Merhaba.
Uzun konuyu kısaltayım.Esimle boşandık zaten çocuk doğduğunda evi terk etmişti ama resmiyete dökmek uzun zaman aldı.Kesinlikle çocuk sorumluğu almak zor geldi.Cocuk büyüdü ama hâlâ ilgilenmez aldığı zamanlarda da olabildiğince geç alıp erken bırakmaya kalkar.Kendi hayatım yok diyebilirim.Bir erkek arkadaşım oldu uzun zaman sonra ama adam haklı olarak buluşmak istiyor.Cocugu bahane ediyorum.Biraz da babası baksın, diyor.Bir yandan haklı bir yandan babasına minnet etmek istemiyorum.Zaten daha önce ilgilenmiyorsun kavgası yaptık defalarca değişen bir şey olmadı.Cocukla ilgili hayati bir mesele olsa bile umrunda olmaz.Cocuk yapmayı o istedi ısrar kıyamet hamile kaldım sonra beni resmen doğduğu an tek başıma bıraktı elini bile sürmedi.Kendi hayatını kurdu ve bekar adam gibi dört dörtlük yaşıyor.Hicbir çocukla bagi, sorumlulugu yok.Babalik diye bir şey yok hayatında.Bir ara küçükken annesi bakmıştı.Cocuk baktıgi üç yılda farklı zamanlarda benden ev,araba, faturalarini ödeme vs istedi ve ben bazılarını yapmak zorunda kaldim.Su anda da ben işteyken annem bakıyor ama çıkar çıkmaz alayım istiyor bir yere gitsem taciz aramlari yapıyor çabuk gel çocuk durmuyor diye koskoca çocuk bu arada.Okul kıyafetlerini bile bana veriyor al yıka getir diye.Bazen oğlum orada kalmak istiyor onu bile istemiyor.Bir yandan oğluma inanilmaz uzuluyorum kimse sigdiramadi benim oğlumu bir yere diye bir yandan kendime acıyorum bir hayatim yok diye.Su an sevgilimle bitirme noktasındayiz.Adam gezmek, tozmak, tatil yapmak istiyor evime gelmek istiyor ama ben oğlumla asla karşılaştırmam.Gercekten hangimize uzulecegimi şaşırdım bunları bile yazarken ağlıyorum.Milletin annesi, kaynanası arkasında geziyor torun bakalım diye.Evine gelip yemeğini temizliğini yapanlar benimki de br dokun bin ah işit.Bu arada çocuğum dünya güzeli bir şey çok uyumlu çok sakin bir çocuk.Ben ona ne yapsam ben fazlaligim istenmiyorum, sevilmiyorum hissini atamıyor.Arkadaslarina kendini sevdirmek için her şeyi kabul edip boyun egiyor.Gercekten dayanamıyorum haline.İnsanin çevresindeki herkes nasıl sorumluktan kaçan, yalnız kendini seven insanlardan oluşabilir anlamiyorum
.
İnsan kendine vakit ayirdigi ve dusndugu sürece çok daha mutlu ve tahammülü oluyor dizini kırıp sadece çocuk bakan yemek yapan fazla fedakar cefakar kadınların da bir süre sonra nasıl tahammülsüz bir canavara dönüştüğünü biliyoruz.Herkes koca meraklisiymisim gibi davraniyor ama ben çocuğumla kıyas edecek kadar bile önemsemiyorum bence dertleri başka bu şekilde ifade ediyorlar
