Hamilesiniz hormonlarınız farklı çalışıyor ancak şunu bilin ki hasta olan eşiniz sizin hamileliğiniz bir hastalık değil. Hormonlar yüzünden takılıyorsunuz. Böyle olması gerekiyormuş yapabilecek birşey yok stres yapmayın çokMerhabalar, 3,5 aylık hamileyim. Eşim ailesinin yaşadığı şehirde çapraz bağ, menisküs ve baker kisti ameliyatı oldu 1 ay önce. Orada olmasının sebebi yaşadığımız şehirde bunu yapmaya yanaşacak hiçbir doktor bulamadık. Hepsi fizik tedavi ol dedi, özeller de aşırı pahalı fiyatlar verdi. Ameliyat durumu acildi, en uygunu ailesinin yaşadığı şehirde olması diye düşündük. Ben 1 aydır annemde kalıyorum. Çalışıyorum da aynı zamanda. Eşim büyük ihtimal Haziran ortaları gibi dönecek. Ameliyattan sonra birçok sağlık problemi de yaşadı. Bünyesi güçsüz düştü, psikolojisi etkilendi. Benim de hormonlardan dolayı mı bilmem herşeyi aşırı kafaya takıyorum. Yanımda olamamasına üzülüyorum ama bir de üstüne ona problemlerimden bahsettiğimde veya duygusal bir kırgınlığımdan bahsettiğimde, ben bunları kaldırabilecek mental güçte değilim, mental gücüm şuan kendimle alakalı şeyleri sadece kaldıracak kadar mümkünse hiç bahsetme diyor. Kendisinin sağlık problemlerinden vs. konuşuyoruz bazen, sürekli olarak ben çok kötüyüm, ameliyat bence iyi geçmedi, toparlanamıyorum, ağrım var, hep bu şekilde. Bu düşünce bencillik mi bilmiyorum ama 32 yaşında ilk gebeliğim ve ben bir daha belki de bu dönemimi tekrar yaşayamayacağım, o nedenle herkes biraz daha anlayış göstersin istiyorum. Anlayış göstermesi gereken ben olmamalıyım bence bu dönemde. Ki eşimin maddi manevi hep yanında olduğumu düşünüyorum. Koskoca bir ay geçti uzağız, bebekle ilgili ultrason vs. fotoğrafları attığımda ilgili, bebeğe de ilgili yaklaşıyor ama önceliği kendisi sürekli bunu sözel, davranışsal hissettiriyor. Geçen gün dedim ki, ben 4 ay ücretli izinde maaş alamayacağım, 4 ayın sonunda toplu para alacağım, bunun endişesini yaşıyorum, bebeğin benim ihtiyaçlarım olacak, nasıl olacak dedim. Evin ihtiyaçlarını ben karşılarım, senin de ihtiyaçların olursa altın bozdururuz dedi, şok oldum. Tabii ki olur yani dedim. Bebek için toplu yapılacak alışveriş için sen de biraz para biriktirirsin dedim. Bende birikmiş para yok hepsini ameliyata ve fizik tedaviye harcadım dedi. Ameliyat parasını zaten nikahta takılan altınlardan verip ben halletmiştim. Sonrasında masrafı olmuştur tabi. Eşim bu arada kamuda hekim. Öte yandan annem benim evimde oturuyor ve evin de kentsele girme durumu var, haftalardır onun stresi de üzerimde. Herkes sanki benden bir şeyler bekliyor sürekli, ben kimseden hiçbir şey isteyemiyorum. Hep anlayış göstermek, vermek zorunda olan benmişim gibi. Gerçekten mental sağlığım kaydı artık. Hamileliğim hiçbir şekilde huzurlu geçmiyor, kendimi çok yalnız hissediyorum, beynim çok yorgun, çok da sinirli ve hassasım. Gece mesela kafama bir konu takılıyor, önceden olan biten ya da yeni kırıldığım bir şey. Sabaha kadar oturuyorum, kafayı yiyecek gibi oluyorum. Ve çok da korkuyorum, bu bebek doğduktan sonra da, eşim eve döndükten sonra da daha mı beter olacak, hep desteksiz mi kalacağım diye..
