15 yaşındayım ve yaşıtlarıma oranla kötü bir çocukluğum var.Annemi kaybettim bir buçuk sene önce,bir ablam var bir de benden üç yaş küçük bir kardeşim.Allah'a şükür bana annemin eksikliğini hissettirmeyecek kadar sevgi ve ilgi veren bir babam var.Ama kimse kimsenin yerini tutmaz bunu da biliyorum.Sorunum şu ki ben sürekli karamsarım artık geleceğim hakkında.Çocukluğumda yaşadığım zorluklar hep devam edecekmiş gibi hissediyorum.Mesela benim bir halam var o çok hevesli bir şekilde evlenmiş ama evlendiği adam gerçekten kötü bir insan evine gelmiyor başka yerlerde kalıyor iki erkek çocuğu var çocuklar çalışmıyorlar. Halama babam ve amcam yardım ediyor artık yoksa eve para getiren yok.Anlayacağınız çok zor bir evlilik hayatı var ve sanki ileride benim de böyle olacakmış gibi hissediyorum.
Dersler deseniz derslerim pek iyi değil.Yaşadığım mahallenin en iyi liselerinden birine gidiyorum ama dokuzuncu sınıfta çok boşladım sanırım yaşadıklarım da bunu tetikledi teşekkür aldım ama pek de iyi değil notlarım sadece sınav öncesi çalışıyorum.Koca bir yaz çalışmadım kitap okudum dizi izledim ama ders tekrarı yapmadım şimdi kafama dank ediyor iki hafta kala..Yani sanki ygs lys gibi sınavlarda da başarısız olacağım gibi hissediyorum.
Bir de akrabalarımdan yeteri kadar ilgi göremiyorum tabiki de kimse otursun benimle yas tutsun falan demiyorum asla ama en azından biraz anlayışlı olamazlar mı?Bir kuzenim var o tek çocuk çok şımarık yetişmiştir işte annemin vefatından iki ay sonra kardeşime yüksek sesle bağırdı pislik dedi(onların evindeydik kız kardeşim pastel boyayla duvarı karalamış benim haberim yoktu ben de kızdım tabiki ama o hakaret etti resmen kardeşime ) ben de onu uyardım bahsettiğim kuzenim benden iki yaş küçük ve erkek.Her neyse beni hemen sosyal medyadan takipten çıkarmış normalde de yüzüme bakmıyor ablamla falan konuşur benimle hiç.Ve resmen bir yıl geçti ama sadece merhaba merhaba bir iletişimimiz var.Takmayayım diyorum ama hassas bir yapım var ben de takıyorum işte ister istemez.
Evlerimiz de çok yakın dip dibe oturuyoruz resmen hele bazı günler o sevmediğim kuzenimle aynı masaya oturuyoruz dayanamıyorum artık.Çok patavatsız ya ciddiyim ve gerçekten cahil dini konulara pek girmemeye çalışarak bir örnek vereyim geçen gün demiştim ki "Ben indirilmiş tüm dini kitapları okuyup araştırıyorum inancımı" o da geldi "Sen bu gidişle dinden çıkarsın yazık"dedi.Ne diyeceğim bilemedim çok patavatsız ben sustukça abartıyor cevap versem surat asıyor.
Kısaca benim sorunum artık geleceğime dair hiç umudum yok.Birini sevmekten korkuyorum,o da aniden gidebilir.Bazen diyorum ki ben başarılı olup başarımla geleceğimi inşaa edeyim,dimdik durarak beni daha da üzen çevreme başarımla cevap vereyim.Gaza geliyorum hevesleniyorum.Sonra da diyorum ki yalan dünya...Zaten bu gün varız yarın yokuz neyin başarısı?
Hastalık hastası oldum resmen.Bir önceki konumda da yazmıştım göğüslerime falan taktım sertlik var gibi hissediyorum.(Ailede kanser hastalığı yok annem de kanserden değil trafik kazasından vefat etti ama ben taktım kafama bir hastalık var gibi hissediyorum bayadır)Ha bir de benim okulda pek arkadaşım yoktur bir tane falan var en yakınım.Ama babamla ablam üzülmesin diye sanki çok arkadaşım varmış gibi yapıyorum hatta bazen yalandan onlarla telefonda konuşuyormuş gibi yapıyorum oysa yok yani kimi kandırıyorum?Biliyorum çok yanlış yapıyorum lütfen yargılamayın kötü bir şey demeyin ama sanırım yalnızlık psikolojisinden dolayı böyle oluyor.
Klinik psikologa gidiyorum düzenli olarak altı ay önce başladım yararını görüyorum iyi ki başlamışım.Ama bilmiyorum bazen diyorum ki ben çok güçlüyüm en büyük acılardan birini yaşadım hala ayaktayım ama sonra bir olay oluyor küçücük bir şey olmasına rağmen dünya üstüme üstüme geliyor gibi oluyor ben buna dayanamam diyorum.
Sanırım çok uzun yazdım kusura bakmayın içimi dökmek istedim herkese teşekkür ederim.
