öncelikle herkese merhaba, ben 2012 eylül ayında atanan sosyal bilgiler öğretmeniyim 25 yaşındayım. okula gittiğim ilk günden beri okula alışamadım , kendıme olan güvenımı kaybettim, sürekli kendimi eksik görüyor ve bişey bilmiyormuşum ,çocuklara yeterli olamıyomuşum duygularıyla hareket ettim ve anca 2 ay dayanabildim daha sonra bi psikiyatrise gttım, ilac verdi mesleğin ilk zamanlarında olur böyle durumlar dedi ve bana on gün rapor yazdı. o on gün sonra okula tekrardan gittim fakat bi türlü kendımı hayatın içine dahil edemiyorum sanki hayal alemındeymışım gıbı hissediyorum.okuldaki en kötü ögretmen benmişim gibi hissedıyorum yıne on gun rapor aldım ve daha sonrada heyet aldım.suan evdeyım kendımı çok çirkin ve hiç birsey bilmiyormuş gıbı hissedıyorum.meslegımı sevıyorum ama okula gıdınce kendımı ezık bılgısız ve cahıl hissedıyorum,sorumluluklar gözümde çok büyüyor, herkesten herseyden hayattan korkar oldum. müfettiş gelecek dersıme girecek ve bana sen ne biçim ögretmensın diyecek dıye çok korkuyorum.üniversiteden 3 yıl önce mezun olmuşum dolayısıyla konu hakimiyetim pek yok ve bu bende bırazda olsun var olan guvenımı alıp gttı, harıtalardan,kitaplardan korkar oldum.eminimki aranızda bi kaç cümle söyleyecek olan vardır.nasıl ders anlatmalıyım kıtaptan okutup geçmek vicdanımı rahatsız edıyor fakat aklımdanda hepsını anlatamıyorum. semınerımde yandı. ve 2.dönem okula gtmek mecburuyetındeyım.ailem arkadaslarım saskın nasıl bu hale geldım dıye. tabi hepsi çok üzgün. evden dişarı çıkasım gelmiyorr rapor aldım alalaı evden hiç çıkmadım nerdeyse 25 gün oldu.içine kapanık çekingen ve pasif bi insan haline geldim,böyle devam ederse yaşayamam diye korkuyorum. saygıdeğer üyeler derdini paylaşmayan derman bulamazmış derler ,bende küçük de olsa bir umut istıyorum. bu durumu nasıl aşabilirim.sanki hayatta bir tek benim başıma gelen bi olaymış gıbı hıssedıyorum. artık öyle bır durumdayımki uyku nedır yemek nedır bılmıyorum ne yaşıyorum ne ölüyorum.aynalara düşman oldum. en ufacık seyde yerle bir oluyorum. sanki yalnız kalsam dünyada hiç birsey yapamam gıbı hissedıyorum. bır umut vadedenin kırk yıl kölesı olurum.nolur yardım edın bana
öncelikle herkese merhaba, ben 2012 eylül ayında atanan sosyal bilgiler öğretmeniyim 25 yaşındayım. okula gittiğim ilk günden beri okula alışamadım , kendıme olan güvenımı kaybettim, sürekli kendimi eksik görüyor ve bişey bilmiyormuşum ,çocuklara yeterli olamıyomuşum duygularıyla hareket ettim ve anca 2 ay dayanabildim daha sonra bi psikiyatrise gttım, ilac verdi mesleğin ilk zamanlarında olur böyle durumlar dedi ve bana on gün rapor yazdı. o on gün sonra okula tekrardan gittim fakat bi türlü kendımı hayatın içine dahil edemiyorum sanki hayal alemındeymışım gıbı hissediyorum.okuldaki en kötü ögretmen benmişim gibi hissedıyorum yıne on gun rapor aldım ve daha sonrada heyet aldım.suan evdeyım kendımı çok çirkin ve hiç birsey bilmiyormuş gıbı hissedıyorum.meslegımı sevıyorum ama okula gıdınce kendımı ezık bılgısız ve cahıl hissedıyorum,sorumluluklar gözümde çok büyüyor, herkesten herseyden hayattan korkar oldum. müfettiş gelecek dersıme girecek ve bana sen ne biçim ögretmensın diyecek dıye çok korkuyorum.