Çok haklısınız ama esınızede hak verdım. Agrıları varsa bşka bırsey dusunemeyebılır. Gecmıs olsun.Merhabalar, 3,5 aylık hamileyim. Eşim ailesinin yaşadığı şehirde çapraz bağ, menisküs ve baker kisti ameliyatı oldu 1 ay önce. Orada olmasının sebebi yaşadığımız şehirde bunu yapmaya yanaşacak hiçbir doktor bulamadık. Hepsi fizik tedavi ol dedi, özeller de aşırı pahalı fiyatlar verdi. Ameliyat durumu acildi, en uygunu ailesinin yaşadığı şehirde olması diye düşündük. Ben 1 aydır annemde kalıyorum. Çalışıyorum da aynı zamanda. Eşim büyük ihtimal Haziran ortaları gibi dönecek. Ameliyattan sonra birçok sağlık problemi de yaşadı. Bünyesi güçsüz düştü, psikolojisi etkilendi. Benim de hormonlardan dolayı mı bilmem herşeyi aşırı kafaya takıyorum. Yanımda olamamasına üzülüyorum ama bir de üstüne ona problemlerimden bahsettiğimde veya duygusal bir kırgınlığımdan bahsettiğimde, ben bunları kaldırabilecek mental güçte değilim, mental gücüm şuan kendimle alakalı şeyleri sadece kaldıracak kadar mümkünse hiç bahsetme diyor. Kendisinin sağlık problemlerinden vs. konuşuyoruz bazen, sürekli olarak ben çok kötüyüm, ameliyat bence iyi geçmedi, toparlanamıyorum, ağrım var, hep bu şekilde. Bu düşünce bencillik mi bilmiyorum ama 32 yaşında ilk gebeliğim ve ben bir daha belki de bu dönemimi tekrar yaşayamayacağım, o nedenle herkes biraz daha anlayış göstersin istiyorum. Anlayış göstermesi gereken ben olmamalıyım bence bu dönemde. Ki eşimin maddi manevi hep yanında olduğumu düşünüyorum. Koskoca bir ay geçti uzağız, bebekle ilgili ultrason vs. fotoğrafları attığımda ilgili, bebeğe de ilgili yaklaşıyor ama önceliği kendisi sürekli bunu sözel, davranışsal hissettiriyor. Geçen gün dedim ki, ben 4 ay ücretli izinde maaş alamayacağım, 4 ayın sonunda toplu para alacağım, bunun endişesini yaşıyorum, bebeğin benim ihtiyaçlarım olacak, nasıl olacak dedim. Evin ihtiyaçlarını ben karşılarım, senin de ihtiyaçların olursa altın bozdururuz dedi, şok oldum. Tabii ki olur yani dedim. Bebek için toplu yapılacak alışveriş için sen de biraz para biriktirirsin dedim. Bende birikmiş para yok hepsini ameliyata ve fizik tedaviye harcadım dedi. Ameliyat parasını zaten nikahta takılan altınlardan verip ben halletmiştim. Sonrasında masrafı olmuştur tabi. Eşim bu arada kamuda hekim. Öte yandan annem benim evimde oturuyor ve evin de kentsele girme durumu var, haftalardır onun stresi de üzerimde. Herkes sanki benden bir şeyler bekliyor sürekli, ben kimseden hiçbir şey isteyemiyorum. Hep anlayış göstermek, vermek zorunda olan benmişim gibi. Gerçekten mental sağlığım kaydı artık. Hamileliğim hiçbir şekilde huzurlu geçmiyor, kendimi çok yalnız hissediyorum, beynim çok yorgun, çok da sinirli ve hassasım. Gece mesela kafama bir konu takılıyor, önceden olan biten ya da yeni kırıldığım bir şey. Sabaha kadar oturuyorum, kafayı yiyecek gibi oluyorum. Ve çok da korkuyorum, bu bebek doğduktan sonra da, eşim eve döndükten sonra da daha mı beter olacak, hep desteksiz mi kalacağım diye..
