Yıllarca çocuğu olmamış, olan çocuğu da 2 aylıkken düşmüş ve bunun psikolojisiyle eşiyle aylarca konuşmamış birisiyim ben. Sen beni üzdün, annen beni üzdü bebeğim öldü diye sırılsıklam aşık olduğum adamı nerdeyse boşayacak kadar psikolojim bozulmuştu. Unutma senin kürtajın mecburi olmuş. Kalbi atmamış, ölüymüş. Suçun günahın yok. Ben çok yıprandım o dönem. Zaten kolay olmuyordu ama olanı da kaybetmiştim. Evde düşük yaptım ne acıydı anlatamam. Kürtaj acısız bişey. Ama düşürmek, doğurmak gibi
yastıkları yorganları ısırıyordum, tuvalete gitmiyordum bebeğim düşmesin diye. Oluk oluk kanlar akıyordu ben bebeğimi almasınlar diye doktora gitmiyordum
bu olaydan 1sene sonra tekrar hamile kaldım çok sevinip ağladım ama 1hafta sonra yine kanamam oldu nasıl hastaneye koştum anlatamam. Bu da düşüyor diye eşimde bende üzüntülü ve sinirliydik.. İlaç verdiler çok şükür tutundu bu kez. Yani ne acılar çektiğini anlıyorum. Yasım 21 ama ben çok erken basladım hayata. Herseyi yasadım, basıma çok şey geldi..
