- 15 Aralık 2015
- 1.823
- 4.607
- 133
- Konu Sahibi Esrin mine
-
- #1
Yazdıklarım normal bir yaşantı için gereksiz acıtasyon gibi duruyor olabilir ama çocukluktan çıkar çıkmaz evlendirilen ve kendini tanımazken kucağına çocuk verilen biri için o kadar da abartı değil inanın. Nedense dünyadan gardımı almadan yaşlanmayacakmışım gibi gelirdi. Şu an boşanma aşamasında olsam da yeni ve nispeten huzurlu bir yaşam için sıfır noktasındayım. Gelecek için hala önümde fırsatlar olsa da ortada ağlayarak, acıyla, aşağılanmışlıkla, yaşıtlarıma imrenerek geçip gitmiş bir ilk gençlik var ve artık onları yeniden yaşama şansım yok. O yüzden biraz zoruma gitti beyazlar.
Bugün çok garip hissediyorum. Saçlarımın arasında ilk beyazı, hatta beyazları gördüm. Ergenliğimi, gençliğimi yaşayamadığımdan dolayı sanırım, kendimi hep önümde koca bir gençlik varmış ve bu kötü kabuslardan uyanıp gerçek hayata başlayacakmış gibi hissederdim. Şimdi ise orta yaşlılığa ilk adımı attığım gerçeğiyle yüzleşiyorum. Eskisi kadar hayal kuramadığımdan belliydi rüyada olmadığım. Yine de insan uyanacağına inanmak istiyor. Bir yandan da rahatladım sayılır. Artık saçları beyazlamaya başlamış biri olarak kendi kararlarımı kendim verebilirim ve bunun için kimseye hesap verme ihtiyacı hissetmiyorum. Hissetmemeliyim.
Hoşçakalın gençlik hayallerim, hoşçakalın yeniden başlama umutlarım. Merhaba orta yaşlar, umarım en azından siz insaflı davranırsınız.
Murat Menteş'in de dediği gibi;
şeyhim 14 milyar yıl ne çabuk geçti
yaş kırk oldu kırklara karışamadım
ben defterden sildim ölümsüzlüğü
şeyhim kainata alışamadım.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?