üniversiteden 3 yıl önce mezun olmuşum dolayısıyla konu hakimiyetim pek yok ve bu bende bırazda olsun var olan guvenımı alıp gttı, harıtalardan,kitaplardan korkar oldum.eminimki aranızda bi kaç cümle söyleyecek olan vardır.nasıl ders anlatmalıyım kıtaptan okutup geçmek vicdanımı rahatsız edıyor fakat aklımdanda hepsını anlatamıyorum. semınerımde yandı. ve 2.dönem okula gtmek mecburuyetındeyım.ailem arkadaslarım saskın nasıl bu hale geldım dıye. tabi hepsi çok üzgün. evden dişarı çıkasım gelmiyorr rapor aldım alalaı evden hiç çıkmadım nerdeyse 25 gün oldu.içine kapanık çekingen ve pasif bi insan haline geldim,böyle devam ederse yaşayamam diye korkuyorum. saygıdeğer üyeler derdini paylaşmayan derman bulamazmış derler ,bende küçük de olsa bir umut istıyorum. bu durumu nasıl aşabilirim.sanki hayatta bir tek benim başıma gelen bi olaymış gıbı hıssedıyorum. artık öyle bır durumdayımki uyku nedır yemek nedır bılmıyorum ne yaşıyorum ne ölüyorum.aynalara düşman oldum. en ufacık seyde yerle bir oluyorum. sanki yalnız kalsam dünyada hiç birsey yapamam gıbı hissedıyorum. bır umut vadedenin kırk yıl kölesı olurum.nolur yardım edın bana
öncelikle herkese merhaba, ben 2012 eylül ayında atanan sosyal bilgiler öğretmeniyim 25 yaşındayım. okula gittiğim ilk günden beri okula alışamadım , kendıme olan güvenımı kaybettim, sürekli kendimi eksik görüyor ve bişey bilmiyormuşum ,çocuklara yeterli olamıyomuşum duygularıyla hareket ettim ve anca 2 ay dayanabildim daha sonra bi psikiyatrise gttım, ilac verdi mesleğin ilk zamanlarında olur böyle durumlar dedi ve bana on gün rapor yazdı. o on gün sonra okula tekrardan gittim fakat bi türlü kendımı hayatın içine dahil edemiyorum sanki hayal alemındeymışım gıbı hissediyorum.okuldaki en kötü ögretmen benmişim gibi hissedıyorum yıne on gun rapor aldım ve daha sonrada heyet aldım.suan evdeyım kendımı çok çirkin ve hiç birsey bilmiyormuş gıbı hissedıyorum.meslegımı sevıyorum ama okula gıdınce kendımı ezık bılgısız ve cahıl hissedıyorum,sorumluluklar gözümde çok büyüyor, herkesten herseyden hayattan korkar oldum. müfettiş gelecek dersıme girecek ve bana sen ne biçim ögretmensın diyecek dıye çok korkuyorum.üniversiteden 3 yıl önce mezun olmuşum dolayısıyla konu hakimiyetim pek yok ve bu bende bırazda olsun var olan guvenımı alıp gttı, harıtalardan,kitaplardan korkar oldum.eminimki aranızda bi kaç cümle söyleyecek olan vardır.nasıl ders anlatmalıyım kıtaptan okutup geçmek vicdanımı rahatsız edıyor fakat aklımdanda hepsını anlatamıyorum. semınerımde yandı. ve 2.dönem okula gtmek mecburuyetındeyım.ailem arkadaslarım saskın nasıl bu hale geldım dıye. tabi hepsi çok üzgün. evden dişarı çıkasım gelmiyorr rapor aldım alalaı evden hiç çıkmadım nerdeyse 25 gün oldu.içine kapanık çekingen ve pasif bi insan haline geldim,böyle devam ederse yaşayamam diye korkuyorum. saygıdeğer üyeler derdini paylaşmayan derman bulamazmış derler ,bende küçük de olsa bir umut istıyorum. bu durumu nasıl aşabilirim.sanki hayatta bir tek benim başıma gelen bi olaymış gıbı hıssedıyorum. artık öyle bır durumdayımki uyku nedır yemek nedır bılmıyorum ne yaşıyorum ne ölüyorum.aynalara düşman oldum. en ufacık seyde yerle bir oluyorum. sanki yalnız kalsam dünyada hiç birsey yapamam gıbı hissedıyorum. bır umut vadedenin kırk yıl kölesı olurum.nolur yardım edın bana