Biliyorum değil ama bu fikri kendime geçiremiyorum işte. Kaç defa söyledim gelmek istiyorum, geleyim mi diye, beni böyle görmeni istemiyorum, iyi değilim falan dedi, şuan daha iyi sanki. Haftaya gitmeyi düşünüyorum. Hamileliğimin 3.ayında değil şehir değiştirmeyi işe zor gidiyordum, influenza geçirdim, sürekli kustum, 5 kg verdim. Daha yeni bunların üzerinden 15 gün kadar geçti de yeni toparladım. Ameliyatta yanındaydım tabiki. Birde ben çalışıyorum, bir tek haftasonu var, bulunduğu şehir çok uzak, otobüsle 20 saat, uçakla 3 saat yol. Uçak gidiş dönüş 10 bin lira. Ne yapmalıyım bu durumda yani?
Eşiniz hekim ve siz on bin liranın hesabını mı yapıyorsunuz cidden? Biz öğretmen halimizle yerimizden hiç kımıldamayalım o zaman.Biliyorum değil ama bu fikri kendime geçiremiyorum işte. Kaç defa söyledim gelmek istiyorum, geleyim mi diye, beni böyle görmeni istemiyorum, iyi değilim falan dedi, şuan daha iyi sanki. Haftaya gitmeyi düşünüyorum. Hamileliğimin 3.ayında değil şehir değiştirmeyi işe zor gidiyordum, influenza geçirdim, sürekli kustum, 5 kg verdim. Daha yeni bunların üzerinden 15 gün kadar geçti de yeni toparladım. Ameliyatta yanındaydım tabiki. Birde ben çalışıyorum, bir tek haftasonu var, bulunduğu şehir çok uzak, otobüsle 20 saat, uçakla 3 saat yol. Uçak gidiş dönüş 10 bin lira. Ne yapmalıyım bu durumda yani?
Maddi konularda haklısınız ama bebek dogduktan sonra ameliyat olması daha kötü değil mi ? Bebek bakımında falan kadinnn daha çok ihtiyacı olacak şimdi daha 3.5 aylık hamile ve tek de değil annesinn yanında, ben olsam hamilelikte ameliyati ol çıksın aradan diye düşünürdumEşiniz hekim ve size kendi ihtiyaçlarınız için altın bozdurun mu diyor? Bu nasıl bi kocalık anlamadım. Ayrıca kendiside bi hekim olarak bir sürü meslektaşı fizik derken ameliyat olmayı seçmiş (siz hamile olduğunuz dönemde fizik alabilir sonra ameliyat olabilirdi) sonuçlarınıda biliyor olması gerekti. Kolay değil ama bu kadar mız mız olmak nedir onu anlamıyorum fizik tedavi alıyor sonuçta. Sizde onun bebeğini taşıyosunuz, ne demek öyle sen altın bozdur bilmem ne. Çok haklısınız bu ilgisizlik konusunda
Adamın ağrısı sızı varsa sizinle nasıl ilgilenmesini bekliyorsunuz. Yani benim adet döneminde karnım ağrırken eşim gelip bana birikim lafını açsa ki konuşmayı çok severim ama ona bana küfür ediyormuşçasına tepki gösteririm. Evet hamilesiniz ama henüz karnınız bile çıkmadı. Zor bir gebelik süreci geçiriyor olsanız düşük riskiniz olsa destek bekleyin. Ancak normal bir hamilelik sürecin de 3 buçuk aylık iken nasıl bir destek bekliyorsunuz anlamadım. Bence hormonlardan dolayı abartmışsınız. Bırakın da adam biraz iyileşsin bir ayağa kalksın bir evine yanınıza gelsinde öyle bir bakın.Merhabalar, 3,5 aylık hamileyim. Eşim ailesinin yaşadığı şehirde çapraz bağ, menisküs ve