- 3 Mayıs 2008
- 3.712
- 7.516
- 358
Merhaba kızlar, sadece dertleşmek istedim.
Eşimle uzun bir sevgililik döneminden sonra 8 ay önce evlendik. İkimizde farklı şehirlerdeydik. Eşimin işi sebebiyle farklı bi şehire geldik. İkimizin de aileleri 6-7 saat uzaklıkta.
Burada ikimizin de tanıdığı hiç kimse olmadığı için çok fazla zorluk çektim. Evlenip ailemden, arkadaşlarımdan ayrılmak zaten zor iken onları 7 saat geride bırakmak ayrı bir zordu. Hiç kimseyi tanımamak, konuşacak hiç kimsenin olmaması ayrı bir zordu. Daha yaşadığımız farklı farklı sorunlar, zorluklar. Eşim hep çok destek oldu ve yavaş yavaş alıştım, arkadaş edindim, işe girdim.
Geçen ay babam ufak bi operasyon geçirdi 1 gün izin alıp gidebilmiştim. Patronum izin konusunda sıkıntılı birisi, yarım saat izin desen köpürüyor. Bi şekilde verdi.
Bugün tekrar benzer bi operasyona girdi. Ama izin vermeyeceği belliydi, babamda gelmene gerek yok zaten küçük bi işlem dedi. Sonuç itibariyle gidemedim, gitmedim.
2 saat önce annem aradı, ağlıyor. Babam ameliyattan çıkmış narkozu atarken beni sayıklıyormuş. Orada olduğumu kapıda onu beklediğimi zannediyormuş. “Kapıda bekliyor neden gelmiyor, kızım gelsene, niye bıraktın gittin beni, yanıma gel elimi tut kızım” gibi. Annemde uzun süre sayıkladığı için beni aradı babana buradayım de en azından narkozu atana kadar rahatlasın dedi. Bana da telefonda aynı şeyleri söyledi, iyi misin buradayım ben dedim iyiyim dedi, sesimi duyunca rahatlamış gibiydi.
Ama içimden bir parça gitti. Çünkü gerçekten orada bekliyor olabilirdim. İstediği gibi yanında, elini tutuyor olabilirdim. Ama yapamadım, yapmadım.
1 saat önce tekrar aradım, söylediklerini hatırlamıyor ama daha iyiydi.
Eşimi çok seviyorum, çok iyi, anlayışlı, ilgili, problemimiz de yok ama orda da ailem var.
Şimdi üzerimde büyük bir vicdan azabı var.
Neden ailemi bırakıp buralara geldim ki?
Ne işim var benim bu şehirde?
Yada işi gücü boşverip neden gitmedim ki?
Çok kötü bi evlat mıyım ben onları bırakıp buraya geldim, birde ihtiyacı varken beni sayıklıyorken yanında olamadım?
Hayatım hep böyle mi olacak, kötü anlarında destek olamayacak mıyım?
Üzerimde ağır bir suçluluk duygusu, ağlamak dışında hiç bişey yapamıyorum burada..
Eşimle uzun bir sevgililik döneminden sonra 8 ay önce evlendik. İkimizde farklı şehirlerdeydik. Eşimin işi sebebiyle farklı bi şehire geldik. İkimizin de aileleri 6-7 saat uzaklıkta.
Burada ikimizin de tanıdığı hiç kimse olmadığı için çok fazla zorluk çektim. Evlenip ailemden, arkadaşlarımdan ayrılmak zaten zor iken onları 7 saat geride bırakmak ayrı bir zordu. Hiç kimseyi tanımamak, konuşacak hiç kimsenin olmaması ayrı bir zordu. Daha yaşadığımız farklı farklı sorunlar, zorluklar. Eşim hep çok destek oldu ve yavaş yavaş alıştım, arkadaş edindim, işe girdim.
Geçen ay babam ufak bi operasyon geçirdi 1 gün izin alıp gidebilmiştim. Patronum izin konusunda sıkıntılı birisi, yarım saat izin desen köpürüyor. Bi şekilde verdi.
Bugün tekrar benzer bi operasyona girdi. Ama izin vermeyeceği belliydi, babamda gelmene gerek yok zaten küçük bi işlem dedi. Sonuç itibariyle gidemedim, gitmedim.
2 saat önce annem aradı, ağlıyor. Babam ameliyattan çıkmış narkozu atarken beni sayıklıyormuş. Orada olduğumu kapıda onu beklediğimi zannediyormuş. “Kapıda bekliyor neden gelmiyor, kızım gelsene, niye bıraktın gittin beni, yanıma gel elimi tut kızım” gibi. Annemde uzun süre sayıkladığı için beni aradı babana buradayım de en azından narkozu atana kadar rahatlasın dedi. Bana da telefonda aynı şeyleri söyledi, iyi misin buradayım ben dedim iyiyim dedi, sesimi duyunca rahatlamış gibiydi.
Ama içimden bir parça gitti. Çünkü gerçekten orada bekliyor olabilirdim. İstediği gibi yanında, elini tutuyor olabilirdim. Ama yapamadım, yapmadım.
1 saat önce tekrar aradım, söylediklerini hatırlamıyor ama daha iyiydi.
Eşimi çok seviyorum, çok iyi, anlayışlı, ilgili, problemimiz de yok ama orda da ailem var.
Şimdi üzerimde büyük bir vicdan azabı var.
Neden ailemi bırakıp buralara geldim ki?
Ne işim var benim bu şehirde?
Yada işi gücü boşverip neden gitmedim ki?
Çok kötü bi evlat mıyım ben onları bırakıp buraya geldim, birde ihtiyacı varken beni sayıklıyorken yanında olamadım?
Hayatım hep böyle mi olacak, kötü anlarında destek olamayacak mıyım?
Üzerimde ağır bir suçluluk duygusu, ağlamak dışında hiç bişey yapamıyorum burada..