Atanmışsınız - ki bölümünüz de ancak çok yüksek puan alırsanız atanıyorsunuz- bu zorlu engeli aşmışsınız bundan sonrasını mı yapamayacaksınız.öncelikle herkese merhaba, ben 2012 eylül ayında atanan sosyal bilgiler öğretmeniyim 25 yaşındayım. okula gittiğim ilk günden beri okula alışamadım , kendıme olan güvenımı kaybettim, sürekli kendimi eksik görüyor ve bişey bilmiyormuşum ,çocuklara yeterli olamıyomuşum duygularıyla hareket ettim ve anca 2 ay dayanabildim daha sonra bi psikiyatrise gttım, ilac verdi mesleğin ilk zamanlarında olur böyle durumlar dedi ve bana on gün rapor yazdı. o on gün sonra okula tekrardan gittim fakat bi türlü kendımı hayatın içine dahil edemiyorum sanki hayal alemındeymışım gıbı hissediyorum.okuldaki en kötü ögretmen benmişim gibi hissedıyorum yıne on gun rapor aldım ve daha sonrada heyet aldım.suan evdeyım kendımı çok çirkin ve hiç birsey bilmiyormuş gıbı hissedıyorum.meslegımı sevıyorum ama okula gıdınce kendımı ezık bılgısız ve cahıl hissedıyorum,sorumluluklar gözümde çok büyüyor, herkesten herseyden hayattan korkar oldum. müfettiş gelecek dersıme girecek ve bana sen ne biçim ögretmensın diyecek dıye çok korkuyorum.üniversiteden 3 yıl önce mezun olmuşum dolayısıyla konu hakimiyetim pek yok ve bu bende bırazda olsun var olan guvenımı alıp gttı, harıtalardan,kitaplardan korkar oldum.eminimki aranızda bi kaç cümle söyleyecek olan vardır.nasıl ders anlatmalıyım kıtaptan okutup geçmek vicdanımı rahatsız edıyor fakat aklımdanda hepsını anlatamıyorum. semınerımde yandı. ve 2.dönem okula gtmek mecburuyetındeyım.ailem arkadaslarım saskın nasıl bu hale geldım dıye. tabi hepsi çok üzgün. evden dişarı çıkasım gelmiyorr rapor aldım alalaı evden hiç çıkmadım nerdeyse 25 gün oldu.içine kapanık çekingen ve pasif bi insan haline geldim,böyle devam ederse yaşayamam diye korkuyorum. saygıdeğer üyeler derdini paylaşmayan derman bulamazmış derler ,bende küçük de olsa bir umut istıyorum. bu durumu nasıl aşabilirim.sanki hayatta bir tek benim başıma gelen bi olaymış gıbı hıssedıyorum. artık öyle bır durumdayımki uyku nedır yemek nedır bılmıyorum ne yaşıyorum ne ölüyorum.aynalara düşman oldum. en ufacık seyde yerle bir oluyorum. sanki yalnız kalsam dünyada hiç birsey yapamam gıbı hissedıyorum. bır umut vadedenin kırk yıl kölesı olurum.nolur yardım edın bana
Atanmışsınız - ki bölümünüz de ancak çok yüksek puan alırsanız atanıyorsunuz- bu zorlu engeli aşmışsınız bundan sonrasını mı yapamayacaksınız.
Bir insanın kendini yetersiz hissetmesi kötü değildir aksine kendini geliştirir. Siz bu kısmı eksik bırakıyorsunuz. Öğretmenlikle ilgili kitaplar okuyun youtube da dersler dinleyin kendinizi geliştirmezseniz ve tecrübeden kaçarsanız nasıl olacak?
Ayrıca psikiyatrist yerine bir terapiste gitmeniz bu duygunun kaynağını görmenize yardımcı olur.
Ve son olarak velevki bu korktuğunuz her şey başınıza geldi ? En kötü ne olur ki? Ben de aynı durumdayım konuyu
Benimki sınıf öğretmenliği aslında daha minikler ama yine de anlatamıyorum. Evde ayarlayıp gidiyorum ama öyle olmuyor. Çıkmaza girmiş gibi hissediyorum kendimi sürekli. Ne yemek ne uyku hiçbiri yok. Her şeyi bırakıp gitsem kuş gibi hafifleyecekmişim gibi hissediyorumKaç yıllık öğretmenim, bir konuyu bir sınıfa sıfırdan anlatacaksam oturur o konuyu çalışırım. Notlar çıkarırım. Gelebilecek muhtemel soruları tahmin edip onlara cevap hazırlamaya çalışırım. Hiç cevap veremediğim bir soru olmaz çünkü bu işin okulunu okudum ve karşımdaki öğrenci benim bildiğimin binde birini bile bilmiyor. Nasıl cevaplayamayacağım bir soru sorabilir ki? Ayrıca gerçekten çok alakasız bir şey sorarsa (mesela İzlanda’nın yüzölçümünü) “hadi birlikte bakalım birlikte öğrenelim, ben size öğreteyim siz de bana.” deyin. Veya açıkyüreklilikle “bunu şu an bilmiyorum/ tam olarak hatırlayamadım ama öğrenip sana döneceğim.” dersiniz. Öğrenci bunu gıcıklığına yapıyorsa “acaba ne, bunu sana ödev olarak veriyorum, araştırıp gel.” dersiniz.
