Arkadaşlar 2 konuda fikrinize ihtiyacım var
1.Yeni tanışmış olayım, olmayayım çevremdeki herkes 2 arayıp canım cicm 2 güleryüz gösterdiğinde veya bir yerlere çagırdığında hemen beni çok sevdiğini, kötülük yapmayacağını, çok değer verdiğini, samimi olduğumuzu düşünüyorum ama ,sonra hep yanlışlarını görüp soğuyorum bu üzüntüye sokuyor beni
ilk yaptığı hataları hep görmezden gelip salağa yatarım sırf bir arkadaşım olsun kaybetmeyeyim diye ama bu üzüntü günlerce sürüyor , (fiziksel ve psikolojik olarak yıpratıyor hissediyorum )
belki fazla vericiyimdir( samimi old düşündüğüm için çok şey yaparım karşılık beklemeden ) insanlara başta 100 puan veririm ama 0 vermem gerekiyor biliyorum ama uygulayamıyorum bu benim hatam. İnsanları ben samimi gibi görüyorum ama onlar beni öyle görmüyor yeni tanıştığım biriyle nasıl davranmalıyım belki ben Arkadaşlık nedir ? bilmeyen biriyim size soruyorum aynı hatalara düşüyorum hep ve
görüşmek istemediğim insanlarla konuşmadığım yani, aynı ortama girmek istemiyorum , karşılaşmak ,aynı masada oturup onların başkalarıyla muhabbetlerini dinlemek çok yıpratıyor içten içe kendimi sıkıp geriliyorum ama bazen mecbur kalabiliyoruz akraba olunca evlenince eşimin ailesinde de olabilir kv neler yapıyor okuyorum ama ben aynı ortamda olacaksak gitmiyorum oraya bu bir kaçış mı ? kaçış ise nasıl baş ederim terapi dışında öneriniz olursa sevinirim 2 farklı psikologdan destek aldım aşamadım
2.annem her konuda istisnasız beni yargılar haksız bulur dediklerime değil başkasının dediklerine inanıp savunur mesela arkadaşım bana yanlış yapar, kalbimi kırar ,üzülürüm görür ama sen haksızsın der böyle yaptığın için arkadaşın yok der beni üzen insana tekrar arayıp sorup kölelik etmemi verici olmamı ister örnek olarak vereyim : bir arkadaşım görüşmek istemez bahane uydurur 5 kere ararım açmaz vazgeçerim beni suçlar tekrar ara diye ısrar eder sen aramadın senden soğudu sen kesin bir şey demişsindir der 5 olmaz 10 kere ara der ben çıldırırım başka kişilere de anlatınca sen haklısın karşı taraf haksız der ama o inatla sen haksızsın der hayatımın her alanına müdahele eder arkadaşın aradı mı ne söyledi diğeri ne dedi gibi dışarı çıkarım ne içtiğime giydiğime ne söz ettiğime kadar sorar sorgular söylemeyin nankör bencil sıralar çıldırırım bir kere haklısın de senin gibi annem olmasaydı der ağlarım odama kapanıp hiç umrunda olmaz telefon konuşması yapar laylaylom ve bana senin arkadaşın yok sorun sende der olan arkadaşlarım da beni kullanır son noktaya kadar alttan alıp son noktada ilişkimi keserim ayrıca annemde beni kendi işleri için kullanır tamam annem ama fazlaca kullanıyor mesela biriyle tanışırım benim gözlemime değil arkadaşlarının dediği yanlış ta olsa ona inanır sonda benim dediğim gibi biri çıkar kabul bile etmez dediğimi telefon konuşmalarımı bile dinler kapıdan sürekli sorar ne anlattı
ayrıca bir erkekle görüşsem ya yarın evlenicem yada adam beni si..cek gibi davranıp sorun çıkarıyor bu kişilerle de ne konuştuguma karşıyor anlatmayınca hayırsız evlat oluyorum anlatınca da ailemden tut çevresine kadar herkese alaylı dalgalı anlatıyor rahatsız oluyorum kaç kere dedim boş
mesela gecen konu açtım onda bile ben haksızmışım sizlere anlattığım için kendimi rezil etmişim arkadaşıma da kuaförde surat yapmışım kız anlamış sonra soğuk konuşmuşum elalemin kızı işine gelir çağırır işine gelmez seni davet etmez dedi ama ben beni kullandı gibi olmasına üzülüyorum gerçekten samimi değilmişiz demek ki diyorum niye anlamıyorsun diyorum hayır diyo sen ona ragmen arayıp soracaktın görüşelim diyecektin sen kendini geri çektin ondan diyo ya ne alakası var kız bana ayıp etti diyorum yok sen suçlusun kız seninle samimiydi senin hareketlerin yüzünden böyle davranıyor bağını koparacak dedi ama inanın ben hiçbir şey yapmadım kıza
