herkese tşk ediyorum beni o kadar iyi anlamışsınızki...bir arkadaşımız ise o anın mutluluğuna kapılmışsın yazmış yanii gerçekten duygularmı okumuş((sürekli her fırsatta beni sevdiğini söylüyor ama ben yinede korkuyorum..nasıl ne şekilde anlatayım nasıl söyleyim..sizinde dediğiniz gibi konuyu önemsemiyor gibi anlatmalıyım..eğer sana bişey açıklayacağım dersem kendi gözündede bunun önemliği olabileceğini düşünüyorum..bir an oluyor mesaj yazıyorum sonra siliyorum..peki ya benden soğursa ben ne yaparım yaa utanıyorum yaşımdan,ondan büyük olmaktan çok utanıyorum..ama bir taraftanda düşünüyorum sevgi dediğin şey bir yaş mevzusu için bitebilirmi??bir an önce ne olacaksa olsun istiyorum ama o cesareti bulamıyorum...
hayat aslında bu gibi şeyleri dert etmeyecek kadar kısa ve güzel....
neden böyle söyledim??? herşey düzelip siz hayatınıza devam ettiğinizde bu kez de boşu boşuna bu kadar üzüldüğünüz için dertleneceksiniz...gerçek sevgi inanın herşeyin üstesinden gelir...ve evet kesinlikle bu yaşanan şeyi büyütmeden h,ç vahlanıp sızlanıp ezilmeden "evet yapmamam gerekiyordu ama yanlış söyledim, kendini benim yerine koyup, beni anlamanı bekliyorum" tarzında konuşmalısınız...yanlış yaptığınızı farkettiğinizi (yaptığınızın yanlış olduğunu siz zaten biliyorsunuz suçluluk psikolojisi ile kendinizi sakın ezmeyin) ve düzeltmek istediğinizi anlasın...bir de kimse ne yaşanacağını bilmez "kesinlikle olmaz" düşüncesini kafanızdan hemen atın bir kere yaşamadan bilemezsiniz...belki kimse için bu kadar büyük sorun olmayacak...ama şimdi durust ve kararlı olmalı....
bu arada benim eşim benden 4 yaş küçük o 31 ben 35....3 yıllık çok mutlu bir evliliğimiz var....inanılmaz badireler atlattık (yaş yüzünden değil) ve sevginin önüne gerçekten hiçbirşeyin ama hiçbirşeyin geçemeyeceğini ispatladı canım kocam...ama söylediğim gibi şimdi dürüst ve dik olma zamanı...
herşey hayırlı ve gönlünüzce olsun
cnm ailesi tutucu ve sürekli arıyorlar sana 90 doğumlu kız bulduk diye..bunu öğrendiğinde segilim büyük hayal kırıklığı yaşarsa diye korkuyorum..çünkü yaşa önem verdiğini biliyorum..beni korkutan işte bu..beni sevdiğini söylüyor ama bilemiyorum bunu duyunca fark çok olduğundan uzaklaşacaktır..en mutlu anımızda bile hüzün var içimde...bunu söylemeliyim o cesareti toplamalıyım ama nasıl..bunun üzerine benden soğursa buna nasıl dayanacağım bilmiyorum
annem babam ayrıydı ve reşit olmam için annem büyütmüş demeyi düşündüm ama ne kadar inandırıcı olur bilemiyorum..dürüst davran diyeceksiniz ama kendi yaşımı kabullenip,annem aile nedenlerinden büyütmüş demezsem o benden vazgeçecek çünkü onu tanıyorum.beni seviyor evt ama yaş meselsini öğrenince gerçekten soğur uzaklaşır benden(((( ben onsuz yaşayamamki yalvarırım destek verin bana
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?