Anlatımınızda boşluklar olduğunu düşünüyorsanız konuyu anlatın ve kendinizi videoya çekin. Videoyu izlerken eksiklerinizin farkına varırsınız. Aynı şey konu sınıfa anlatırken de geçerli. Sınıfa anlatırsınız ve konunun bazı yerlerinden soru gelir. Aynı konularda hemen hemen aynı sorular gelir zaten. Bir zaman sonra nerede soru soracaklar, nerede şaşıracaklar, nerede tekrar isteyecekler, nerede zorlanacaklar zaten çok iyi bilirsiniz. Kolaylıklar diliyorum.
Bu sizin konuyu anlatamamanızdan değil kendi içinizdeki çekirdek inançtan kaynaklanıyor. Ben ilkokul öğretmeni değilim ama eğer müfredatı görürsem sınıfa girer anlatırım. Bunu mesleğinizi küçümsemek için söylemiyorum. 7-8 sene önce dünyada olmayan çocuklar sizden daha iyi bilemezler. Eminim anlatabilirsiniz. Terapiye gidin, bol bol sosyal ortamlarda bulunun, yalnızken yüksek sesle kitap okuyun. Evinize bir küçük beyaz tahta alın ve onun karşısında sürekli yazarak ders anlatın. Yavaş yavaş olacak paniğe kapılmayın.Benimki sınıf öğretmenliği aslında daha minikler ama yine de anlatamıyorum. Evde ayarlayıp gidiyorum ama öyle olmuyor. Çıkmaza girmiş gibi hissediyorum kendimi sürekli. Ne yemek ne uyku hiçbiri yok. Her şeyi bırakıp gitsem kuş gibi hafifleyecekmişim gibi hissediyorum
güzel kalpli olduğunuz için bu hisleri yaşıyorsunuz hemen herkes işinin ilk zamanları bu yaşadığınızı yaşar ama siz banane diyenlerden değilsiniz :) zamanla alışırsınız diye düşünüyorum :)Benimki sınıf öğretmenliği aslında daha minikler ama yine de anlatamıyorum. Evde ayarlayıp gidiyorum ama öyle olmuyor. Çıkmaza girmiş gibi hissediyorum kendimi sürekli. Ne yemek ne uyku hiçbiri yok. Her şeyi bırakıp gitsem kuş gibi hafifleyecekmişim gibi hissediyorum
Ogretmenim zaten plan var siz plana gore ders isleyeceksiniz, ayni ogrenciler gibi oturup konuya calisacaksiniz sonra da anlatacaksiniz. 3 yil olmus tabi ki konulari unutursunuz, milyon tane bilgi var. Toparlanin, yetersizlik hissinden kurtulun hepimiz insaniz. Velev ki mufettis geldi azarladi en kotu ne olabilir? Neden sizi azarlasin zaten haberli geliyolar.öncelikle herkese merhaba, ben 2012 eylül ayında atanan sosyal bilgiler öğretmeniyim 25 yaşındayım. okula gittiğim ilk günden beri okula alışamadım , kendıme olan güvenımı kaybettim, sürekli kendimi eksik görüyor ve bişey bilmiyormuşum ,çocuklara yeterli olamıyomuşum duygularıyla hareket ettim ve anca 2 ay dayanabildim daha sonra bi psikiyatrise gttım, ilac verdi mesleğin ilk zamanlarında olur böyle durumlar dedi ve bana on gün rapor yazdı. o on gün sonra okula tekrardan gittim fakat bi türlü kendımı hayatın içine dahil edemiyorum sanki hayal alemındeymışım gıbı hissediyorum.okuldaki en kötü ögretmen benmişim gibi hissedıyorum yıne on gun rapor aldım ve daha sonrada heyet aldım.suan evdeyım kendımı çok çirkin ve hiç birsey bilmiyormuş gıbı hissedıyorum.meslegımı sevıyorum ama okula gıdınce kendımı ezık bılgısız ve cahıl hissedıyorum,sorumluluklar gözümde çok büyüyor, herkesten herseyden hayattan korkar oldum. müfettiş gelecek dersıme girecek ve bana sen ne biçim ögretmensın diyecek dıye çok korkuyorum.