baker kisti ameliyatı oldu 1 ay önce. Orada olmasının sebebi yaşadığımız şehirde bunu yapmaya yanaşacak hiçbir doktor bulamadık. Hepsi fizik tedavi ol dedi, özeller de aşırı pahalı fiyatlar verdi. Ameliyat durumu acildi, en uygunu ailesinin yaşadığı şehirde olması diye düşündük. Ben 1 aydır annemde kalıyorum. Çalışıyorum da aynı zamanda. Eşim büyük ihtimal Haziran ortaları gibi dönecek. Ameliyattan sonra birçok sağlık problemi de yaşadı. Bünyesi güçsüz düştü, psikolojisi etkilendi. Benim de hormonlardan dolayı mı bilmem herşeyi aşırı kafaya takıyorum. Yanımda olamamasına üzülüyorum ama bir de üstüne ona problemlerimden bahsettiğimde veya duygusal bir kırgınlığımdan bahsettiğimde, ben bunları kaldırabilecek mental güçte değilim, mental gücüm şuan kendimle alakalı şeyleri sadece kaldıracak kadar mümkünse hiç bahsetme diyor. Kendisinin sağlık problemlerinden vs. konuşuyoruz bazen, sürekli olarak ben çok kötüyüm, ameliyat bence iyi geçmedi, toparlanamıyorum, ağrım var, hep bu şekilde. Bu düşünce bencillik mi bilmiyorum ama 32 yaşında ilk gebeliğim ve ben bir daha belki de bu dönemimi tekrar yaşayamayacağım, o nedenle herkes biraz daha anlayış göstersin istiyorum. Anlayış göstermesi gereken ben olmamalıyım bence bu dönemde. Ki eşimin maddi manevi hep yanında olduğumu düşünüyorum. Koskoca bir ay geçti uzağız, bebekle ilgili ultrason vs. fotoğrafları attığımda ilgili, bebeğe de ilgili yaklaşıyor ama önceliği kendisi sürekli bunu sözel, davranışsal hissettiriyor. Geçen gün dedim ki, ben 4 ay ücretli izinde maaş alamayacağım, 4 ayın sonunda toplu para alacağım, bunun endişesini yaşıyorum, bebeğin benim ihtiyaçlarım olacak, nasıl olacak dedim. Evin ihtiyaçlarını ben karşılarım, senin de ihtiyaçların olursa altın bozdururuz dedi, şok oldum. Tabii ki olur yani dedim. Bebek için toplu yapılacak alışveriş için sen de biraz para biriktirirsin dedim. Bende birikmiş para yok hepsini ameliyata ve fizik tedaviye harcadım dedi. Ameliyat parasını zaten nikahta takılan altınlardan verip ben halletmiştim. Sonrasında masrafı olmuştur tabi. Eşim bu arada kamuda hekim. Öte yandan annem benim evimde oturuyor ve evin de kentsele girme durumu var, haftalardır onun stresi de üzerimde. Herkes sanki benden bir şeyler bekliyor sürekli, ben kimseden hiçbir şey isteyemiyorum. Hep anlayış göstermek, vermek zorunda olan benmişim gibi. Gerçekten mental sağlığım kaydı artık. Hamileliğim hiçbir şekilde huzurlu geçmiyor, kendimi çok yalnız hissediyorum, beynim çok yorgun, çok da sinirli ve hassasım. Gece mesela kafama bir konu takılıyor, önceden olan biten ya da yeni kırıldığım bir şey. Sabaha kadar oturuyorum, kafayı yiyecek gibi oluyorum. Ve çok da korkuyorum, bu bebek doğduktan sonra da, eşim eve döndükten sonra da daha mı beter olacak, hep desteksiz mi kalacağım diye..
