Ya o kadar çok istedim ki olsun diye anlatamam sana, burda iki kadın şıp diye ikinciye ilk ay gebe kaldılar, ikisi de totısunun üstünden kalkmaz tembel ve gayet kilolu ve benden enaz 4-5 yaş büyükler. Eşleri de öyle. Nasi dokundu sinirime, onlar değil ben hakediyorum gebeliği fln diye bile içten içe kinlendim anlatamam
bi de tüm gebeliğinde prenses gibi yattılar, hep içimden şey geçti, ben olsam oğlumla fink fink gezer herseyi yapardım diye. Tüm gebelik boyu antibiyotik aldı biri, hep dedim içimden ben olsam sağlıklı beslenir hasta olmazdım
ben olsam azcık kilo alırdım fln. Kadın doğurdu kızı 20 günlükken babaya verdi, baba 2.5 yaşındaki oğlu ve 20 gündük kızıyla tek başına parka geldi, ben olsam asla yapmazdım dedim içimden. 7 ay hiç ayrılmadım oğlumdan misal.. şuanda da süt iltahapı idrar yolu enfeksiyonu boyuna antibiyotik alıyo çocuk emziriyo kocası hem ona hem iki çocuga bakıyo. Ben olsam ahh ahh en çok ben hakettim gebeliği....
yaaa işte böyle, normal bi insan olsa arkadaşının haline üzülür, bu üstte yazdığım gibi saçma sapan şeyler düşünmez di mi?
İşte bu manyak duygularım sebebiyle bıktım kendimden. O sebeple artık hiç umrumda değil, bitane oğlum var. İsteyen çocuk rahme düşer, gelirse hoşgelir ama gelmeyenin planını yapıp milletin hayatını içimden eleştirmek istemiyorum