1.Yeni tanışmış olayım, olmayayım çevremdeki herkes 2 arayıp canım cicm 2 güleryüz gösterdiğinde veya bir yerlere çagırdığında hemen beni çok sevdiğini, kötülük yapmayacağını, çok değer verdiğini, samimi olduğumuzu düşünüyorum ama ,sonra hep yanlışlarını görüp soğuyorum bu üzüntüye sokuyor beni
ilk yaptığı hataları hep görmezden gelip salağa yatarım sırf bir arkadaşım olsun kaybetmeyeyim diye ama bu üzüntü günlerce sürüyor , (fiziksel ve psikolojik olarak yıpratıyor hissediyorum )
belki fazla vericiyimdir( samimi old düşündüğüm için çok şey yaparım karşılık beklemeden ) insanlara başta 100 puan veririm ama 0 vermem gerekiyor biliyorum ama uygulayamıyorum bu benim hatam. İnsanları ben samimi gibi görüyorum ama onlar beni öyle görmüyor yeni tanıştığım biriyle nasıl davranmalıyım belki ben Arkadaşlık nedir ? bilmeyen biriyim size soruyorum aynı hatalara düşüyorum hep ve
görüşmek istemediğim insanlarla konuşmadığım yani, aynı ortama girmek istemiyorum , karşılaşmak ,aynı masada oturup onların başkalarıyla muhabbetlerini dinlemek çok yıpratıyor içten içe kendimi sıkıp geriliyorum ama bazen mecbur kalabiliyoruz akraba olunca evlenince eşimin ailesinde de olabilir kv neler yapıyor okuyorum ama ben aynı ortamda olacaksak gitmiyorum oraya bu bir kaçış mı ? kaçış ise nasıl baş ederim terapi dışında öneriniz olursa sevinirim 2 farklı psikologdan destek aldım aşamadım
2.annem her konuda istisnasız beni yargılar haksız bulur dediklerime değil başkasının dediklerine inanıp savunur mesela arkadaşım bana yanlış yapar, kalbimi kırar ,üzülürüm görür ama sen haksızsın der böyle yaptığın için arkadaşın yok der beni üzen insana tekrar arayıp sorup kölelik etmemi verici olmamı ister örnek olarak vereyim : bir arkadaşım görüşmek istemez bahane uydurur 5 kere ararım açmaz vazgeçerim beni suçlar tekrar ara diye ısrar eder sen aramadın senden soğudu sen kesin bir şey demişsindir der 5 olmaz 10 kere ara der ben çıldırırım başka kişilere de anlatınca sen haklısın karşı taraf haksız der ama o inatla sen haksızsın der hayatımın her alanına müdahele eder arkadaşın aradı mı ne söyledi diğeri ne dedi gibi dışarı çıkarım ne içtiğime giydiğime ne söz ettiğime kadar sorar sorgular söylemeyin nankör bencil sıralar çıldırırım bir kere haklısın de senin gibi annem olmasaydı der ağlarım odama kapanıp hiç umrunda olmaz telefon konuşması yapar laylaylom ve bana senin arkadaşın yok sorun sende der olan arkadaşlarım da beni kullanır son noktaya kadar alttan alıp son noktada ilişkimi keserim ayrıca annemde beni kendi işleri için kullanır tamam annem ama fazlaca kullanıyor mesela biriyle tanışırım benim gözlemime değil arkadaşlarının dediği yanlış ta olsa ona inanır sonda benim dediğim gibi biri çıkar kabul bile etmez dediğimi telefon konuşmalarımı bile dinler kapıdan sürekli sorar ne anlattı
ayrıca bir erkekle görüşsem ya yarın evlenicem yada adam beni si..cek gibi davranıp sorun çıkarıyor bu kişilerle de ne konuştuguma karşıyor anlatmayınca hayırsız evlat oluyorum anlatınca da ailemden tut çevresine kadar herkese alaylı dalgalı anlatıyor rahatsız oluyorum kaç kere dedim boş
mesela gecen konu açtım onda bile ben haksızmışım sizlere anlattığım için kendimi rezil etmişim arkadaşıma da kuaförde surat yapmışım kız anlamış sonra soğuk konuşmuşum elalemin kızı işine gelir çağırır işine gelmez seni davet etmez dedi ama ben beni kullandı gibi olmasına üzülüyorum gerçekten samimi değilmişiz demek ki diyorum niye anlamıyorsun diyorum hayır diyo sen ona ragmen arayıp soracaktın görüşelim diyecektin sen kendini geri çektin ondan diyo ya ne alakası var kız bana ayıp etti diyorum yok sen suçlusun kız seninle samimiydi senin hareketlerin yüzünden böyle davranıyor bağını koparacak dedi ama inanın ben hiçbir şey yapmadım kıza