üniversiteden 3 yıl önce mezun olmuşum dolayısıyla konu hakimiyetim pek yok ve bu bende bırazda olsun var olan guvenımı alıp gttı, harıtalardan,kitaplardan korkar oldum.eminimki aranızda bi kaç cümle söyleyecek olan vardır.nasıl ders anlatmalıyım kıtaptan okutup geçmek vicdanımı rahatsız edıyor fakat aklımdanda hepsını anlatamıyorum. semınerımde yandı. ve 2.dönem okula gtmek mecburuyetındeyım.ailem arkadaslarım saskın nasıl bu hale geldım dıye. tabi hepsi çok üzgün. evden dişarı çıkasım gelmiyorr rapor aldım alalaı evden hiç çıkmadım nerdeyse 25 gün oldu.içine kapanık çekingen ve pasif bi insan haline geldim,böyle devam ederse yaşayamam diye korkuyorum. saygıdeğer üyeler derdini paylaşmayan derman bulamazmış derler ,bende küçük de olsa bir umut istıyorum. bu durumu nasıl aşabilirim.sanki hayatta bir tek benim başıma gelen bi olaymış gıbı hıssedıyorum. artık öyle bır durumdayımki uyku nedır yemek nedır bılmıyorum ne yaşıyorum ne ölüyorum.aynalara düşman oldum. en ufacık seyde yerle bir oluyorum. sanki yalnız kalsam dünyada hiç birsey yapamam gıbı hissedıyorum. bır umut vadedenin kırk yıl kölesı olurum.nolur yardım edın bana
Ogretmensiniz diye herseyi bilmek zorunda degilsiniz "bilmiyorum, beraber bakalim" deyin ne olacak.evdeyken bile ders calışıyorum şuaralar, ama bilmediğim bir şey karsıma cıkınca yok benden bişey olmaz diye kaldırıp atıyorum kitabı, kalbim bana ait değilmiş gibi sürekli sıkışıkkimseyle görüşmüyorum da biri birşey sorar ne derim diye, geçer mi bu günler, rabbimin verdiği bir imtihansa kazanmayı nasip eder inşallah bu imtihanı, hayal bile kuramaz hale geldim. bir eksiklik beni nerelere getirdi böyle ...inanın gercekten perişanım.
Güzel sözleriniz için teşekkür ederim çok iyi geldigüzel kalpli olduğunuz için bu hisleri yaşıyorsunuz hemen herkes işinin ilk zamanları bu yaşadığınızı yaşar ama siz banane diyenlerden değilsiniz :) zamanla alışırsınız diye düşünüyorum :)
Ben yeni atandım ben hortlattımHayırlı olsun atamanız öncelikleDoktora da gitmissiniz muhtemelen mükemmeliyetçi bir kisiliginiz olduğundan kaygı bozukluğu yaşadığınızı soylemistir. Anlattıklarıniz o kadar tanıdık ki benim için. Emin olun geçiyor ama evde olmaz. Okula gidip işinizi yapabildiğinizi gördükçe o duygudan yavaş yavaş kurtulacaksiniz.İlaclarinizi kullanmaya devam edin, bir iki hafta daha kendinize zaman verin ve işinize dönün derim ben. Kpss, mülakat sizden kacamamis öğretmenliğin de hakkını vereceğinize eminim.Zumrelerinizden yardım istemekten cekinmeyin. Burada ismini veremem sanırım birkaç site var size çok yardımcı olacak olan, onları öğrenin bütün sınıf öğretmenleri bilir. Derslerinize önceden hazırlanın, plan yapın ve derin bir nefes alıp sınıfıniza girin. Müfettişler size rehberlik etmeye, varsa eksikleriniz tamamlamanız için size yol göstermeye gelecekler, adaysiniz siz, korkmayın. Denetlemeniz bittiğinde size yapmanız gerekenleri söyler, bu esnada not alın ve bir sonraki denetime kadar bunları tamamlayın, bitti gitti. İşinize dönmeyi ne kadar ertelerseniz o kadar zorlanırsınız,yetersizlik hissiniz artar, bunu yapmayın kendinize.kolayliklar diliyorum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?