Ben de 6 aydır bu kervandayım. 9 buçuk yıllık bir uzak mesafe ilişkisinden sonra evlendik.
Almanya nın küçük bir şehrinden Berlin e geldim ve bu konuda bir pişmanlığım yok.
Eşimin ailesinin de bu zamana kadar bir kötü davranışı veya dedikodusu olmadı çok şükür. Sadece istediğimiz gibi bir ev ve iş bulma durumu bize aylardır çok büyük stres yaşattı ve bizi biraz yıprattı. Yine de birbirimize hep destek olmaya çalışıp moral bozmuyoruz.
Velhasıl buradaki yaşama alıştım ama hissetiğim eksiklikler de çok. İki ablam annem babam hepsi uzakta kaldı. Bir araya gelip yemek yediklerinde dahi özeniyorum . Yeğenlerimi çok özlüyorum. Eşim çok şükür anlayışlı biri ve her fırsatta istediğin zaman gidelim annenlere veya sen tek git diyor fakat bu her zaman mümkün değil tabi ki.
Asıl üzücü olan şey, ailem dışında neredeyse herkes ile irtibatımın kopmuş olması. İnsanlar gözden uzak olunca gönülden de ırak olabiliyormuş. En samimî arkadaşım dahi öyle. Ailem ve eşimin ailesi dışında ne eski ne de şu anda yaşadığım şehirde görüştüğüm kimse yok.
Bu yalnızlık beni biraz yıpratıyor. Eşimi bu konu ile sürekli sıkmak istemiyorum ama güvenilir bir arkadaşlığı özlüyorum. Arkadaşımla spontane buluşup bir dondurma eşliğinde sohbeti özlüyorum.
Keşke tüm sevdiklerimiz aynı anda yakınımızda olabilse..
