Biraz eski bir konu ama yazmak istedim yine de. 2,5 senedir evliyim ve 8 aylık bir bebeğim var. Eşim benden 8 yaş büyük ve epey tecrübeli ilişkiler konusunda. Benim hayal kırıklıklarım gebeliğimle birlikte başladı. Zaten ondan öncesi de toz pembe değildi. Gebeliğimin nerdeyse tamamı ağlayarak aşağılanmalar küfürlerle geçti. Bunları hakedecek ne yaptığımı hiçbir zaman anlayamadım. Ben ince ruhlu düşünceli bir insanımdır. Evliliğimiz çok çabuk oldu 2 ay içinde evlendik. Eşimi çok sevdim çok değer verdim ama hiçbir zaman karşılık alamadım. O sadece kendini düşünür kendi için yaşar. Çok özeniyorum çevremdekilere içimde kalan çok şey var. Ben hayatım boyunca iyi bir eşin hayalini kurdum. Eşim beni sevecekti bana saygı duyacaktı ince düşünceli olacaktı güzel sözler işitecektim birlikte vakit geçirmek için yanıp tutuşacaktık. Elimde ise her fırsatta küfür eden aşağılayan kendini beğenmiş çoğu zaman yatağımızda yatmayan benimle dışarı çıkmak bile istemeyen ve şiddet kullanmak için fırsat kollayan bir eş var. Çok doluyum Allah'tan sabır diliyorum ama artık dayanamıyorum. Evleneceklere tavsiyem aklınızda en ufak bir soru işareti bile varsa evlenmeyin. Îmanın evlilik her şeyi daha beter yapıyor. Mutsuz bir hayat ölümden beter. Ben hayatım boyunca hiç bu kadar yalnız hissetmemiştim...