Günaydın arkadaşlar. Aranıza yeni katıldım. Size sormak istediğim çok fazla şey var ama bir yerden başlarsam eğer devamının geleceğini umut ediyorum.
Ben bir yıllık evliyim. Sorunum ise eşimin dinmek bilmeyen psikolojisi. Ani çıkışları. Kolay kalp kırışları.
Ben tahammül etmeye çalıştıkça bunun bir sonunun gelmemesi. Kendimi tükenmiş ve hicbirseyden keyif alamaz bir halde buluyorum zaman zaman. Mesela tüm bir haftasonu boyunca pazartesi olsa da kendimle kalabilsem dedim.
Zaman oluyor çok iyiyiz ama zaman oluyor her hareketim her sözüm eşime batıyor. Sorduğum bir sorunun cevabını duyamayıp ikinci kez sormam azar işitip susmama yol açabiliyor.
Peki konuşmayı denemedim mi? Denedim. Defalarca. Özür dileyip aynısını tekrar tekrar yapmaktan başka bir işe yaramıyor bu.
Bir örnek vereyim. Geçenlerde arabayla bir yere gittik. Arabayı park ettiğimiz yer çok musait değildi. Numarasini yazıp cama koymak istedi. Arabada kalem yokmuş. Direksiyonu yumruklamaya başladı. Benim sorumlulugumda olan bir durum değildi. Zaten bana kızmamıs. Şöyle de bir durum var. Arabada numarasının yazılı olduğu kart var. Normalde hep onu kullanır bu durumlarda. Amacı neydi soramadım bile korkudan.
Başka bir örnek vereyim. Daha dün dışarıdan geldik. Evde yemek yoktu aksama da misafir vardı. Acıktım dedi. Ben de kibar bir şekilde tost yapsam atıştırsan da bir saate yemek yapacağım birlikte yesek dedim. Bağırmaya başladı. Kibarlıktan kırılacakmışım ben kimmişim neden böyle konuşuyormuşum. Dedim ki geçen hafta tost yapıyım mı diye sorduğumda kızdın o yüzden çekinerek sordum. Kendisini haklı çıkarmak için bağırıp durdu.
Ben yemeğini hazırlarken banyoya gitti sabun bitmiş ben söylemeyim doldur şunu diye bağırdı. Sonra akşam misafirler yani babamlar geldi. Ben de hasta hissediyordum kendimi. Babamı öptüm. Sonra da bir anda öpmeseydim baba hasta gibiyim dedim. O kadar. Ardından ben mutfağa geçince eşim geldi yanıma. Ben ne dusuncesiz bur insanmışım neden babama öyle demişim. Kızdı sessizce bağırdı zaten olmayan moralimi alt üst edip misafirlerin yanına geçti. Neden kızdigini halen bilmiyorum.
Gecenin sonunda yatağa girdik. Eşimin telefonu titredi. Mesaj geldi dedim. Ses vermeyince sadece bir kere uyudun mu dedim. Bir dakika sonra bağırmaya başladı. Icinden dua ediyormuş. Niye konuşuyormuşum. Yüzümü görmek istemiyormuş arkanı dönüp yat diye bağırdı. Buna artık tahammül edemedim. Kendini ne sanıyorsun ne yaptım ben diye konusmaya çalıştım. Kendisini haklı çıkarmak için bağırıp durdu. Yazıklar olsun deyip salona gittim sinirden titriyordum. Orda ağladım. Umrunda olmadı. Gelip bakmadi bile.
Bunlar gibi o kadar çok örnek verebilirim ki. Gücüm gerçekten tükendi. Her an acaba neye kızacak diye bekliyorum. Hep böyle mi Hayır. Ama bir başladığında bütün günümü mahvediyor. Yaşayacak enerjim kalmıyor. Kendime saygımı yitiriyorum.
Sizce bir çıkış yolu var mıdır. Benim yaşadıklarımı yaşayıp çözüm bulan yada çözüm önerisi olan varsa hepinizi dinlemek isterim.
