- 14 Ekim 2012
- 5.702
- 12.333
- 498
Selam hanımlar
Konuya önce geçmişte olanlarla başlayayım, kayınvalidemle çocuk olana kadar iyi sayılan bir ilişkimiz vardı. İyi dediğim de emrivakiler gelin, şuraya gidin, şunu yapın, ben geleceğim vs vs vardı ama çok delirtecek boyutta değildi.
Kızımın doğmasıyla içinden canavar çıktı, doğduğu hafta içinde 4-5 kere ağlattı, neymiş annem mutfaktayken annemden su istemişim kv evde istemiyormuşum, bu arada kv doğumda eve çağıran benim kayınpederim şehirdışında gel yalnız kalma diye:)
Çocuk sabaha kadar ağlamışken, annem eşim ben gram uyumamışken (kv bütün gece uyuyor bu arada) sabah günaydın demiş duymadım diye evimin kapısını hışımla çarpıp gitti evden çıkınca telefon edip eşime ağladı beni Chek evde istemiyor diye. Ki eşim ve annem de duymamış günaydın dediğini.
İşe gidiyorum diye gitti geceleri 11:30 'a kadar arkadaşlarıyla yemek yedi, eğlendi. Yesin sözüm yok da biz evde uykusuzluktan ağzımıza lokma koymaya mecalimiz yokken yemek getirdim diye masada kalan yarım lahmacun ve salatayı paketletmiş 3 kişiyiz evde:) geldiği gibi takıyordu bigudilerini hoop yatağa sabaha kadar deliksiz uykusuna. Sabah biz uykusuzluktan nereye oturduğumuzu bilemezken yok yan baktın yok suratın asık biraz yok istemiyorsun beni diye ağlayıp oğluna "Benim için yuvanı bozma" diyerek sözde oğluna akıl verdi:) Oğlunun aklında böyle bi düşünce yokken hem de:)
Artık dayanamadım bir gün aldım telefonu neden böyle yapıyorsun dedim dediği "bu ara duygusalım beni böyle idare edeceksiniz" dedi. Bunların hepsi kızımın doğduğu hafta oluyor.
Sonraları da pek iç açıcı geçmedi kızımı kıskanmaya başladı benden ki ben hiç kıskanmam çocuğumu alsınlar, oynasınlar, baksınlar onlar varken kucağıma bile çok almazdım onlardan sakınıyor gibi olmasın diye.
Ama durur mu kv onun bunun gazına gelip durduk yere her olayda bana patlamaya başladı "Bu çocuk sana anne diyecek, en çok seni sevecek, işte sen oğlumu benden soğutuyorsun, ailemden soğutuyorsun, herkes samimi bu ailede bir tek sen değilsin, samimiyetsizsin gibi" laflar söyledi.
Böyle daha küçük büyük bir sürü olay yaşadım bize geleceksin, şunu yapacaksın, bu olacak, arayıp atla gel, hemen gel, resmen kölesi gibi emirler yağdırıyordu. Hayır dediğimde neden ne işin var, sonra yap, sonra hallet, gibi bir sürü emir. Tabi lohusalıktan sonra artık çok net hayır dedim istemediğim şeylere, ağlasa da bağırsa da küsse de istemiyorum dedim. O da anlamıştı sert halimi eskisi gibi emir veremiyordu.
2 ay önce çok ciddi rahatsızlandı şükür iyileşti şimdi ama bizde her şey başa döndü. Yine ben istiyorum yapacaksınız, hayır dersek ben ölünce yaparsınız, ben hastayım dedi. Kendi lafını soktu biz cevap verince kötüyüm biraz ben üzüldüğüm için kötü oluyorum moduna girince eşime dedim görüşmek istemiyorum. Hem laf sokuyor sonra cevap verince kötü oluyor insan da vicdan yapıyor hiç gerek yok dedim.
Eşime demiş ki ben küs değilim Chek neden küsüyor (Sanki ben ona bir şeyler yapmışım da küsmesi gereken o gibi) Görüşelim, ben arada küslük olsun istemiyorum demiş, ama ben böyle rahatım çünkü ne arıyor, ne soruyor, ne emrivaki yapabiliyor, ne de kendimi açıklamak zorunda kalıyorum. Bir de hamileyim kafam rahat olması işime geliyor, bir taraftan diyorum yanlış mı yapıyorum arada eşimle gitsek çok samimi olmadan görüşsek mi. Bilemedim sizin fikriniz ne olurdu böyle durumda? Bu arada bunlar son 4 senede yaşadıklarım.
