliyor ve kendimi çok kötü hissediyorum. Sabret diyorum pandemi bitince eski hale döneceksin iki kapı arasında mekik dokumayacaksın seni daha rahat bırakacak ama artık sanırım sabrımın son damlasında olduğumdan en ufak bişeyde ağlıyorum bıkkın yorgun mutsuzum diyorum ve öyle de hissediyorum. Kimseye de anlatamıyorum yapım gereği derdimi anlatan bi insan değilim ne ablama ne arkadaşıma ne anneme herşeyi içimde yaşamak artık ağır geliyor. Daha belki içimde biriken bi ton şey var ama bunları tabi size yazmam benim için bi çözüm değil belki sadece içimi döküyorum. Bu çıkmazdan nasıl kurtulacağım bilmiyorum. Belki de psikolojik bi destek almalıyım. Okuyan arkadaşlara öok teşekkürlee. Kendinize iyi bakın huzurlu günler...

Genişletmek için tıkla...

Jiwook .!.:

Merhaba arkadaşlar burada yeniyim. Kendimi çaresiz hissettiğim bi dönemden geçiyorum kimseye anlatamadığım şeyleri burada paylaşıp belki bir tavsiye belki bir öneri destek vs alabilirim diye katıldım açıkçası. Tabi bu ne kadar çözüm bilmiyorum. Yazımı sonuna kadar okuyanlardan bi fikir verenlerden veya vermeyenlerden şimdiden Allah razı olsun. 2 yıldır evliyim 27 yaşındayım eşimle mutlu bi evliliğimiz var ama bu buzdağının görünen kısmı gibi. İçsel olarak kendimi yorgun mutsuz hissediyorum hangi konuda diyeceksiniz. Eşimin annesi yan apartmanda yalnız yaşıyor normal zamanlarda sosyal biridir arkadaşlarıyla gezer yazlığına gider vs gibi. Fakat pandemi başladığından beri malum evden çıkartmıyoruz. Fakat evden çıkmaması benim ruhsal olarak yorgunluğuma ve ben neden bunları yapıyorum şeklinde düşüncelerime sebep oluyor artık. Nasıl mı ? Evlendikten sonra çalışmadım eşimde bu durumdan memnun evimizin içerisinde mutluyuz aslında. Pandemi başlangıcı ile birlikte kayınvalidemin evine girmemeye başladık bende onun ihtiyaçları oldukça alıp götürüyorum kapısında oturup sohbet ediyorum gibi gibi şeyler. Fakat artık bu bende bi psikolojik baskı yarattı gibi hissediyorum. Bu ne bu yüzden böyle bişey mi olur kafayı yemişsin diyecek gibiyseniz bu sohbetlerin içeriklerini doğal olarak bilmediğinizdendir. Bu sohbetler içerisinde görmezde geldiğim kendi düşüncelerimi dile getiremediğim beni kıran üzen vs herşeyi görmezden geldiğim için sürekli bi konu yüzünden beni kapısına çağırıp durduğu için alışveriş yapacağım zaman istediği herşeyi özellikle istediği yerlerden almam için gün aşırı 2-3 saat arkadaşlarının sıkıntılarını anlattığı için yada çocukluk anılarını sürekli anlattığı için aynı konuyu defalarca dinlediğim için yaşlı yalnız diyip empati kurmaktan bıktığım için yoruldum artık. Eşime en ufak bişey söylesem ben çok çalışıyorum bu görevi de sen üzerimden al diyor tamam alıyorum ama artık üzerime alacak yerim kalmadı. Laf ediceğini bildiğim herşeyi gizli kapaklı yapıyorum. Çünkü yapılan herşeye bir lafı bir yorumu belki bir nasihatı var. Ama bunları dinlemekten çok sıkıldım artık. Ara ara yaptığı konuşmalar kalbimi kırsa dahi görmezden geliyorum ama artık sabrımın sonuna yaklaşıyor gibiyim. Kendi annem için bunların hiçbirini yapmadığımı sırf sevdiğim adam için bunlara katlandığımı düşünmek başımı ağrıtıyor. Eşime olan sevgim azalsa bi dakika düşünmem ayrılırım diyorum ve hatta bazen ayrılmalıyımıyım diye düşünüyorum sonra onu çok sevdiğim aklıma geliyor ve kendimi çok kötü hissediyorum. Sabret diyorum pandemi bitince eski hale döneceksin iki kapı arasında mekik dokumayacaksın seni daha rahat bırakacak ama artık sanırım sabrımın son damlasında olduğumdan en ufak bişeyde ağlıyorum bıkkın yorgun mutsuzum diyorum ve öyle de hissediyorum. Kimseye de anlatamıyorum yapım gereği derdimi anlatan bi insan değilim ne ablama ne arkadaşıma ne anneme herşeyi içimde yaşamak artık ağır geliyor. Daha belki içimde biriken bi ton şey var ama bunları tabi size yazmam benim için bi çözüm değil belki sadece içimi döküyorum. Bu çıkmazdan nasıl kurtulacağım bilmiyorum. Belki de psikolojik bi destek almalıyım. Okuyan arkadaşlara öok teşekkürlee. Kendinize iyi bakın huzurlu günler...

Genişletmek için tıkla...