Valla böyle karısına altın boz diyen adamın bebek doğunca etrafında pervane olcağını hiç sanmıyorum. Bence hamilelik çok önemli bebek oluşum aşamasında annenin morali sağlığı bebeği direk etkiliyor. Böyle nedir mızır mızır adam.Maddi konularda haklısınız ama bebek dogduktan sonra ameliyat olması daha kötü değil mi ? Bebek bakımında falan kadinnn daha çok ihtiyacı olacak şimdi daha 3.5 aylık hamile ve tek de değil annesinn yanında, ben olsam hamilelikte ameliyati ol çıksın aradan diye düşünürdum
Bence hamile olduğunuz için çok hassassinz.insan hamile iken daha duygusal oluyor eşinden daha fazla alaka bekliyor.Merhabalar, 3,5 aylık hamileyim. Eşim ailesinin yaşadığı şehirde çapraz bağ, menisküs ve baker kisti ameliyatı oldu 1 ay önce. Orada olmasının sebebi yaşadığımız şehirde bunu yapmaya yanaşacak hiçbir doktor bulamadık. Hepsi fizik tedavi ol dedi, özeller de aşırı pahalı fiyatlar verdi. Ameliyat durumu acildi, en uygunu ailesinin yaşadığı şehirde olması diye düşündük. Ben 1 aydır annemde kalıyorum. Çalışıyorum da aynı zamanda. Eşim büyük ihtimal Haziran ortaları gibi dönecek. Ameliyattan sonra birçok sağlık problemi de yaşadı. Bünyesi güçsüz düştü, psikolojisi etkilendi. Benim de hormonlardan dolayı mı bilmem herşeyi aşırı kafaya takıyorum. Yanımda olamamasına üzülüyorum ama bir de üstüne ona problemlerimden bahsettiğimde veya duygusal bir kırgınlığımdan bahsettiğimde, ben bunları kaldırabilecek mental güçte değilim, mental gücüm şuan kendimle alakalı şeyleri sadece kaldıracak kadar mümkünse hiç bahsetme diyor. Kendisinin sağlık problemlerinden vs. konuşuyoruz bazen, sürekli olarak ben çok kötüyüm, ameliyat bence iyi geçmedi, toparlanamıyorum, ağrım var, hep bu şekilde. Bu düşünce bencillik mi bilmiyorum ama 32 yaşında ilk gebeliğim ve ben bir daha belki de bu dönemimi tekrar yaşayamayacağım, o nedenle herkes biraz daha anlayış göstersin istiyorum. Anlayış göstermesi gereken ben olmamalıyım bence bu dönemde. Ki eşimin maddi manevi hep yanında olduğumu düşünüyorum. Koskoca bir ay geçti uzağız, bebekle ilgili ultrason vs. fotoğrafları attığımda ilgili, bebeğe de ilgili yaklaşıyor ama önceliği kendisi sürekli bunu sözel, davranışsal hissettiriyor. Geçen gün dedim ki, ben 4 ay ücretli izinde maaş alamayacağım, 4 ayın sonunda toplu para alacağım, bunun endişesini yaşıyorum, bebeğin benim ihtiyaçlarım olacak, nasıl olacak dedim. Evin ihtiyaçlarını ben karşılarım, senin de ihtiyaçların olursa altın bozdururuz dedi, şok oldum. Tabii ki olur yani dedim. Bebek için toplu yapılacak alışveriş için sen de biraz para biriktirirsin dedim. Bende birikmiş para yok hepsini ameliyata ve fizik tedaviye harcadım dedi. Ameliyat parasını zaten nikahta takılan altınlardan verip ben halletmiştim. Sonrasında masrafı olmuştur tabi. Eşim bu arada kamuda hekim. Öte yandan annem benim evimde oturuyor ve evin de kentsele girme durumu var, haftalardır onun stresi de üzerimde. Herkes sanki benden bir şeyler bekliyor sürekli, ben kimseden hiçbir şey isteyemiyorum. Hep anlayış göstermek, vermek zorunda olan benmişim gibi. Gerçekten mental sağlığım kaydı artık. Hamileliğim hiçbir şekilde huzurlu geçmiyor, kendimi çok yalnız hissediyorum, beynim çok yorgun, çok da sinirli ve hassasım. Gece mesela kafama bir konu takılıyor, önceden olan biten ya da yeni kırıldığım bir şey. Sabaha kadar oturuyorum, kafayı yiyecek gibi oluyorum. Ve çok da korkuyorum, bu bebek doğduktan sonra da, eşim eve döndükten sonra da daha mı beter olacak, hep desteksiz mi kalacağım diye..
