Merhabalar, 3,5 aylık hamileyim. Eşim ailesinin yaşadığı şehirde çapraz bağ, menisküs ve baker kisti ameliyatı oldu 1 ay önce. Orada olmasının sebebi yaşadığımız şehirde bunu yapmaya yanaşacak hiçbir doktor bulamadık. Hepsi fizik tedavi ol dedi, özeller de aşırı pahalı fiyatlar verdi. Ameliyat durumu acildi, en uygunu ailesinin yaşadığı şehirde olması diye düşündük. Ben 1 aydır annemde kalıyorum. Çalışıyorum da aynı zamanda. Eşim büyük ihtimal Haziran ortaları gibi dönecek. Ameliyattan sonra birçok sağlık problemi de yaşadı. Bünyesi güçsüz düştü, psikolojisi etkilendi. Benim de hormonlardan dolayı mı bilmem herşeyi aşırı kafaya takıyorum. Yanımda olamamasına üzülüyorum ama bir de üstüne ona problemlerimden bahsettiğimde veya duygusal bir kırgınlığımdan bahsettiğimde, ben bunları kaldırabilecek mental güçte değilim, mental gücüm şuan kendimle alakalı şeyleri sadece kaldıracak kadar mümkünse hiç bahsetme diyor. Kendisinin sağlık problemlerinden vs. konuşuyoruz bazen, sürekli olarak ben çok kötüyüm, ameliyat bence iyi geçmedi, toparlanamıyorum, ağrım var, hep bu şekilde. Bu düşünce bencillik mi bilmiyorum ama 32 yaşında ilk gebeliğim ve ben bir daha belki de bu dönemimi tekrar yaşayamayacağım, o nedenle herkes biraz daha anlayış göstersin istiyorum. Anlayış göstermesi gereken ben olmamalıyım bence bu dönemde. Ki eşimin maddi manevi hep yanında olduğumu düşünüyorum. Koskoca bir ay geçti uzağız, bebekle ilgili ultrason vs. fotoğrafları attığımda ilgili, bebeğe de ilgili yaklaşıyor ama önceliği kendisi sürekli bunu sözel, davranışsal hissettiriyor. Geçen gün dedim ki, ben 4 ay ücretli izinde maaş alamayacağım, 4 ayın sonunda toplu para alacağım, bunun endişesini yaşıyorum, bebeğin benim ihtiyaçlarım olacak, nasıl olacak dedim. Evin ihtiyaçlarını ben karşılarım, senin de ihtiyaçların olursa altın bozdururuz dedi, şok oldum. Tabii ki olur yani dedim. Bebek için toplu yapılacak alışveriş için sen de biraz para biriktirirsin dedim. Bende birikmiş para yok hepsini ameliyata ve fizik tedaviye harcadım dedi. Ameliyat parasını zaten nikahta takılan altınlardan verip ben halletmiştim. Sonrasında masrafı olmuştur tabi. Eşim bu arada kamuda hekim. Öte yandan annem benim evimde oturuyor ve evin de kentsele girme durumu var, haftalardır onun stresi de üzerimde. Herkes sanki benden bir şeyler bekliyor sürekli, ben kimseden hiçbir şey isteyemiyorum. Hep anlayış göstermek, vermek zorunda olan benmişim gibi. Gerçekten mental sağlığım kaydı artık. Hamileliğim hiçbir şekilde huzurlu geçmiyor, kendimi çok yalnız hissediyorum, beynim çok yorgun, çok da sinirli ve hassasım. Gece mesela kafama bir konu takılıyor, önceden olan biten ya da yeni kırıldığım bir şey. Sabaha kadar oturuyorum, kafayı yiyecek gibi oluyorum. Ve çok da korkuyorum, bu bebek doğduktan sonra da, eşim eve döndükten sonra da daha mı beter olacak, hep desteksiz mi kalacağım diye..