Öncelikle başınız sağolsun.
Ben de 3 hafta önce kızımı kaybettim. 20 haftalıktı, kalbi durmuş maalesef.
2 yıldan sonra tüp bebek ile hamile kalmıştım. Eşim tek umudumun tükendiğini düşündü sanırım, öğrendiğimiz gün durmadan "sakın pes etme, 10 kere 20 kere deneriz, en iyi doktorlara gideriz" vs diye teselli edip beni güldürmeye çalışıyordu.
Sonrasında doğum çok zor oldu ve arka arkaya bir sürü talihsizlik yaşadım. Doktorum gelmediği için eşim ve annemin yardımıyla doğum yaptım. İnsanlar binlerce yıldır normal yolla doğum yapıyor ama eşim bir erkek olarak buna hazırlıklı değildi. Doğuma, yaşadığım acıya, korkuya bire bir şahit oldu ve travma yaşadı. Bebeğimiz bir kenara beni kaybettiğini düşündü.
20 saat önce "yine yaparız, deneriz" diyen adam, doğumdan sonra "sen aynı acıyı bir daha yaşarsan ben ölürüm, kalbim dayanmaz, çocuğu filan boşver, sen sağ ol yeter" demeye başladı.
Keza ben de aynı şekilde dengesizim, bir gün bebek hayali kuruyorum, diğer gün kesinlikle istemiyorum diyorum. Eşim de aynı şekilde bir gün başka öbür gün başka...
Acınız çok taze.. Biraz birbirinize zaman tanıyın.. Eşinizin söyledikleri sizi sevmediğinden değil, korkudan...