Eşiniz ilaçlar, ağrı acı,durumun zorluğu, stress yüzünden psikolojik olarak çökmüş herhalde. Doktoruyla bu konuda siz de konuşsanız mı? Geçmiş olsun zor durum. İnsan uzun süre hasta olunca mental olarak da çöküyor vücut. İzin alıp bayramla birleştirip gidebilirseniz ikinize de iyi gelir sanki.Tekrar merhaba, konu devamı olarak yazıyorum. Eşimin iyileşme sürecinde birçok sorun çıktı, operasyon ve sonraki döneme bağlı olarak fizik tedavilerini aksatmadığı halde şuan sakat kalma riski ile karşı karşıya olduğunu söylüyor. Kendisi söylüyor, doktor olumlu ya da olumsuz konuşmuyor, yapılması gerekeni söylüyor sadece. Bir kitle oluşmuş, doktor tekrar ameliyat demiş. Şuan hala ailesinin yaşadığı şehirde, kontrollere gidiyor. Yalnız psikolojik olarak bitmiş durumda. Benim hiç of demeye hakkım olmuyor. Bana karşı da çok mahçup olduğunu söylüyor, yanımda olamamaktan üzüldüğünü söylüyor ama dün konuşurken çok yaşamın da kıyısındaymışçasına şeyler söyledi. Benim kendime hayrım yok, sana nasıl olacak diyor. Kodein içerikli ilaç vermiş doktor ilk günlerde ağrısını azaltsın diye, hala onları kullanıyormuş, belli bir seviyede bağımlılık yapmış olabileceğini söyledi. Tekerlekli sandalyeye mahkum kalırsam zaten bu ilacı kullanmışım kullanmamışım ne önemi var, zaten sakatım, özgüvenim tamamen gitti, ben sona geldim, bittim ben, her gün ölümü düşünüyorum, intihar etmek istiyorum hep hep hep böyle konuştu dün. Yanında olmaya çalıştım, her ne olursa olsun elimden geldiğince destek olacağımı, sevgimin her zaman ona karşı aynı kalacağını söyledim. Kötü tek bir kelime etmedim. Ama ben de bitiyorum yavaş yavaş, yapamıyorum. 2022 yılında babam vefat ettikten sonra çok ağır anksiyete geçirdim, psikoz derecesinde. 1,5 yıl kadar sürdü, terapiler, ilaç tedavileri. Bunların hepsini biliyor. Hamile kalana kadar da düşük doz antidepresan kullanıyordum, öğrenir öğrenmez bıçak gibi kestim. Şuan antidepresanlık bir durumum yok bence, yaklaşık 4,5 aylık hamileyim. Ama ben o bunalım sürecinin nasıl başladığını hatırlıyorum ve şu zamankine çok benzerdi. Kendimi hiç iyi hissetmiyorum. Bitmek üzereyim, azaldım.
