Bence bir kadına bahşedilen en yüce duygu ''annelik''. Daha küçücükken oyuncak bebeklerimizle oynarken işlenmiş ruhumuza ''annelik''. Kendimiz parmak kadarken, oyuncak bir bebeğin annesi oluveriyoruz. Hiçbir şeye özenmiyorum anne olmaya özendiğim kadar. Hiçbir duygu bu kadar kutsal gelmiyor bana. Anne olursam sanki bütün dertlerim bitecek, bütün günlerim çok mutlu geçecek. 28 yıldır depreştiğim hastalığım bile bu kadar üzmüyor beni. Duymak istiyorum mesela. ''Anne'' desin küçücük bir beden bana. Benden yardım istesin. Eli olayım, kolu olayım, bacağı olayım, gözü olayım. Uykusuz bıraksın beni mesela. Uykusuz gecelerimin anlamı 'o' olsun. Hele onu sevmek, öpmek, koklamak... Her hayal edişimde tebessümler ve hıçkırıklar birbirine karışıyor. Onun kokusunda kaybolmak ne ulvi bir duygudur kim bilir. Ellerini ellerime kenetlemek.. Bütün parmak uçlarından tek tek öpmek.. Gülüşünü hayranlıkla izlemek. Onu giydirmek, ona banyo yaptırmak, tırnaklarını kesmek, yemek yedirmek, uyutmak, ninni söylemek...
O kadar çok, o kadar çok hayalim var ki seninle bebeğim. Biliyorum hiç gelmeyeceksin. Biliyorum hayallerim hiç gerçekleşmeyecek ama sen yine de bil bebeğim. Annen seni çok seviyor ve özlüyor..
