Arkadaşlar uzun süredir giremiyordum yorumlarınız bana güç verdi eşimle konuştum ama olaylar inanmayacaksınız belki bu sefer daha da karmaşık şekle büründü, sakinleştirici almak zorunda kaldım ama birilerine anlatmam gerek, en başta kendim inanamıyorum ki başkasını inandırayım zaten. Konuyu yazdıktan sonra hemen ertesi gün eşim akşam geldiğinde yemeği yedik, günlük olaylardan bahsettik, çok doğal davranmaya çalışarak "sana itiraf etmem gereken bir şey biliyorum" diye lafa girdim. Umursamazca ne diye sordu en başta ama ciddi de olduğumu görünce dinlemeye başladı, kardeşin aslında kardeşin değil.. dedim, suratının aldığı şekli görmenizi isterdim, kim söyledi? dedi, yalan dedi ama sonra sustu nasıl olsa öğrenecektin diye kendini bıraktı birden, bu kadar çabuk kabul etmesini beklemediğimden ardından ne diyeceğimi bilemedim. Neden benden sakladın? dedim sadece, ben bile bazen inanamıyorum ki dedi. Biz de çocuktuk o zaman dedi, ne yapacağımızı bilemiyorduk dedi ama anlatırken yanımda değilmiş gibi anlattı. İki ergen aşık işte hata mı dersiniz, doğa mı dersiniz olmuş ama ailesi kabul etmemiş, kız hiç söyleyememiş bile zaten, zaten nasıl anlatsın okulun ilk senesi birden bire oluvermiş, aldırmayı da düşünmemişler, kız bir arkadaşının evinde kalmış dönem boyunca, yazın evine de bir bahane bularak gitmemiş eşim de bulduğu her fırsatta yanında olmuş ailesine durumu hallettik diye yalan söylemiş, kendi planlarına göre bebeği görünce yumuşarlar diye düşünüyorlarmış ama zamanı gelip ağlayarak kucağında bebekle eve gelince, baba esip gürlemiş tabi, annesi de sarmış torununu atamayız ki demiş. Baba dayanamamış. Ana oğul ve torun kalmışlar öyle.
Bundan sonra ne olcak diye sorduğumda bilmiyorum dedi sadece, kabul eder misin diye hep kendime sordum ama sana bu yükü taşıtabilir miyim? Kendi çocuğumuzu isteyene kadar sanki başkasının anıları gibi geliyordu bana dedi, ne diyeyim ki şimdi? En sonunda gelsin, bu evde yaşasın, oğlunun yanı senin yanındır dedim, emin misin dedi, eminim dedim. Zor olacağını biliyordum ama doğru gelmişti bu karar o an.
Kardeşi iki-üç haftadır bizde, zaten çok iyi, yaşına göre çok olgun bir çocuktur, ilk gördüğümden beri benzemesi bir yana ne güzel yetiştirmiş diye kayınvalidemi hep takdir ederdim ama arkadaşlar korkuyorum çok, eşim zaten o günden beri açıldı, sebepsiz yere gülüyor artık tamamlanmış gibiyim diyor, mutluluğunu bozmak istemiyorum. Normalde geç saatlerde yatan adam artık bebek gibi uyuyor ama günden güne garip hissediyorum, ne zaman yattığı oğlunun odasının önünden geçsem biriyle konuşuyor, ne yapacağımı bilemiyorum, kapıyı açıp içeri de giremiyorum, soramıyorum da, boşluğa soru sorup cevap alıyor gibi en başta annesi gibi gibi telefonuyla kv ile konuştuğunu sanıp gülümsüyordum ama bu akşam kv de bizdeydi, çamaşırları makinede unuttum diye birden geç vakit uyanıp kalktım, odasının önünden geçerken bu saatte yine telefonda ne konuşuyolar ki dedim ama kvnin ayakkabıları kapının ordaydı, kv de misafir odasında kapının yarı aralığından uyurken gözüküyordu. O zaman bu çocuk kiminle anne diye diye konuşuyor? diye olduğum yerde kalakaldım. Eşimin geçmişi anlatırken hala yaşadığını sakladığını düşünmüyorum. Detaylı anlattı çünkü ailesine ölümünü ben haber vermek zorunda kaldım diye yüzlerine bakamadım da dedi. Filmlerde izlerken bu hikayeler mutlu sonla bitiyor ama şimdi sabah nasıl olacak?
( cok mutsuzum sevgilimi cok seviyorum ama kafam karıstı
güzellikte suç değil ya!
