evleneli 1 bucuk yil olacak...ama kendimi 40 senelik evli gibi hissediyorum...evliligimizde hic bir heyecan kalmadi..evlendigimiz anda bozuldu o buyu sanki..halbuki ne hayallerle evlenmistim...tam bir hayal kirikligi..esimle tamamen karakterlerimiz farkli..ben sakinim o sinirli,o herzaman kendi istedigi olsun ister ben arayi bulmaya calisirim ikimizinde dediginin ortasi olacak derim.ben o isten gelmeden once sirf onun icin makyaj yapip suslenrken o en paspal haliyle karsima gecip oturur..hafta sonlari bilgisayar basindan kalkmaz saatleeerce onun basinda vakit gecirir.ben birsey anlatirken dinlemez konsantre olamaz ama kendi anlatrken dinlensin ister.bunlar benim canimi o kadar yakiyorki..birde daha once ki tartismalarimizda sen aileni benden daha cok seviyorsun onlara daha duskunsun deyip sitem etmisti.evet hakliydi . bunun tek nedeni o! boyle olmasini bende istemezdim..ben onu ailemden daha cok sevmeye hazirdim ama o bunun icin bir caba da bulunmadi.hala bekarlik gunlerimi ozluyorum..annem babam yanimda olsa beni dinlerlerdi diyorum.onlar benimle daha cok ilgileniyordu..bu hayatta tahammul edemeyecegim seylerden biri ilgisizlik..ona sorsam benimle oldukca cok ilgilendigini soyler.hatta o bu evlilikte bir sorun olmadigini ikimizinde cok mutlu oldugunu dusunup birde boyle guzel bir evlilik icin zaman zaman da tesekkur eduyor.esim kotu bir insan degil.bana karsi saygili.inancli icinde Allah korkusu olan bi insan .hic bi kotu aliskanligi yok.caliskan.beni sevdiginden de eminim ama birazda benim istedigim gibi olsa..cok birsey beklemiyorum sadece bana benim ona davrandigim gibi davransa yeter...aramizda 8 yas fark var..bazen buyuzden mi boyle diyorum ama bununlada bir alakasi yok.aksine benimle daha cok ilgilenmesi daha anlayisli olmasi lazim...ne yapcam bilmiyorum.halime sukrediyorum ama bazende tahammul gucum kalmiyor..