Konuya önce geçmişte olanlarla başlayayım, kayınvalidemle çocuk olana kadar iyi sayılan bir ilişkimiz vardı. İyi dediğim de emrivakiler gelin, şuraya gidin, şunu yapın, ben geleceğim vs vs vardı ama çok delirtecek boyutta değildi.
Kızımın doğmasıyla içinden canavar çıktı, doğduğu hafta içinde 4-5 kere ağlattı, neymiş annem mutfaktayken annemden su istemişim kv evde istemiyormuşum, bu arada kv doğumda eve çağıran benim kayınpederim şehirdışında gel yalnız kalma diye:)
Çocuk sabaha kadar ağlamışken, annem eşim ben gram uyumamışken (kv bütün gece uyuyor bu arada) sabah günaydın demiş duymadım diye evimin kapısını hışımla çarpıp gitti evden çıkınca telefon edip eşime ağladı beni Chek evde istemiyor diye. Ki eşim ve annem de duymamış günaydın dediğini.
İşe gidiyorum diye gitti geceleri 11:30 'a kadar arkadaşlarıyla yemek yedi, eğlendi. Yesin sözüm yok da biz evde uykusuzluktan ağzımıza lokma koymaya mecalimiz yokken yemek getirdim diye masada kalan yarım lahmacun ve salatayı paketletmiş 3 kişiyiz evde:) geldiği gibi takıyordu bigudilerini hoop yatağa sabaha kadar deliksiz uykusuna. Sabah biz uykusuzluktan nereye oturduğumuzu bilemezken yok yan baktın yok suratın asık biraz yok istemiyorsun beni diye ağlayıp oğluna "Benim için yuvanı bozma" diyerek sözde oğluna akıl verdi:) Oğlunun aklında böyle bi düşünce yokken hem de:)
Artık dayanamadım bir gün aldım telefonu neden böyle yapıyorsun dedim dediği "bu ara duygusalım beni böyle idare edeceksiniz" dedi. Bunların hepsi kızımın doğduğu hafta oluyor.
Sonraları da pek iç açıcı geçmedi kızımı kıskanmaya başladı benden ki ben hiç kıskanmam çocuğumu alsınlar, oynasınlar, baksınlar onlar varken kucağıma bile çok almazdım onlardan sakınıyor gibi olmasın diye.
Ama durur mu kv onun bunun gazına gelip durduk yere her olayda bana patlamaya başladı "Bu çocuk sana anne diyecek, en çok seni sevecek, işte sen oğlumu benden soğutuyorsun, ailemden soğutuyorsun, herkes samimi bu ailede bir tek sen değilsin, samimiyetsizsin gibi" laflar söyledi.
Böyle daha küçük büyük bir sürü olay yaşadım bize geleceksin, şunu yapacaksın, bu olacak, arayıp atla gel, hemen gel, resmen kölesi gibi emirler yağdırıyordu. Hayır dediğimde neden ne işin var, sonra yap, sonra hallet, gibi bir sürü emir. Tabi lohusalıktan sonra artık çok net hayır dedim istemediğim şeylere, ağlasa da bağırsa da küsse de istemiyorum dedim. O da anlamıştı sert halimi eskisi gibi emir veremiyordu.
2 ay önce çok ciddi rahatsızlandı şükür iyileşti şimdi ama bizde her şey başa döndü. Yine ben istiyorum yapacaksınız, hayır dersek ben ölünce yaparsınız, ben hastayım dedi. Kendi lafını soktu biz cevap verince kötüyüm biraz ben üzüldüğüm için kötü oluyorum moduna girince eşime dedim görüşmek istemiyorum. Hem laf sokuyor sonra cevap verince kötü oluyor insan da vicdan yapıyor hiç gerek yok dedim.
Eşime demiş ki ben küs değilim Chek neden küsüyor (Sanki ben ona bir şeyler yapmışım da küsmesi gereken o gibi) Görüşelim, ben arada küslük olsun istemiyorum demiş, ama ben böyle rahatım çünkü ne arıyor, ne soruyor, ne emrivaki yapabiliyor, ne de kendimi açıklamak zorunda kalıyorum. Bir de hamileyim kafam rahat olması işime geliyor, bir taraftan diyorum yanlış mı yapıyorum arada eşimle gitsek çok samimi olmadan görüşsek mi. Bilemedim sizin fikriniz ne olurdu böyle durumda? Bu arada bunlar son 4 senede yaşadıklarım.
Son düzenleme:
