- 6 Nisan 2010
- 1.622
- 164
- 163
- Konu Sahibi karanfilcicegi
-
- #1
animeye verdim kendimi, beynimi uyuşturdum. şimdi süfer caponca konuşabiliyorum mesela. güzel bişi anime. kireina mono desu.
ek: dalga geçmiyorum öyle gibi gözükse de. gayet ciddiyim ve şiddetle tavsiye ediyorum. boşuna antidepresana falan para vermeyin.
Herkeste olur mu bilmem ama ben acı çektiğim zaman kendimi güçlü hissediyorum. Kendime güvenim geliyor. Üzüldüğüm kadar güleceğime inanıyorum. Öyle de oluyor zaten. Yani acılar beni güçlü kılıyor. Benim söyleyeceğim şu: Güçlü olmak, pes etmemek ve inanmak.
beni yanlis anladin galiba, ben depresyondan cikmak icin dgl de guclu olmak icin, pes etmemek icin.. Mesela en basitinden esin vefat etti, nasil ayakta kalmaya dvm ediyorsun? yani depresansiz
dediğim gibi odaya kapanır animeye veririm kendimi. o da olmadı kitaba. kendimle başbaşa kalıp kafa dağıtınca geri kalan şeylere bir sis perdesini,n arkasından bakıyormuş gibi oluyorum. sanki olan biten herşey de bir film veya kitapmış gibi. gerçeklikten uzaklaşıyorum kafamda.
iyi bişey değil belki işte herkesin bi tarzı var. böyle inanmak hoşuma gidiyor
Bizim zaten toplumumuz üzüntüye yatkin degil mi?
ve aci cekmeye aslinda?
ben 2 sene boyunca acı çektim. 17 yaşındayım şu an ve okulda derslerime konsantre olamıyordum bi kaç kez sinir krizi geçirdiğimi hatırlıyorum. Ama yine de yılmadım geçeceğine inandım bununda. Ben genelde kendimi tuvalate kapatırdım yani ağlayacağım zamanlar. Ama orda da ağlayamazdım.
Her ne kadar insan kafasında bitirsin denilse de çevre çok önemli. Benim arkadaşlarım ve sevgilim bana çok destek oldular. Hiçbişeyi içinde tutmcksın. Bi dost edin kendine herşeyini anlat ona. Ağla zırla gerekirse. Ağlamak güçsüzlük değildir. Ağlamaktan utnmadım hiçbi zaman. Ama herkesin içinde de ağlamadım.
Eskiden dibe vurdugumda, bana sadece teselli verecek olan ablalarim vardi.
Cok sansliydimki ablalarim biri birinden daha güclü karekterde insanlar.
Onlarin sadece benimle telefonda ve uzak mesafede olmamiza ragmen 10 dakika icinde beni kendime getirirlerdi.
Öyle acimasizlardiki ablalarim, bana kendime acima zamani bile birakmazlardi, tekrar önüme bakip devam ederdim, bu cok güzel bir taktik aslinda.
Simdi büyüdüm, yani güc bakimindan ve cevreme o ablaligi yapiyorum. Ne mutlu güclü olmayi basarana ve yardima muhtac olana güc vermeye.
Cogu insanlar icindeki o muhtesem gücü farketmiyorlar ve onlara aslinda cok güclü olduklarini söylemek ve güclerini icinde bulmalarina yönlendirmek cok güzel.
Aci ama gercek, yapacak birsey yoksa yola devam, ama bir gün ödülleniyorsun. Hic bir caban bosuna degil aslinda, yenilgiye ugramis olsan bile.
işler ters gittiğinde, hayatım tepe taklak olduğunda, hatalarım karşıma geçip Benle alay ettiğinde, haksızlığa uğradığımda her zaman önce Allahıma dua ederim.. ona sığınırım.. mesela dün gece yaptiğim gibi.. sabah 6 ya kadar ağlayıp dua ettim.. ona sığındım..sonra da kendime.. kendime aslında ne kadar değerli olduğumu ve ellerimden tutup kendimi ayağa kaldirabilecek güçte olduğumu fısıldadım. kendimi sevdim, okşadım, avuttum.. Biliyordum ki Ben güzel şeylere layığım ve kocaman Bi yüreğe sahibim.. o yürek de mutlu olacak.. öyle veya Böyle.. kendimi severek, kendimle Bariş ve uyum içinde yaşayarak aşiyorum çoğu şeyi.. Bana güç veren şeyi özümde Buluyorum.. özüme inebildiğim kadar inip kendi penceremi genişletiyorum. ana rahmine düştüğüm günü düşünüyorum.. allahımın Bana can verdiği anı.. o can üzülsün perişan olsun hayatın güzelliklerini kaçırsın diye düşmedi o rahme diyorum.. anam Beni 9 ay hayatım kabus gibi olsun diye taşımadı.. o yüzden en fazla Bi gece sürüyor acılarım.. dün gece sabaha kadar ağladım.. sabah erkenden uyandım açtım şuan oyun havaları ayna karşisinda oynayip kendi halime gülüyorum =) ama allahım korusun Bi yakının kayBında durum farklı olur.. yani sevdiğim Bi insanı kaybedersem ne yaparım Bilmem.. insan herşeye hazırlamalı kendini..
Tesekkür ederim canim 67.
Birde eklemek istediklerim:
- bir isim istedigim gibi yagver gitmedigi zaman, o yagver gitmeyen isi bile kendime iyi yönüyle kullaniyorum.
Mesela bundan 2 gün önce yine bir iscim hasta raporu getirdi8 bunu sag olsun senede 7-8 kere yapar), ve o bayan aslinda benim sag kolum....yani yine 2 hafta onsuz calisacagim....
Simdi ne yapmayi düsünüyorum biliyormusun?
Hic üzülmedim onun yokluguna tam aksina bana güc verdi ve onun yaptigi muhasebeyi kendi kendime ögrenmeye karar verdim hicde zor degilmis aslinda, yaparken onu anladim.
Kafaya taktim bu bayanin yaptigi muhasebeyi ögrenecegim ve onun isine son verecegim. Cünkü artik o hastaliklarini ( ki hasta degil daha cok psikolojik hasta ) cekmeme gerek kalmayacak.
Allah o iscimden razi olsun bu kadar zaman icinde ögrenmek istemedigim muhasebeyi bana ögretme sansi verdigi icin.....
Bazen insanin dötü zorlanmadan nedense hep erteleriz veya yapmak istemeyiz bazi seyleri. Evet zorlaniyorum hem calisip birde aksam muhasebemi yapmak ama öte yandanda cok zevkliymis kendi muhasebini yapman. Nerde ne kadar kazandiginin bilincinde olman.
Kötü komsu insani ev sahibi yaparmis misali
cok tesekkur ederim paylastigin icin, senin uyguladiginida ornek almak isterim yani kendi kisiligin ile barisik olmak. Ne kdr guzel birsey aslinda.. Hatan olsa bile o hatani hor gormemek, kabul etmek ve kendini oldugun gibi sevmek.. yasamayi kendiliginle devam etmek, zorluklari kendin aynan yani icinde ki diger ses ile ustesinden kalkmak. Bu durumda bir destekci dosta gerek yok ama sanirim bu durum kucuk sorunlar icin mesela sinav basarmamak gibi seyler iin gecerli yoksa sevdiginde ayrilma veya birini kaybetme soz konusu olunca tek basinda zorlanirsin diye dusunuyrm.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?