Benim de bir sene önce kalp atışları durdu, aldılar. Tüp bebekti zaten, çok zor nasip olmuş bir gebelikti. Araya başka aile mevzuları girmeseydi, şu ana kadar çok kez tüp bebek denemiştim muhtemelen. Eylül de bu işler bitecek ve art arda deneyeceğim inşallah.
İlk anda çok zordu, Üzüntümün tarifi yok. Şu anda bile okuyunca gözlerim doldu yine ama nasipten ötesi de yok. Düşük yaptıktan sonra o anlara takılıp kalmanın faydası yok. Dikkatli olup, gerisini nasibe bırakacağız. Yıkılmamayı öğrenip, Olgunlaşıyorsun bunların sonucunda.
Çocuk dediğin şey, biz öyle düşünsek de, eşlerin istemesiyle olmuyor. Allah ın izniyle oluyor. Eğer bu dünyada nasibi varsa bir çocuğun, Sırtlarında un çuvalları yükleniyorlar, yine de düşmüyor, nasibi yoksa, kendini pamuklara da sarsan, durmuyor.
Ben çok üzülmeme kararı aldım, üzülürsün, 1 ay, sonra yine denemeler, olana kadar. kullanılan ilaçlar, hormonlar insanın dengesini bozuyor zaten. Bir de kendimi üzüntüsüne kaptırıp, hayatımdan çalmamaya karar verdim.
En yakın arkadaşlarımdan biri de, ilk gebeliğinde ikizlerini kaybetti 5 aylık düşük yaptı. Doktorlar bir sene dinlenmesini ve tetkik edilmesini söylediler. Sonra iki tane yavrusu oldu, ilk üzüntüsünü aldı götürdü. Pek çok tanıdığımız, düşük yaptılar, 5 ay sonra yine hamileydiler, bebişlerini seviyorlar şimdi.
Kolay değil, biliyorum ama gözünüzde çok büyütmeyin. Güvendiğiniz bir doktorla başlayın, ayrıca gezerek tozarak, hayatın tadını çıkararak, kurs, iş herhangi bir uğraşıyla aklınızı meşgul edin. Emin olun, bunlar pek çok kadının yaşadığı, üzücü ama olağan süreçler. 2 sene de yeterli bir zaman kendinizi toplamak için.
Ben tüp bebek sürecinde, önümde iki yol var önümde dedim: ya diken üstünde, devamlı stresle gidip geleceğim, ya da güle oynaya, keyifli müzikler dinleyerek, eğlenerek.
İkincisini seçtim, takiplere hep keyifli müziklerle gittim, doktor beklerken sevdiğim kitapları okudum, tek başıma kendime pasta filan ısmarladım dönüşlerde. iğneleri komik diziler izlerken vurdum kendime. Maksat şımartmak kendimi. Bana iyi gelmeyen tüm insanlardan da uzak durdum. Öyle ki yumurta toplandıktan sonra, sonuçların çıkacağı tarihte aramayı unutmuşum hastaneyi. Kafaya takmıyayım derken, hepten silmişim kafadan
Doktor da şaşırdı, çok güldü :)
Bu üzülmemek değil, çook derin bir acı bu. Öyle ki, eşimle konuşamıyoruz bİle. Hep moral verse de, biliyorum ki o da çok üzülüyor ama hayatımızı bunun yönetmesine izin vermiyoruz. Kalkıp toparlanıp, el ele güçlü duruyorsun.
Normal yolla hamilelikte daha da kolay olacaktır inşallah. Gerçekten çok zor değil, yeter ki siz çok büyütmeyin aklınızda.
