Merhaba arkadaşlar öncelikle doğum hikayemi buraya yazıp yazmama konusunda çok düşündüm ama bende sizler gibi burdaki doğum hikayelerini okuyarak doğuma hazırlandım. Okurken ağladığım o kadar çok hikaye oldu ki.. Sizlere 9 ay önce doğum yapmış bir anne olaran ee azcıkta tecrübeli olarak şunu söyleyim sakın hamilelikte doğumdan korkmayın hamilelik bir hastalık değil, doğum da özelliklede normal doğum kesinlikle korkulacak bir şey değil adı üstünde normal doğum gerçekten çok normal...
Hamileliği düşünmediğim bir anda hamile kaldığımı öğrendim ama ben asla hazır değildim.. Eşime hep bir sürpizle bu anı söylemek istemiştim süprizimide yaptım yapmasına ama son kelimeyi söyleyemeden ağlama krizine girmiştim bile yaa ben daha hazır değildim oysaki nasıl doğum yapacaktım? bebeğe nasıl bakacaktım? en önemlisi ben asla doğum yapamazdım.. Artık olan olmuştu ondan vazgeçmek mi asla.. İlk 4 ay biraz sorunlu bir hamilelik yaşadım kanamalar mide bulantıları, düşük tehlikesi ve hep kaybetme korkusu ama herşeye rağmen Rabbime edilen şükürler.. İnandıkça, Rabbime güvendikçe içimdeki can dahada güçleniyordu sanki..
Hamileliğimin her anından büyük zevk aldım bebeğimin hareketlerinden, artık eskisi gibi hızlı hareket edemememden, hatta mide bulantılarım bile içimdeki candan olduğu için bana mutluluk veriyordu. Tabi sizlerin burdaki hikayelerin bana verdiği gücü asla inkar edemem.
Normal doğuma en başından karar vermiştim.. Bence en güzeli normal olanıydı zayıf çelimsiz yapıma bakan herkes bana sen normal yapamazsın sezeryan ol diyodu, milletin bana acıyarak bakması karnım burnumdayken bile hala gözümün önünde. Eczanede çalıştığım için hastalar bana acıyarak bakıp allah kurtarsın diyodu. Korkuyomuydum hayır..
Şunu öğrendim herkesin doğumu kendine sakın ama sakın kimseye inanmayın korkutucu doğum hikayelerini aklınızdan silin ve şunu düşünün eskiden millet tarlada tek başına doğuruyormuş, ama şimdi bu kadar teknoloji sağlık personeli var ee hala neden korkuyorsunuz? Valla ben hiç korkmadım kendimi öyle bir motive ettim ki :))
Neyse gelelim doğum hikayeme doğumum 5 kasımda bekleniyordu ama ben düşük tehlikesinden o kadar korkmuştum ki eylüle bile geldiğime şükürediyodum.. Ama sıpam maşallah o kadar sevdiki yerini 5 kasımı bile geçtik.. 5 kasımda doktor kontrolüm vardı gittik saat başı sancılarım vardı doktoruma söyledim baktı açılma yok dedi nst dede herhangi bir sancı çıkmadı ama ben emindim sancım vardı :)) o gece sancım sıklaştı 5 dk da 1 e düştü. Ben 3 dk da 1 olunca hastaneye gidecektim kafaya koymuştum evin içinde sabaha kadar dolandım eşimi bile uyandırmadım ama sabah saat 6 olunca bebiş geliyo galiba kalk dedim eşime öyle bir fırlayışı vardıki ne yapacağını şaşırdı ama ben gerçekten çok sakindim ona ben bir duş alayım bişeyler yiyelim öyle çıkalım dedim duşumu aldım kahvaltımızı yaptık oda ne hiiç sancım kalmamıştı.. eşimi işe zorlada olsa yolladım ve yine gece aynı sancılar 5dk 1 gelip durdu ertesi gün doktor kontrolüm vardı ve hala sancılar 3 dk da 1e düşmemişti yine sabah oldu duşumu aldım tuttuk doktorun yolunu ama benim sancılar azalmıştı nst de yine bişey çıkmadı acaba psikolojikmiydi diye düşünmeye bile başlamıştım. O gün eşimle akşama kadar gezdik ara ara sancılarım oldu ama 3 da 1 değil ya önemli değildi benim için :)) ve 8 kasım gecesi; yine akşam oldu ve benim sancılar yine başladı evde dönmeye başladım bende tabiki bu arada boş durmadım küveti ılık suyla doldurup içinde 15 dk. uzandım, tv izledim birde sancılarımı dakikası dakikasına kağıda not