Bu yazdığımı sadece kendim için yazıyorum isterseniz okuyun ya da okumayın. Fırsat buldukça yazacağım
Bugün yine değişik ruh halleri içerisindeyim. Dün Allah'a deli gibi aşıkken bugün inanılmaz soğuğum. Tekrar açılmayı düşündüğüm oluyor. Eski hallerime dönesim. Ama istemiyorum. Sıkıldım her gün değişen ruh hallerinden bunaldım. O doktorlara da söylüyorum. Beni yürütmeyin benim ruhumu iyileştirin, iyileştirin ki huzura, hayata kavuşayım iyileşeyim.
Çok zor yaşadıklarım. Aslında bugün çok mutlu olmam gerekiyor. Ailecek yemek yedik, abim bile geldi bizimle, tatlı yedik, kendime pantolon aldım hem de çok beğendiğim, insanlara gülücük saçtım bile. Ama mutsuzum çok mutsuzum. Neden ben de diğerleri gibi olamıyorum? İnsanlar somut şeyleri dert edip ki çözümü olabilecek şeyler ben neden kendi içimdeki dünyada boğuluyorum? Yaşamıyorum, bir gün bile yaşadığımı hissetmedim. Hep arkadamdan psikolojik sorunları vardı diyecekler. Evlenemeyeceğim, arkadaşlarım olmayacak, çalışamayacağım. Dinen bile hep zayıf olacağım. Aşık olamayacağım. Belki yine dürtülerimi kontrol edemeyeceğim. İnancım, umudum sıfır. Dün buraya nasıl da mutlu yazmıştım. Buradakiler bile anlamıyor yazdıklarımı, çünkü çok saçma yazıyorum. Konudan konuya atlıyorum. Nedenini bilmiyor muyum sanki? 4 yıl hiçbir topluluğa girmeyen, tuvaletten tuvalete ayağa kalkan, mutsuz ben değil miyim? Şimdi mağaradan çıkan bir insan gibiyim. Aydınlığa, insanlara alışıyorum. Hatta Allah'a bile.
Keşke kararlı, dengeli biri olsam.
Bugün yine değişik ruh halleri içerisindeyim. Dün Allah'a deli gibi aşıkken bugün inanılmaz soğuğum. Tekrar açılmayı düşündüğüm oluyor. Eski hallerime dönesim. Ama istemiyorum. Sıkıldım her gün değişen ruh hallerinden bunaldım. O doktorlara da söylüyorum. Beni yürütmeyin benim ruhumu iyileştirin, iyileştirin ki huzura, hayata kavuşayım iyileşeyim.
Çok zor yaşadıklarım. Aslında bugün çok mutlu olmam gerekiyor. Ailecek yemek yedik, abim bile geldi bizimle, tatlı yedik, kendime pantolon aldım hem de çok beğendiğim, insanlara gülücük saçtım bile. Ama mutsuzum çok mutsuzum. Neden ben de diğerleri gibi olamıyorum? İnsanlar somut şeyleri dert edip ki çözümü olabilecek şeyler ben neden kendi içimdeki dünyada boğuluyorum? Yaşamıyorum, bir gün bile yaşadığımı hissetmedim. Hep arkadamdan psikolojik sorunları vardı diyecekler. Evlenemeyeceğim, arkadaşlarım olmayacak, çalışamayacağım. Dinen bile hep zayıf olacağım. Aşık olamayacağım. Belki yine dürtülerimi kontrol edemeyeceğim. İnancım, umudum sıfır. Dün buraya nasıl da mutlu yazmıştım. Buradakiler bile anlamıyor yazdıklarımı, çünkü çok saçma yazıyorum. Konudan konuya atlıyorum. Nedenini bilmiyor muyum sanki? 4 yıl hiçbir topluluğa girmeyen, tuvaletten tuvalete ayağa kalkan, mutsuz ben değil miyim? Şimdi mağaradan çıkan bir insan gibiyim. Aydınlığa, insanlara alışıyorum. Hatta Allah'a bile.
Keşke kararlı, dengeli biri olsam.
