Merhaba arkadaşlar yıllar evvel çok iyi anlaştığım bir arkadaşım vardı araya şehir değişikliği evlilik girdi görüşemedik 7 yıl aradan sonra ortak arkadaşlar aracılığı ile bağlantıya geçtik.hersey güzeldi memnun ayrıldık, görüşelim dedik ,evlerimizde bir vesait gidilebilecek yakınlıkta.fakat arkadaşımın çocukları küçükler ve hiç çocuklarına bakmıyor.mesela yemek yiyoruz sohbet ediyoruz diyelim çocuklar feryad figan ağlama,bağırıp çağırma halindeler hiç onların dünyasına giripte nasıllar bakmıyor.ben uyarınca gidip bakıyor.cocular cok aşırı rahatlar televizyon sehpasına çıkıp arkasından geciyorlarmis,TV neredeyse düşecekmis.Allah korusun TV üzerlerine düşse ağır yaralanabilirler diye içime dert oldu.neyse arkadaşım sürekli biryerlere gidelim diye organize halinde,o gün arıyor hadi minel hazırlan piknik alanı olan parka gidelim hazırlanıp gidiyoruz orda da aynı sorun çocuklar yanımızdan uzaklaşıyor ben çok korkuyorum x çocuğun nerede diyorum heralde şurdadır diyor,ay kaybolmasın lütfen ben korkarım git bak diyorum,bu arada çocuk 2 yaşında yani.birde bakıyorki çocuk tehlikeli yere gitmiş koşup getiriyor ama onun çocukları kontrol altına almama hali beni çok yoruyor.surekli saldım çayıra durumu var.o yüzden bende bir kaygı ve endişe oluyor .bende baktım bu böyle olmayacak ne zaman görüşsek mutlaka mutsuz dönüyorum mesafe koydum ve korona sürecinde sürekli görüşmeyi uygunda bulmuyorum gibi söylüyorum ama ikna olmuyor.birde aniden yapılan organizasyonlarada adapte olamamki..apar topar çocuğu hazırla et.kendisi oldukça hiperaktif,üç çocuğa rağmen arabaya binelim heryere gidelim gezelim yiyelim içelim.bende o güç yok ve yine aramış açmadım.gecende aradı açmadım.ya ayıpta oluyor geri dönüş sağladığımda ne desem onu düşünüyorum.araba sürmesi bile hızlı,ani manevraları oluyor çok garibime gitti,acaba hiperaktif olabilirmi ? Bu arada ben ev hanımıyım sakin bir hayatım var,kendisi çalışıyor öğretmen.okul çıkışı hemen bir plan yapıyor gidelim biyere diye.hayır gidelim iyi güzelde ben onun çocuklarına bizim sohbetimiz yüzünden birşey olucak diye çok endişe ediyorum.her görüşmede kalbim güm güm atıyor, onunla görüşmek benim için adrenalin demek,mutlaka düşüyorlar ya kayboluyorlar,ya sinir krizi geçiriyorlar inanın eve gelince kendimi çok yorgun hissediyorum.dışarda görüşmeyelim evde görüşelim diye çözüm buldum ondada TV olayı oldu düşmemişler diye şükrettim.evde de bağırış çağırış bir hengame,birde onun oğlu benim oğluma zarar verdi gördüm ve çocuğa kızdım,çocukta bana bağırdı çağırdı.arkadasim anlamadı bile çünkü ilgilenmiyor.yani beni her aradığında da açmak istemiyorum içimden gelmiyor acaba açsammı ayıpmı oluyor? İnanın dertleşmek bile istemiyorum.fakat aradığında dönüş yapmamakta bana göre değil,neden kaçıyorum konuşayım işte açıklayım net olayım diyorum yani açmayınca vicdanen rahatsız oluyorum aslında,arkadaşım kendini kötü hissediyormudur diye..bu durum icime dert oldu size yazayım dedim
Son düzenleme:
ayrilin mesafe koyun hatta gorusmeyin isterseniz 
okurken bana afakanlar basti. Belli ki siz sakin o hareketli, siz temkinli o allaha emanet, siz terbiyeli cocuk yetistirme derdindesiniz o gun bitsin derdin de. Gorusmeyin ya 
