- 30 Temmuz 2023
- 64
- 42
- 35
34 yaşındayım.
2008 yılından beri SLE (lupus) hastasıyım.
2021 Mayıs ayında 7 aylık bebeğimi anne karnında kalbi durduğu için kaybettim.O zamanlar forumları okuyarak derdime çare bulmaya çok çalıştım.
Aslında beklediğimiz bir bebek haberi değildi,eşimle birlikte buna hazır bile değildik ama oldu ve ben hep şunu söyledim bu hayatta yiyecek ekmeği varmış..(1 ay öncesinde Biontech 2.ci aşıyı olduğumu belirtmek istiyorum)
Hormonlarım ve duygusallık boyutum bir anda o bebeği sahiplenmeye ve ikimizinde senelerdir özlemini kurduğumuz bir duyguymuş gibi davranmamıza sebeb oldu..
Herşey çok çok normaldi,kızımız olacaktı.Adını bile koymuştum.4 /5 Aylık olduğumda ve benden daha çok beslenmeye başladığı zamanlar daha çok ağırlaşmıştım ve hiç ortada olmayan sadece 18 kişide görülmüş kansızlık hastalığı ortaya çıktı..
Doktorlar net şundan dolayı olmuştur diyemediler.Araştırmaya başladılar.
6 aylık olduğumda yürüyemeyecek hale geldim ve kanımın daha çok düşmesi ve kemik iliğinin görevini yerine getirememesi gerekçesi ile adını söylemek istemediğim kötü hastalıktan süphelendiler ve kemik iliği biyopsisi oldum.Sonuç hiç birşeyim yokmuş.Riskli gebelik değil Riskli anne olduğumu söylediler.Kan takviyeleri ile konuyu ele almaya çalıştılar.Lupus değerlerim normal,aktif değil..Kortizon başladılar.Bu evrede 4 tane kadın hastalıkları doktoru değiştirdim.Ve bir çok kez görüştüğüm diğer dahiliye,romotoloji,hemotoloji,nefroloji uzmanlarından hiç bahsetmiyorum. En son çok güvendiğim kendimi rahat hissettiğim bir kadın hastalıkları doktoru ile yola devam ettim.Tabi araştırmaya devam ediyorlardı.
En sonunda o kadar bitkin düştüm ki 7 aylık olduğunda artık kalbi dayanmadı..
Niye böyle oldu neden olmadı diye isyanım katiyen yok,sağlıklı olması bizim için öncelikti kısmet değilmiş diyemedim diyebilmek belki büyük bir erdemlikti ama yapamadım..Sadece hıçkırarak ağladım..
Kendime çok kızdım.Ona sahip çıkamadım diye..O hastaneden elim boş çıkmak ve o kadar sancılı ameliyatı eli boş yaşamış olmak kırıcıydı.
Ve üzerinden zaman geçti.
Yine akıllarda soru işaretleri..
Acaba covid oldum 4 ay sonra hamile kaldım diye mi bunları yaşadım?
Acaba 1 ay öncesinde aşı oldum diye mi bunları yaşadım?
Acaba lupus un vücutta standart olan savaşı bebeği düşman olarak görüp ona mı saldırdı?
Acaba hem aspirin hem de kan sulandırıcı iğneye çok geç mi başlanıldı?
Acaba bu yaşanılanlardan sonra tekrar hamile kalabilir miyim?
Sadece doktorların ve benim bildiğim kadarı ile bebeğin ne zaman kalbi durdu bütün değerlerim kendine geldi ve vücudum toparlandı ne acı değil mi?Ben iyileştiğim için sevinememiştim..
Benim için Zaman herşeyin ilacı oldu..O zamanlar okuduğum forumlarda her sıkıntısı olanlara dua ettim,isteyen herkese hayırlısını nasip etmesini diledim.
Peki bu hikaye mi niye mi anlattım?Umut var bu hayatta iyi şeyler var ve olacak.
Tekrar dan bebek sahibi olmak istiyorum.ve hiç bir zaman umutsuzluğa kapılmadım.Hadi gelin hep beraber umut edelim ve herşey iyiliklerle sonuçlansın
2008 yılından beri SLE (lupus) hastasıyım.
