Merhabalar hanımlar,
Uzun zaman ara verdikten sonra yine bir iç dökme ihtiyacı hissettim. Aslına bakarsanız dert değil, içinde bulunduğum halime şükretmeyi öğrendim geçtiğimiz yıl içerisinde. Sadce benim gibi durumda olan kadınlardan destek görmeye ve içimi rahatlatmaya ihtiyacım var...
Biraz önce görücü usülü olan konuya bir cevap yazdım. Sonra düşündüm ki, burada açtığım çoğu konu mutsuzluk, yolunda yürümeyen ilişkiler üzerine.32 yaşında ve artık ailesiyle yaşayan biri olarak, eskisi kadar sosyal çevrem de yok. Yaşadığım şehri değiştirmiş olmamın da etkisi var tabiki ama yok yok yok...
Kendimi cidden geç kalmış hissediyorum. Kendime bakıyorum, giyim kuşam dikkat ediyorum ama işe git eve gel monoton ötesi bir hayatım var artık. Yaşıtlarım evlendi çocuk sahibi bile oldu. Bunları düşündükçe aşırı moralim bozuluyor. Ben de aşkı hak ediyorum diyorum ama o aşkla yolumuz malesef kesişemedş bir türlü... Hep böyle depresif değilim aslında, gayet mutlu güleryüz biriyim, bu derdimi burada paylaşabiliyorum. Bazen cidden olmayınca olmuyor, ablamın cocuk doğurduğu yaşta birisi olarak kendimi cidden cok geç kalmış hissediyorum, benim gibi düşünenler var mı?
Not: hayattaki tek amacı evlenmek olan birisi değilim kesinlikle. Sadece hayatında aşkın eksikliğini yıllardır yaşayan biriyim, cidden istiyorum ama ben istedikçe olası alternatifler de ışık hızıyla gidiyor etrafımdan. Ben buna anlam veremiyorum.
Uzun zaman ara verdikten sonra yine bir iç dökme ihtiyacı hissettim. Aslına bakarsanız dert değil, içinde bulunduğum halime şükretmeyi öğrendim geçtiğimiz yıl içerisinde. Sadce benim gibi durumda olan kadınlardan destek görmeye ve içimi rahatlatmaya ihtiyacım var...
Biraz önce görücü usülü olan konuya bir cevap yazdım. Sonra düşündüm ki, burada açtığım çoğu konu mutsuzluk, yolunda yürümeyen ilişkiler üzerine.32 yaşında ve artık ailesiyle yaşayan biri olarak, eskisi kadar sosyal çevrem de yok. Yaşadığım şehri değiştirmiş olmamın da etkisi var tabiki ama yok yok yok...
Kendimi cidden geç kalmış hissediyorum. Kendime bakıyorum, giyim kuşam dikkat ediyorum ama işe git eve gel monoton ötesi bir hayatım var artık. Yaşıtlarım evlendi çocuk sahibi bile oldu. Bunları düşündükçe aşırı moralim bozuluyor. Ben de aşkı hak ediyorum diyorum ama o aşkla yolumuz malesef kesişemedş bir türlü... Hep böyle depresif değilim aslında, gayet mutlu güleryüz biriyim, bu derdimi burada paylaşabiliyorum. Bazen cidden olmayınca olmuyor, ablamın cocuk doğurduğu yaşta birisi olarak kendimi cidden cok geç kalmış hissediyorum, benim gibi düşünenler var mı?
Not: hayattaki tek amacı evlenmek olan birisi değilim kesinlikle. Sadece hayatında aşkın eksikliğini yıllardır yaşayan biriyim, cidden istiyorum ama ben istedikçe olası alternatifler de ışık hızıyla gidiyor etrafımdan. Ben buna anlam veremiyorum.
Kedim var ama Bim'in bahçesinde yaşıyor, aile ziyareti yaptığımda her gün ziyaret ediyorum.
