Günaydın KK ailesi, herkese hayrlı güzel günler diliyorum.
Beni aranızda tanıyanlar, konularımı, reel hayatta yaşadıklarımı bilenler var, kısaca özet geçeyim.
Nişanlıyım, nişanlım askerde, düğünüme 6 ay var, ev bakıyoruz.
Bundan önceki konumda KV ve KP yakınlarından ev bakıyor demiştim, baktılar, ve bulduk.
Yürüme 10 dk mesafe var, ev çok güzel, inanın 3 aydır gezmediğim gitmediğim yer kalmadı artık tükendim ve dün kaporayı bıraktık.
Buraya kadar bir problem yok ağzım kulaklarımda Kv ye geldik.
Biz ev bakmaya giderken Görümcek şunu söyledi: Ay ben hiç gelmiyim nasıl olsa olmuyor, boşuna uğraşmıyım dedi. (Varan 1)
Çekil kör şeytan dedim, sabır çektim çıktım.
Kv ye geldiğimizde evin kaporasını bıraktığımızı söyledik, site içinde bu daire, hisse ne kadar kalıyor dedi, 45 dedim.
Iyyy bizim 87, ıyyy ezikkkk dedi. (Varan 2 )
Sustum.
Tapunun fotokopisi bendeydi, çok şükür Allahıma bir adım atabildik dedim.
-Tapu senin üstüne mi olacak ne seviniyorsun ? dedi. (Tapu nişanlımın eniştesinin yani, görümcekin kocasının üstüne olacak-mış, kredi ona çekiliyor diye. Benim kredi çekebildiğimi memur olduğum için rahat rahat alabildiğimi bildikleri halde, ben söz konusu hiç olmadım. Çünkü tapu benim üzeerime olacak diye korkuyorlar.
İnanın dün akşam bana bu lafı söyleyene kadar isterse tapu hepsine ortak bölünsün umrumda değildi, ama bu zoruma gitti. (Varan 3)
Yeni evli olacağız, keza hayatımın 15 senesini yollarda geçirmiş biri olarak, gezmeyi yeni yerleri keşfetmeyi seviyorum, seviyoruz.
-Evlendikten sonra 10 sene borç ödeyeceksiniz, gezmek tozmak yok, X haftaiçi çalışır, hafta sonu taksiye çıkar, dedi,
Bunun kararını verecek yaşta ve olgunlukta iki bireyiz, birinin yönlendirmesine ihtiyacımız yok
(Varan 4)
Ben yıllarca yurtlarda büyüdüm, çocukluğuma dair anneme ait bir iz yok hatırlamıyorum, o herhangi birisi gibi benim için.
Neden ?
Çünkü yaşanmışlık yok, hatıra, mutlu, mutsuz bir anım yok.
Ben çocuğumun benden uzak büyümesinden, benim gibi sevgisiz yetişmesinden, ona dair bir şey hatırlayamamaktan çok korkuyorum.
Bu yüzden ilk adımını, ilk ses çıkarışını, ilk düşüşünü, ilk kalkışını , ilk parka gidişini kısacası ilklerini ben görmek istiyorum.
Bu yüzden de 3 4 sene çalışmadan çocuğuma adamak istiyorum kendimi.
-Çocuğu yaparsın 6 aylıkken bırakırsın anneme o bakar sende işe girersin dedi. (Ki biliyor benim böyle bir düşüncem olduğunu) (Varan 5)
Her akşam annemlere gelir yemeğinizi yer gidersiniz, dedi.
Ya sanane ben yemek yapamıyor muyum, bunun kararını vermek sana mı kaldı ?
(Varan6)
Evet hanımlar bu söylediklerine karşı tek kelime konuşmadan sustum.
Bir gecede bu neyin bombalaması anlamadım, insanlar bu kadar çabuk değişir mi ?
Sizce art niyetli mi söyledi, yoksa espri yapayım mı dedi anlamadım. Normal de aramız çok iyiydi, çok da severim.
Ev için kaparo braktık dediğimizde bile sevinmedi tebrik etmedi.
Acaba günahını mı alıyorum diyorum, ama dün akşam gerçekten çok kırıldım.
Ben çalışmazsam krediyi ödeyemeyiz biliyorum, 10 sene çocuk yapmamaya bile razıyım yeter ki ben büyüteyim.
10 sene çocuk yapmamak risk mi hamilelik için ? (Şu an 24 yaşındayım )
Benim gibi düşünen daha sonra, işe başlamak isteyen çocuğunu KVye bırakan oldu mu, ?
Konu maddiyat değil, para mal mülk umrumda değil, bana maddiyatla ilgili lütfen yorum yapmayın bu sefer konu tartışmaya dönüyor.
Ben çalışmam 3 sene evde iş yaparım, şirketlerin muhasebesini hesaplarım, boncuk işlerim, sepet örerüm bişey yaparım.
Nişanlıma bu durumu anlatmalıyı mıyım, malum askerde?
Ben mi kuruntu yapıyorum, duygusal düşünüyorum ?
Bunlar ileri de yapacaklarının, ön çanları mı ?
Açık açık konuşsam mı, (görümcek tartışma meyilli konusur) tartışırsak her şey kötü olur mu ?
Benim ailemin durumu çok şükür iyi, her kkonuda yardımcı olurlar, hiçbir şey olmamış gibi devam mı etsem akışına mı bıraksam ?
Babama sabah anlattım kızdı, neden susuyosun kızım ezdirme kendini dedi.
Normal de ezik bi tip de değilim, hatta onlar benim dişime göre bile değiller ama salaklaştım ağzımı açıp konusamadım.
Ne yapmalıyım bu durumda ?
