- 26 Kasım 2015
- 1.916
- 548
- 123
25 yasındayım. Çocukluğumdan beri tek gayem derslerime calısıp iyi.bir meslek edinmek ailemi kurtarmak oldu. Hep iyi paralar kazanıp mutlu olacağız hayalleri kurdum. Çalıştım çabaladım. Evde sürekli kavga gürültü vardı babam sinirli biri psikolojisi iyi değil. Annem de öyle sindirilmiş pasif biridir ama bana iyi davranırlardı. Babamla liseden sonra kötü oldum uzaklaştım cünkü ona kızmaya basladım içmesi düzenli calısmaması sorumsuzlugu beni çok üzdü. Hala da öyle. Okulum bitti calısıyorm. Okurken de calistim haftasonları her zaman didindim. Dogru düzgün bir ilişkim olmadı birkaç deneme yanılma yasadım tutmadı tutturamadım. Her zman ailemi düşündüğüm için kendimi geri plana atmıştım hala kafama takıyorum elde değil aile atsan atılmaz . Yani maddi ne manevi zorluk içinde büyüdüm ben. Zaman la benim de ruh halim bozuldu 3-4 yıldır kendi psikolojim le ugrasıyorum dimdik güçlü görünen kız yıkıldı biranda kendimi toparlamak içim mücadele ettim ve ediyorum. Arkadasım yok malesef öyle hatrı sayılır. Bir tane var cocukluk arkadasım onla da arada tartışsak bile herşeyimi bilen tek insan tek yakın dostum. Yeni cevre edineyim diyorum insanlara güvenmek zor olmıyor mizacım sert sevilmiyorum galiba. İşyerimde 4 aydır calısıyorm suanki yerde ama insanlar benim yapma tarzımdan baya farklı kırılganım. Ve onlar da beni pek sevmiyor insan hisseder bu yüzden de mutsuzum ayrılmayı düşünüyorum lakin gideceğim yerden de korkuyorum artık. Böyle bir mutsuzluk zincirinde yasıyorum . Kız kardeşimle kavga ettik mesela bugün yine mutsuzum.. Önüme düzgün bir adam cıksa evlensem mutlu olsam o da yok zorla olmuyor.
Tek basıma mutlu olamıyorum. İnsanları takmamak nasıl başarılır bu kadar sorun içinde?
Tek basıma mutlu olamıyorum. İnsanları takmamak nasıl başarılır bu kadar sorun içinde?