ben evlenirken de 26 yaşındaydım ve hayatımda kimse yoktu. bir süre aklımdan çıkaramadım acaba kimle evlenicem nasıl bir evliliğim olacak falan... baya baya içime dert olmuştu bu merak. sonra sonra bekarlığın tadını çıkarmaya başladım. en son eşimle tanıştığımız gece 3 bekar arkadaş birlikte yemek yedik ve hatta alkol bile alıp yalnızlığın güzelliğine diye kadeh kaldırdık :))) evli olsak böyle bir araya gelemezdik böyle özgür yaşayamazdık falan yalnızlıktan güzeli mi var diye, bindik arabaya müziği açtık son ses bağıra bağıra şarkı söylerek gezdik dolaştık ve en son tatlı yiyelim diye şehir merkezine girip bir kafeye girdiğimde eşimi gördüm ve o akşam çıkmaya başlayıp 3-5 gün sonra da evlilik kararı aldık
bence şu anda yapabileceğimiz en güzel şey çocuksuz hayatı doyasıya yaşamak. çocuk olduğunda yapamayacağımız ne varsa yapmak. deniz kenarına çadır kurmak, dünyayı -olmasa bile türkiyenin görmediğimiz şehirlerini- gezmek, bisiklet turları yapmak, belki paraşütten atlamak, dağa tırmanmak vs..
böyle olduğunda ancak çocuğu düşünmeyi bırakırım gibime geliyor. ve yapmamız gereken ama yapamadığımız şey bu bence. keşke eşimde de benim içimdeki hevesin 10 da biri olsaydı. taa memleketten bisikletlerimi getirdim 2tane eşim 1 senedir tekerini yaptıracak! adamda heves yok benimki de kaçıyor işte onla....