ettim. Her sancıda sizlerden öğrendiğim gibi derin nefes alıyordum bu beni biraz olsun rahatlatıyodu. Ama bu akşam farklı bişeyler vardı sancılar iyice artmaya başladı ve artık büyük ana yaklaşıyorduk ama ben hala işin ciddiyetini kavramamıştım. Baktım dayanamıyorum eşimi uyandırdım yine oda artık doğuracağıma inanmıyo olmalıki balkona çıkalım belki açık havada sancıların geçer dedi gecenin 3 ünde çıktık balkona ben derin nefes almaya devam ediyorum sancı geldikçe ama yok geçmiyo. Hemen kayınvalidemi ve kayınpederimi aradık ve çıktık yola. Buarada hastanemi ve doktorumuda sizlerin sayesinde buldum doktorum özellikle norml doğumu destekleyen bir doktor olmalıydı bunun için çok araştırma yaptım ve Allah gönlüme göre verdi. Ben arabada hala gülüyordum ama bu sancılar geçmiyodu geçecek gibide değildi. Hastaneye vardık acilden içeri girdik arkamdan hemen tekerlikli sandalye ile bir görevli geldi ve beni doğru doğum haneye götürdüler o zaman anladım ki galiba doğuracağım :) yanımda kayınvalidem nst odasına girdik hemşire uykulu beni gördü şaşırdı tabi sakinim gülüyorum derin nefes almaya devam ediyorum hemen kayınvalideme sordu 'teyze kaç doğum yaptın sen?' dedi kayınvalidem 3 deyince hemşire 'ee bilmiyomusun ilk doğumlar hemen olmaz dedi. Yani neden getirdiniz demek istedi beni de aldı bi korkuya hadi dedim hayırlısı. nst den sonra nöbetçi doktor ilk muayenemi yaptı ve muhteşem sonuç 7 cm açık olmuştu. Allahıma şükrede ede bi hal oldum. Geriye doktorumu beklemek kalmıştı. Bu arada arkadaşlarıma mesaj attım doğuruyorum galiba diye :)) kapıda bekleyen eşim bile doğurmak üzere olduma inanamadı şaka değil mi diyo :)
ya günüm geçmiş zaten doğurcak olan benim size ne oluyo kardeşim.. Başıma ne gelcek bilmiyorum ama deli cesareti gibi bişey mi geldi ne oldu manasız manasız hiç bişey düşünmeden sadece nefese adapte olmuş bekliyordum. Nöbetçi hemşirede bana bakıp maşallah maşallah diyodu en son. hee bu arada hiiç bağırmadım çünkü bağırarak ihtiyacım olan gücü harcamamalıydım çok biliyorum ya o kadar araştırdım saat 8,45 de doktorum geldi ve başladı bi koşuşturma önce suni sancı takıldı sonra suyum patlatıldı ama hiç korkmayın gözünüzü kapatın yeter. Ben öyle yaptım! Artık o kadar adapte olmuşum ki normal doğuma o kadar araştırmışım ki ne yapacaklarsa hepsinden iyi biliyodum nerdeyse :) suni sancı artık bana nefes aldırmıyodu ama azcık dişimi sıkmam lazımdı doktorumun 'ıkın, ıkın ıkııınn' sesleri hala kulağımda ıkınıyodum ama eksik bişeyler vardı ıkınmak yerine karnımı sıkıyodum eyvah beceremeyecektim galiba derken doktoruma söyledim bana ıkınma hissi gelmiyo yapamıcam galiba neee bende vezgeçersem kimse doğuramazdı :)) Sonra ne oldu bilmiyorum doktorum müdahale etti galiba sancı geldikçe ıkındım hemşirelerde yardım etti saolsunlar üçüncü ıkınmada bebeğim karşımda tepe üstü duruyodu. O muhteşem an süperdi anlatılmaz yaşanır derler ya işte öyle... İlk kelimelerim bu benim mi ya inanmıyorum oldu. Sonrası ise bana doğumu yaptıran ekibe bitmek bilmeyen dualar Allah razı olsun demekten bi hal oldum çeneme vurmuştu sanki doğum :)) Daha sonra dikişlerim atıldı ve bebeğimle kavuştuk çok şükür herşey yolunda bebeğim çok sağlıklı anne sütü ile besleniyor ve en önemlisi biz bir aile olduk oda ailemizin neşe kaynağı.. Darısı başınıza Allah hepinizin yardıcısı olsun İnanın ve kendinize güvenin yeter emin olun ki korkacak hiç bir şey yok.
Bu arada bilerek uzun yazdım ben hamileyken uzun hikayeleri okumaktan daha çok zevk alıyordum belki içinizden benim gibi bi kaç kişi çıkar inş.