Cocuk oyle buyuk bir sorumluluk ki, hem anne hem de baba adayi hazir olmadan olmamali bence. Tabi planli gebelikler icin diyorum bunu. Bebege bakmak kolay degil. Eger hazir olmadan sahip olursaniz, dogdugunda lohusalik depresyonuna girebilir, bebegi reddedebilir, tedavi gormek zorunda kalabilirsiniz...gibi ihtimaller var. Tamamen size bagimli yasayacak bir varlik cunku. Kendinizi sakin zorlamayin. Herkes anne olmak zorunda degil. Kendini taniyip olmamak da buyuk erdem bence. En azindan bebege eziyet olmaz cunku. Anne karnindayken istenildigini bilen bebeklerin, hayatlarinda %90 daha basarili olduklari gozlemlenmis. Daha pozitif insanlar oluyormus. Ama istenmeyen bebekse, bunun tam tersi oluyormus. Yani istenmeyen gebelik, bebege buyuk haksizlik arkadasim. Yargiladigimi sanmayim sakin, ben sadece 10.5aylik bir bebek annesiyim. Ona sahip olabilmek icin cok eziyet cektim. 2 bebek kaybettim. Kolay kavusmadim. Ona ragmen dogum sonrasi cok zorlandim. Bir de istemedigimi dusuneyim sizin gibi yani, inanin dayanamazdim bakmaya. Tabi bu benim gorusum. Kendinizi suclamayin. Hazir olunca anlarsiniz. Cocugu cevrenizin baskisiyla da dogurmayin. Siz ve esiniz isteyince olsun. Birakin simdi dusunmeyi. Rahatlayin. Bir arkadasimin ablasi da sizin gibi dusundugu icin anne olmamayi secti misal. Yani siz de bir tuhaflik da yok bence.
Diger sorunuza geleyim. Siz hazir miydiniz gibi bisi yazmistiniz sanirim. Ben hep cocuk istedim hayatimda. Yuksek muhendisim bu arada. Daha fakultedeyken anne olunca 5yil calismayacagim, o okula ben işe demistim o zamanlar. Bu his farkli bi his arkadasim. Anlatamiyorum. Evlenince de hep cocuk istedim. Deli gibi..saglik sorunlarim engel oldu anne olmama. Kahroldum. Dr musade edince de hemen o ay gebe kaldim. Ilk iş, işi biraktim ama bebegimi kaybettim. 3 ay sonra dr.un izniyle yine hemen o ay gebe kaldim. Ama onu da kaybettim.sonra 5ay bekledim. Bir daha anne olamam, bu aciya dayanamam, herkes anne olmak zorunda degil dedim. Istemedim. Ama o 5 ay icinde topladim kendimi ve hemen gebe kaldim. Sukur bu kez oglum geldi.
Dogumhane de ilk sesini duydugumda, sanki yillardir taniyordum o sesi. Hele o kokusu...Bir tek cennet boyle kokabilir sanirim. Tarifi yok. Onunla uyumanin, oynamanin, onu beslemenin keyfinin, ona olan sevginin tarifi yok. O guzel yuze bakmanin verdigi huzurun tarifi yok. Gulusunun guzelliginin, beni öpmesinin, anne baba demesinin guzelliginin....daha cok sey var. O benim kalbimin gercek sahibi. Minicik bir kalp geldi dunyama, ama benim dunyam oldu...iste bunlar da bazi guzel yanlari.
Uzun oldu kusuruma bakmayin. Buarada ben de 32 yasindayim.