Geçmiş olsun.Tekrar merhaba, konu devamı olarak yazıyorum. Eşimin iyileşme sürecinde birçok sorun çıktı, operasyon ve sonraki döneme bağlı olarak fizik tedavilerini aksatmadığı halde şuan sakat kalma riski ile karşı karşıya olduğunu söylüyor. Kendisi söylüyor, doktor olumlu ya da olumsuz konuşmuyor, yapılması gerekeni söylüyor sadece. Bir kitle oluşmuş, doktor tekrar ameliyat demiş. Şuan hala ailesinin yaşadığı şehirde, kontrollere gidiyor. Yalnız psikolojik olarak bitmiş durumda. Benim hiç of demeye hakkım olmuyor. Bana karşı da çok mahçup olduğunu söylüyor, yanımda olamamaktan üzüldüğünü söylüyor ama dün konuşurken çok yaşamın da kıyısındaymışçasına şeyler söyledi. Benim kendime hayrım yok, sana nasıl olacak diyor. Kodein içerikli ilaç vermiş doktor ilk günlerde ağrısını azaltsın diye, hala onları kullanıyormuş, belli bir seviyede bağımlılık yapmış olabileceğini söyledi. Tekerlekli sandalyeye mahkum kalırsam zaten bu ilacı kullanmışım kullanmamışım ne önemi var, zaten sakatım, özgüvenim tamamen gitti, ben sona geldim, bittim ben, her gün ölümü düşünüyorum, intihar etmek istiyorum hep hep hep böyle konuştu dün. Yanında olmaya çalıştım, her ne olursa olsun elimden geldiğince destek olacağımı, sevgimin her zaman ona karşı aynı kalacağını söyledim. Kötü tek bir kelime etmedim. Ama ben de bitiyorum yavaş yavaş, yapamıyorum. 2022 yılında babam vefat ettikten sonra çok ağır anksiyete geçirdim, psikoz derecesinde. 1,5 yıl kadar sürdü, terapiler, ilaç tedavileri. Bunların hepsini biliyor. Hamile kalana kadar da düşük doz antidepresan kullanıyordum, öğrenir öğrenmez bıçak gibi kestim. Şuan antidepresanlık bir durumum yok bence, yaklaşık 4,5 aylık hamileyim. Ama ben o bunalım sürecinin nasıl başladığını hatırlıyorum ve şu zamankine çok benzerdi. Kendimi hiç iyi hissetmiyorum. Bitmek üzereyim, azaldım.
Çok geçmiş olsun. İnşallah tüm ihtimaller sadece ihtimal olarak kalır, eşiniz sağlığına kavuşur. İmkanınız varsa eşinizin yanına gidebilirseniz iyi olur. O biraz daha hassas olduğu için daha kötü olan bir ihtimale inandı belki de. Kendiniz dr ile bir konuşsanız daha iyi olur. İkiniz de psikolojik destek alabilirsiniz. Hamileliğiniz sebebiyle ilaç kullanamasanız bile. anlatmak ve biri tarafından duyulmak bile kaygıyı biraz daha azaltabilir. Sağlıkla imtihan hiç kolay değil. Allah şifa versin.Tekrar merhaba, konu devamı olarak yazıyorum. Eşimin iyileşme sürecinde birçok sorun çıktı, operasyon ve sonraki döneme bağlı olarak fizik tedavilerini aksatmadığı halde şuan sakat kalma riski ile karşı karşıya olduğunu söylüyor. Kendisi söylüyor, doktor olumlu ya da olumsuz konuşmuyor, yapılması gerekeni söylüyor sadece. Bir kitle oluşmuş, doktor tekrar ameliyat demiş. Şuan hala ailesinin yaşadığı şehirde, kontrollere gidiyor. Yalnız psikolojik olarak bitmiş durumda. Benim hiç of demeye hakkım olmuyor. Bana karşı da çok mahçup olduğunu söylüyor, yanımda olamamaktan üzüldüğünü söylüyor ama dün konuşurken çok yaşamın da kıyısındaymışçasına şeyler söyledi. Benim kendime hayrım yok, sana nasıl olacak diyor. Kodein içerikli ilaç vermiş doktor ilk günlerde ağrısını azaltsın diye, hala onları kullanıyormuş, belli bir seviyede bağımlılık yapmış olabileceğini söyledi. Tekerlekli sandalyeye mahkum kalırsam zaten bu ilacı kullanmışım kullanmamışım ne önemi var, zaten sakatım, özgüvenim tamamen gitti, ben sona geldim, bittim ben, her gün ölümü düşünüyorum, intihar etmek istiyorum hep hep hep böyle konuştu dün. Yanında olmaya çalıştım, her ne olursa olsun elimden geldiğince destek olacağımı, sevgimin her zaman ona karşı aynı kalacağını söyledim. Kötü tek bir kelime etmedim. Ama ben de bitiyorum yavaş yavaş, yapamıyorum. 2022 yılında babam vefat ettikten sonra çok ağır anksiyete geçirdim, psikoz derecesinde. 1,5 yıl kadar sürdü, terapiler, ilaç tedavileri. Bunların hepsini biliyor. Hamile kalana kadar da düşük doz antidepresan kullanıyordum, öğrenir öğrenmez bıçak gibi kestim. Şuan antidepresanlık bir durumum yok bence, yaklaşık 4,5 aylık hamileyim. Ama ben o bunalım sürecinin nasıl başladığını hatırlıyorum ve şu zamankine çok benzerdi. Kendimi hiç iyi hissetmiyorum. Bitmek üzereyim, azaldım.
