Kızlar 30 yaşındayım
Tüm arkadaşlarim evli sayılır.Bende evliyim sayılır :)Nikahım kıyıldı yakında düğünüm var.
Kizlar bu zamana kadar yasamak istediğim hayatı yasayamadim.Yapmak istediğim şeyleri yapmadım,yapamadım...Hayallerim hedeflerim vardı gercek olmadı.Gitmek istediğim yerler vardı gidemedim.Acıyla,üzüntüye dolu bir hayatim olsa da ben yapamadığım şeylerin sebebini sadece sartlara baglamiyorum.İnsan isterse yapardı...Ama.olmadı .o olayların etkisinden kurtulupta güçlü biri olamadım...
Dediğim gibi yakında düğünüm olacak.Sorumluluklarim artacak.Bana ait olan zaman azalacak.Artik tek kişi olmaktan biraz daha sıyrılıp iki kişilik bir hayata girecegim.
Peki ya içimde kalanlar?Onlardan iyice umudumu kesmeli miyim?Esim bana karşı biri değil.Destek olacağını düşünüyorum.Ama yine de içimde anlam veremediğim bir burukluk var.
Yakın bir arkadaşımın küçük bir bebegi var.Hayattan bezmis durumda.Bir bardak çayı kendi ile başbaşa kalarak rahatça içemiyor bile.İki de bir bana da hayatın değişecek bu günleri unut vb deyip duruyor.Üst katımiza taşınan komşunun bütün gece uyumayan bebeği...Eşiyle bebek yüzünden tartismalari...Bunların mi etkisinde kaldim bilmiyorum...
Eşimi çok seviyorum.Çocukları da cok seviyorum.Ama yalnizligimi kendimle başbaşa olmayı da cok seviyorum.
Sacmaliyor muyum bilmiyorum ?....