2021 Mayıs ayında 7 aylık bebeğimi anne karnında kalbi durduğu için kaybettim.O zamanlar forumları okuyarak derdime çare bulmaya çok çalıştım.
Aslında beklediğimiz bir bebek haberi değildi,eşimle birlikte buna hazır bile değildik ama oldu ve ben hep şunu söyledim bu hayatta yiyecek ekmeği varmış..(1 ay öncesinde Biontech 2.ci aşıyı olduğumu belirtmek istiyorum)
Hormonlarım ve duygusallık boyutum bir anda o bebeği sahiplenmeye ve ikimizinde senelerdir özlemini kurduğumuz bir duyguymuş gibi davranmamıza sebeb oldu..
Herşey çok çok normaldi,kızımız olacaktı.Adını bile koymuştum.4 /5 Aylık olduğumda ve benden daha çok beslenmeye başladığı zamanlar daha çok ağırlaşmıştım ve hiç ortada olmayan sadece 18 kişide görülmüş kansızlık hastalığı ortaya çıktı..
Doktorlar net şundan dolayı olmuştur diyemediler.Araştırmaya başladılar.
6 aylık olduğumda yürüyemeyecek hale geldim ve kanımın daha çok düşmesi ve kemik iliğinin görevini yerine getirememesi gerekçesi ile adını söylemek istemediğim kötü hastalıktan süphelendiler ve kemik iliği biyopsisi oldum.Sonuç hiç birşeyim yokmuş.Riskli gebelik değil Riskli anne olduğumu söylediler.Kan takviyeleri ile konuyu ele almaya çalıştılar.Lupus değerlerim normal,aktif değil..Kortizon başladılar.Bu evrede 4 tane kadın hastalıkları doktoru değiştirdim.Ve bir çok kez görüştüğüm diğer dahiliye,romotoloji,hemotoloji,nefroloji uzmanlarından hiç bahsetmiyorum. En son çok güvendiğim kendimi rahat hissettiğim bir kadın hastalıkları doktoru ile yola devam ettim.Tabi araştırmaya devam ediyorlardı.
En sonunda o kadar bitkin düştüm ki 7 aylık olduğunda artık kalbi dayanmadı..
Niye böyle oldu neden olmadı diye isyanım katiyen yok,sağlıklı olması bizim için öncelikti kısmet değilmiş diyemedim diyebilmek belki büyük bir erdemlikti ama yapamadım..Sadece hıçkırarak ağladım..
Kendime çok kızdım.Ona sahip çıkamadım diye..O hastaneden elim boş çıkmak ve o kadar sancılı ameliyatı eli boş yaşamış olmak kırıcıydı.
Ve üzerinden zaman geçti.
Yine akıllarda soru işaretleri..
Acaba covid oldum 4 ay sonra hamile kaldım diye mi bunları yaşadım?
Acaba 1 ay öncesinde aşı oldum diye mi bunları yaşadım?
Acaba lupus un vücutta standart olan savaşı bebeği düşman olarak görüp ona mı saldırdı?
Acaba hem aspirin hem de kan sulandırıcı iğneye çok geç mi başlanıldı?
Acaba bu yaşanılanlardan sonra tekrar hamile kalabilir miyim?
Sadece doktorların ve benim bildiğim kadarı ile bebeğin ne zaman kalbi durdu bütün değerlerim kendine geldi ve vücudum toparlandı ne acı değil mi?Ben iyileştiğim için sevinememiştim..
Benim için Zaman herşeyin ilacı oldu..O zamanlar okuduğum forumlarda her sıkıntısı olanlara dua ettim,isteyen herkese hayırlısını nasip etmesini diledim.
Peki bu hikaye mi niye mi anlattım?Umut var bu hayatta iyi şeyler var ve olacak.
Tekrar dan bebek sahibi olmak istiyorum.ve hiç bir zaman umutsuzluğa kapılmadım.Hadi gelin hep beraber umut edelim ve herşey iyiliklerle sonuçlansın