Ben oradan yeni geldim. Bayramdan 2 gün sonra raporu bitiyor, raporunu yenileyip kendi gelecek, bir operasyon durumunda da tekrar gidip operasyon olurum diyor.Eşiniz ilaçlar, ağrı acı,durumun zorluğu, stress yüzünden psikolojik olarak çökmüş herhalde. Doktoruyla bu konuda siz de konuşsanız mı? Geçmiş olsun zor durum. İnsan uzun süre hasta olunca mental olarak da çöküyor vücut. İzin alıp bayramla birleştirip gidebilirseniz ikinize de iyi gelir sanki.
Çok teşekkür ederim. Şu kodein içerikli ilacı hala kullanıyor olması, bana da bunu dün söyledi. Bir yandan da sürekli böyle düşünceleri beni de artık umutsuzluğa sürükledi. Hamileliğimi yaşayamıyorum, bebeğimi bile düşünemiyorum, yalnızım bir tek annem var. Günlerim iş, ev, stres üçgeninde geçip gidiyor ve ben de artık bir şeylere olan inancımı kaybetmeye başladım.Geçmiş olsun.
İnşAllah bebeğinizi de sağlıkla kucağınıza alırsınız.
Zor bir süreçte geçiyorsunuz aynı şekilde eşiniz de öyle.
Ama bu süreci yönetemiyorsanız mutlaka yardım almalısınız.
İnşallah dediğiniz gibi olur. Ben yeni oradan geldim. Bayramdan 2 gün sonra raporu bitiyor, onu yeniletip ben geleceğim, operasyon zamanı tekrar giderim falan dedi. Şu kodein içerikli ilacı hala kullanıyor olması... Bana da bunu dün söyledi. Bir yandan da sürekli böyle düşünceleri beni de artık umutsuzluğa sürükledi. Hamileliğimi yaşayamıyorum, bebeğimi bile düşünemiyorum, yalnızım bir tek annem var. Günlerim iş, ev, stres üçgeninde geçip gidiyor ve ben de artık bir şeylere olan inancımı kaybetmeye başladım. Yanında mental açıdan da olamıyorum artık. Dün söyledikleri çok ağırdı, bittim, öldüm, intiharı düşünüyorum günde kaç kere, büyük ihtimal sakat kaldım, özgüvenim hiç yok artık, aynada kendime bakamıyorum, kendime faydam yok ki başkasına olsun. Bunları söyledi. Hormonal olarak hamilelik zaten etkiliyor beni, ona rağmen güçlüymüşüm yine de diyorum, bugün bu psikoloji ile yine işimin başındayım ama sabah uyanır uyanmaz ağlamaya başladım. Açıkçası ben dünden beri bu evliliğin de geleceğini görememeye başladım.Çok geçmiş olsun. İnşallah tüm ihtimaller sadece ihtimal olarak kalır, eşiniz sağlığına kavuşur. İmkanınız varsa eşinizin yanına gidebilirseniz iyi olur. O biraz daha hassas olduğu için daha kötü olan bir ihtimale inandı belki de. Kendiniz dr ile bir konuşsanız daha iyi olur. İkiniz de psikolojik destek alabilirsiniz. Hamileliğiniz sebebiyle ilaç kullanamasanız bile. anlatmak ve biri tarafından duyulmak bile kaygıyı biraz daha azaltabilir. Sağlıkla imtihan hiç kolay değil. Allah şifa versin.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?