- Konu Sahibi Rapunzelea
- #21
Aynı ben..güvenebileceğiniz insanlar olmadığı için...lisedeki atkadaşlıkları okadar özlüyorum ki..beraber gülüp ağladığımız yanyana yatıp uyuduğumuz...(evliyken biraz zor bi ihtimal beraber uyumak gerçi :)) yani kısacası o çıkarsız herapsız samimiyeti özledim..neden büyüdükçe ve özellikle evlendikten sonra bunlar olmuyor olamıyor??Canlar yanimda ,yakinimda olan kisilerle konusmaktansa uzakta olan hic tanimadigim kisilerle konusup dertlesmekten daha cok keyif aliyorum. Mesela burda oldugu gibi. Kendimi daha rahat hissediyorum sizce bu bir kacis midir? Hayatimdan,etrafimdan mi kaciyorum.
Ya da oldugum ortami ,insanlari sevmiyorum mu ? Iyi de bu her gittigim ortamda boyle. Kendimi onlara ait hissetmiyorum sanki ,soyutluyorum daha dogrusu iki yuzluluge tahammul edemiyorum. Ve kirilmaktan korkuyorum .